Στέφανος Κασσελάκης: Μεταμοντέρνα τρικυμία

Δεν θα περίμενε κανείς από τον Στέφανο Κασσελάκη να έχει διαβάσει τον Παναγιώτη Κονδύλη ή να έχει έστω στοιχειώδη αντίληψη της έννοιας του μεταμοντέρνου. Φαίνεται άλλωστε από την ιδρυτική του διακήρυξη, μία φλύαρη παράθεση κοινοτοπιών, άθροισμα ετερόκλητων θέσεων, σε έκταση 4.500 λέξεων. Όπως σχολίαζε και ο ίδιος παλαιότερα: “Πολιτική πουμαρό, σάλτσες, σάλτσες…”. Προφανώς “οι σάλτσες” είναι κακές όταν αφορούν μία συλλογική διαδικασία όπου πρέπει να ακούς τα επιχειρήματα του άλλου, αλλά είναι καλές όταν κουράζεις για δύο ώρες ένα ακροατήριο που σε χειροκροτεί σαν αρχηγό-μεσία. 

Στο μυαλό του Στέφανου Κασσελάκη οι αγώνες της εθνικής αντίστασης και του Πολυτεχνείου, συνδυάζονται με την συμμετοχική-ψηφιακή δημοκρατία της πλατφόρμας, με την λατρεία της επιχειρηματικότητας και την καινοτομίας, μέσα σε ένα περιτύλιγμα “συμπεριληπτικότητας και σύγχρονης διάκρισης των πολιτικών δυνάμεων μεταξύ πολιτισμικά συντηρητικών και πολιτισμικά προοδευτικών”, όπως ανέφερε, παραπέμποντας στον δικαιωματισμό και στην woke κουλτούρα. 

Η ατομικοποιημένη ενεργοποίηση, εκτός μαζικών διεργασιών και συλλογικών ζυμώσεων (δηλαδή πραγματικής συμ-μετοχής), μέσα από ψηφοφορίες σε ψηφιακές πλατφόρμες είναι η πεμπτουσία της νεοφιλελεύθερης αντίληψης της πολιτικής. 

Το κίνημα είπε ο ποιητής… «Είναι πιο Αριστερό από την Αριστερά. Είναι πιο Κεντρώο από το Κέντρο», μαζί και ταυτοχρόνως. Τρικυμία…Συνεχίζει: «Πρώτο βήμα είναι η επιστροφή της πολιτικής στη δημοκρατία. Διότι η πολιτική ξέχασε να λογοδοτεί στη δημοκρατία. Και η Ελλάδα σήμερα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας διακυβέρνησης που δεν σεβάστηκε τους θεσμούς. Για να επιστρέψει όμως η πολιτική στη Δημοκρατία, πρέπει οι ίδιοι οι οργανισμοί της, τα πολιτικά κόμματα, να επιστρέψουν στη Δημοκρατία». Πλήρης σύγχυση μεταξύ δημοκρατίας και πολιτικής. Για να καταλήξει όμως ότι δεν έχει νόημα στην σύγχρονη εποχή η διάκριση δεξιάς και αριστεράς, αλλά παρόλα αυτά το κίνημά του είναι Κεντροαριστερό. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε το γραφείο του η ψηφιακή ψηφοφορία μεταξύ των 20.000 μελών που έχουν εγγραφεί στην πλατφόρμα του, ανέδειξε το όνομα του κόμματος που είναι “Δημοκρατικό Κίνημα”. Από τις 15 προτάσεις μόνο μία περιείχε τον όρο Αριστερά, το “Σύγχρονη Αριστερά” που δεν επικράτησε. Είναι εμφανές ότι ενώ θέλει να καπηλευτεί την αγωνιστική παράδοση της Αριστεράς – για να κρατήσει εγκλωβισμένο έναν κόσμο που έφυγε από τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ – και να παραπέμψει στο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, το κόμμα του εντάσσεται στην νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά. Στην διακήρυξή του κυριαρχεί το “δημοκρατικό” και το “προοδευτικό”, σαν συνθήματα δίχως περαιτέρω εμβάθυνση και όχι το “αριστερό” είτε με την παραδοσιακή είτε με έστω σε μία σύγχρονη εκδοχή της. 

Ο “ναρκισσισμός” του Κασσελάκη

Συνολικά εάν αφαιρέσει κανείς την επιγραμματική αναφορά στους αγώνες της αριστεράς με το κείμενο θα μπορούσαν να συμφωνήσουν οι ψηφοφόροι του Κυριάκου Μητσοτάκη ή του Νίκου Ανδρουλάκη. Άλλωστε, τα περισσότερα τα είχε πει πριν από εκείνον ο Σταύρος Θεοδωράκης, όταν έφτιαχνε το Ποτάμι που στέρεψε γρήγορα όταν οι διακηρύξεις του συγκρούστηκαν με την δύσκολη πραγματικότητα της χώρας. 

Εάν όμως δεν κομίζει κάτι νέο στο πολιτικό και ιδεολογικό πεδίο, γιατί να τον προτιμήσουν; Ίσως γιατί είναι περισσότερο φωτογενής και φτιάχνει καλύτερα βιντεάκια στο tik tok επιβεβαιώνοντας όσους του καταλογίζουν ότι εξαντλείται σε μία εικόνα δίχως περιεχόμενο. Είναι η εικόνα ενός “ναρκισιστή” αρχηγού που νομιμοποιεί τις αποφάσεις του στην βάση του κόμματος την διαμορφώνει και ερμηνεύει κατά το δοκούν. Πρόκειται για μεταμοντέρνα πολιτική στηριγμένη στην αδιαμεσολάβητη σχέση του αρχηγού με το πόπολο (ο όρος μεταπολιτική είναι προβληματικός). Την αδιαμεσολάβητη σχέση την είχαν ανακαλύψει οι λαϊκιστές και φασιστές ηγέτες πριν τον Στέφανο Κασσελάκη. Μόνο που τότε δεν είχαν ψηφιακά μέσα…