Σταλινικού χαρακτήρα μονόδρομος το νεοφιλελεύθερο καθεστώς

Υπάρχει μια γραμμή που ενώνει τον πρόεδρο της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δυο γνωστοποίησαν εξαρχής το πρόγραμμά τους με ειλικρίνεια. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι ξεγέλασαν τον κόσμο με λαγούς και πετραχήλια, αν και υπό την πίεση του εκλογικού άγχους ο πρόεδρος της ΝΔ ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό υποκύπτει στον πειρασμό των υποσχέσεων.

Μακρόν και Μητσοτάκης είναι και οι δυο νεοφιλελεύθεροι και δεν έκρυψαν ότι θα πάρουν μέτρα αντιλαϊκά, θα απολύσουν, θα συμπιέσουν όσο μπορούν το κοινωνικό κράτος κλπ. Είναι προφανές ότι και οι δυο πολιτικοί πιστεύουν ότι η ειλικρίνεια δεν θα τους ζημιώσει. Τουλάχιστον στην περίπτωση Μακρόν δεν έπεσαν έξω. Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» είναι, ωστόσο, τόσο ανιδιοτελής όσο και οι ψεύτικες υποσχέσεις:

• Πρώτον, εκμεταλλεύεται ότι ο κόσμος έχει αηδιάσει από τα ψέματα των πολιτικών.
• Δεύτερον, βασίζεται στο ότι δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλη αξιόπιστη πρόταση.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά δεν υπάρχει ηγεσία ισχυρή, αποφασισμένη και ικανή να υποστηρίξει σταθερά τις πιο αξιόλογες. Το σύστημα πνίγει στην κούνια κάθε ιδέα, κάθε φορέα και κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να πείσει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.

Τα παραδείγματα αφθονούν: ο Σάντερς γονάτισε στην Κλίντον, οι Ποδέμος τσακώθηκαν μεταξύ τους, ο Μελανσόν δείλιασε, υπέκυψε στις πανταχόθεν πιέσεις, ιδίως της υπόλοιπης Αριστεράς και τελικά αποδέχθηκε τον Μακρόν. Η Λεπέν ζάρωσε στον δεύτερο γύρο, φάνηκε «λίγη» όταν της ζήτησαν να υποστηρίξει την οικονομική της πολιτική. Και ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πικρή ιστορία των τελευταίων εβδομήντα ετών.

Η υποτιθέμενη ειλικρίνεια των νεοφιλελεύθερων βασίζεται στο ότι κάθε αντίλογος γελοιοποιείται, απαξιώνεται, εξοντώνεται. Δεν αρκεί, πλέον, να κερδίσει κανείς τις εκλογές. Οι συνεχείς επιθέσεις και η δυσφήμηση του Τραμπ από το αμερικανικό κατεστημένο επιβεβαιώνουν ότι η μάχη μετά τις εκλογές είναι εξίσου σημαντική με την προεκλογική. Οι ελίτ καθορίζουν τον φίλο ή τον εχθρό ανάλογα με το ποιος ταιριάζει με τα σχέδια του Συστήματος.

Με οργάνωση στρατηγείου

Οι κυρίαρχες ελίτ έχουν οργανωθεί όπως ένα στρατηγείο εν ώρα μάχης με εχθρό όλους εμάς, πολίτες κάθε κατηγορίας, και όλα τα Έθνη-Κράτη. Στόχος είναι να αποκλειστεί προληπτικά, ή να εξοντωθεί εκ των υστέρων, κάθε πιθανή απόπειρα παρέκκλισης από το σχεδιασμό του στρατηγείου. Το σύστημα έχει έδρα μελέτης, σχεδιασμού, οργάνωσης και δράσης τον αγγλοσαξωνικό κόσμο. Ο σχεδιασμός είναι  μακροπρόθεσμος όσο και άμεσης ανάγκης. Π.χ. το 2014 ο Κίσσινγκερ είχε προσκαλέσει στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ τον Μακρόν και μετά τον Εδουάρδο Φιλίπ.

Ο Μακρόν έγινε πρόεδρος και επέλεξε τον Φιλίπ για πρωθυπουργό. Ο Φιγιόν είχε πει σε συνέντευξή του (agora.vox) ότι «αυτοί (της Μπίλντεμπεργκ) κυβερνάνε τον Κόσμο». Η συνέντευξη αποσύρθηκε και ο φλύαρος Φιγιόν εξοντώθηκε. Ειρήσθω εν παρόδω ο Μακρόν ήταν υπάλληλος του Ρότσιλντ, αλλά δεν τον «διόρισε» αυτός μόνος του. Ο Μακρόν πέρασε από συλλογικές εξετάσεις, ώστε να αξιολογηθεί από ποικιλία κριτών και κριτηρίων. Αντάξια του ονόματός της είναι η ελίτ που μεθοδεύει την επιλογή των άριστων για τα συμφέροντά της.

Οι κυβερνώντες στον αγγλοσαξωνικό χώρο έχουν εξαλείψει, κατά το δυνατόν, τα προσωποπαγή χαρακτηριστικά, όπως υποδεικνύει το παράδειγμα Μακρόν. Βασίζονται στην ίδια αντίληψη και μεθοδολογία με τον υπαρκτό (σταλινικό) σοσιαλισμό: Ένα πρόγραμμα, μια (μονοδιάστατη) σκέψη, ένας αμείλικτος τρόπος εφαρμογής του. Τυπικό παράδειγμα είναι το ΔΝΤ. Το Ταμείο εφαρμόζει την ίδια συνταγή, της απερίγραπτης λιτότητας, αδιαφορώντας για τις ειδικές συνθήκες κάθε χώρας.

Όποιος επιχειρήσει να ξεφύγει ή δεν είναι αρεστός στο σύστημα π.χ. ο Στρος Καν, ο Τραμπ, η Λεπέν, ο (νεοφιλελεύθερος) Φιγιόν κλπ, αντιμετωπίζει ανελέητο, εξοντωτικό πόλεμο. Στον ίδιο κατάλογο, αν και με άλλα κριτήρια, ήταν και ο Μιλόσεβιτς (το Διεθνές Δικαστήριο αφού τον εξόντωσε, μετά τον αθώωσε), ο Σαντάμ, ο Καντάφι, ο Άσαντ κλπ.

Δεν αρκεί να μιλάμε γενικώς για τον καπιταλισμό. Στο πλαίσιο του καπιταλισμού οι κυρίαρχες ελίτ έχουν οργανωθεί σε ολοκληρωμένο στρατηγείο που περιφρονεί και καταπατά τις ίδιες του τις διακηρύξεις και διατηρεί τις εκλογές ως πρόσοψη της δημοκρατίας, αλλά μόνο όσο είναι απαραίτητο.

Ένα στρατηγείο που τρώει τα σωθικά του ενώ αναζητά τις αιτίες της αρρώστιας του σε κάποιον εξωτερικό εχθρό. Η κατάρρευση των χρηματιστηρίων από την πρώτη παγκόσμια «κρίση της τουλίπας» στο ολλανδικό χρηματιστήριο έως την κρίση του 2007-08 δεν οφείλονταν φυσικά σε κανένα κομμουνισμό ή στο κακό Ισλάμ. Το πρόβλημα ήταν και παραμένει το ίδιο το Σύστημα. Ο Μαρξ το έχει περιγράψει άριστα.

Ο φυσικός αντίπαλος

Ο φυσικός αντίπαλος αυτού του Συστήματος, η ιστορική Αριστερά, ηττήθηκε ολοκληρωτικά και αμετάκλητα. Δεν υπάρχουν κληρονόμοι. Έχει σπάσει η ιστορική συνέχεια. Άλλοι άνθρωποι σε μελλοντικές εποχές θα αντισταθούν στην αδικία, όπως πάντα. Η Ελλάδα καταδικάστηκε από τις κυρίαρχες ελίτ της Δεξιάς και της Αριστεράς να μείνει μια χώρα εξαρτημένη, με επαρχιώτικη, μίζερη νοοτροπία. Υπενθυμίζω ότι Δεξιά και Αριστερά είχαν συμπλεύσει στην καταδίκη του Ελευθέριου Βενιζέλου και της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Στη Μεταπολίτευση, αμετανόητη η Δεξιά δεν ανέχθηκε το ρηξικέλευθο μεγαλόπνοο έργο του Μάνου Χατζιδάκη, ως Διευθυντή του Γ΄ Ραδιοφωνικού Προγράμματος της ΕΡΤ. Βυθισμένη στη μιζέρια της,  η ηγεσία της Αριστεράς πολέμησε αρχικά τον Μίκη Θεοδωράκη για τον Επιτάφιο και έκανε πίσω μόνο όταν αντέδρασε μαζικά ο κόσμος. Τότε οι ηγέτες της από επικριτές έγιναν γλύφτες του συνθέτη, όπως κάθε συνεπής καιροσκόπος.

Συνένοχες ως το τέλος οι ελίτ της χώρας έριξαν την Ελλάδα στα βράχια και υπέγραψαν αλλεπάλληλα Μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε και την τελευταία αυταπάτη ότι η ελληνική Αριστερά θα μπορούσε να είναι δύναμη ανανέωσης. Και σε μια αληθινά συμβολική διαδικασία, όπως θέλει συχνά η ειρωνεία της Ιστορίας, ολοκληρώνει την κάθοδο προς τον Άδη, σε συνεργασία με το υποτίθεται πιο «ακραίο» τμήμα της Δεξιάς. Είναι το θλιβερό τέλος της μεταπολεμικής μας ιστορίας.