Στην παγίδα του μεταναστευτικού η Ελλάδα – Θα την καταπιεί αν δεν αντιδράσουμε

Από το γύρισμα του 21ου αιώνα η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα φαινόμενο παγκόσμιων διαστάσεων. Άρχισε να δέχεται μεγάλο μέρος των παράνομων μεταναστευτικών ροών που ξεκινούν από την Ασία και την Αφρική, με προορισμό την Ευρώπη. Και οι ροές αυτές γιγαντώθηκαν το 2015-16.

Αυτό οφείλεται στο ότι η Ελλάδα αποτελεί το κατώφλι της Ευρώπης και στο ότι δίπλα της έχει μια χώρα όπως η Τουρκία, η οποία εργαλειοποιεί τις μεταναστευτικές ροές. Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα υφίσταται αμφίπλευρα την πίεση του μεταναστευτικού, που λόγω της έντασης και της διάρκειάς της, δοκιμάζει σοβαρά την ελληνική κοινωνία.

Ας δούμε τη συνολική εικόνα. Στη μια πλευρά του διπόλου που πιέζει την Ελλάδα είναι η Τουρκία. Η Τουρκία βλέποντας από νωρίς τη δυναμική της μαζικής παράνομης μετανάστευσης, δεν προσπάθησε να την αποφύγει. Αντιθέτως, επιδίωξε να συγκεντρώσει τις μεταναστευτικές ροές, ώστε να τις αξιοποιήσει πολιτικά. Έτσι κατήργησε πρακτικά τη βίζα σε πολλές αφροασιατικές χώρες και μέσω της παροχής φθηνών αεροπορικών εισιτηρίων, έγινε σημείο σύγκλισης των μεταναστευτικών ροών.

Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία απέκτησε ένα όπλο, με το οποίο εκβιάζει την Ευρώπη, για να αποσπά οικονομικά και πολιτικά οφέλη, ενώ παράλληλα ασκεί συνεχή πίεση στην Ελλάδα. Μέσω των μεταναστευτικών ροών η Τουρκία καταπονεί και αποπροσανατολίζει την Ελλάδα. Μακροχρονίως, όμως, προωθεί μια πολύ πιο στρατηγική επιδίωξη: μεταλλάσσει πληθυσμιακά την Ελλάδα, με σκοπό να μεταβάλει τη γεωπολιτική της φυσιογνωμία.

Πολιτική “ανοικτών συνόρων” από την ΕΕ

Στην άλλη μεριά του διπόλου βρίσκεται η ΕΕ, η οποία υπό την επιρροή κυρίως της Γερμανίας έχει υιοθετήσει μια πολιτική “ανοικτών συνόρων”. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα με την κύρωση του Σύμφωνου για τη Μετανάστευση του ΟΗΕ στη διάσκεψη του Μαρακές, τον Δεκέμβριο του 2018. Η πολιτική αυτή πηγάζει, εν μέρει από τεχνοκρατικές προσεγγίσεις, οι οποίες σε μια καθαρά ποσοτική λογική επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν το δημογραφικό πρόβλημα των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών (και της Γερμανίας) μέσω των μεταναστευτικών ροών.

Σε αυτή την προσέγγιση δεν λαμβάνονται όμως υπ’ όψιν τα ποιοτικά στοιχεία, τα οποία αφορούν την κοινωνική συνοχή, τη διαφύλαξη της πολιτιστικής ιδιοπροσωπίας των ευρωπαϊκών λαών και των αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ίσως, όμως, τελικά αυτός να είναι ένας ακόμη λόγος, για το οποίον η πολιτική των “ανοικτών συνόρων” είναι επιθυμητή από την ευρωγραφειοκρατία. Μέσω αυτής επιτυγχάνεται η αποεθνικοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών και η διάρρηξη της ιστορικής τους συνέχειας.

Αυτό αναμένεται να κάμψει τις αντιδράσεις προς την τελική πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Μια ενοποίηση που θα είναι βέβαια πολύ διαφορετική από αυτή που οραματίστηκαν αρχικά οι ευρωπαϊκοί λαοί, αφού θα αφορά μόνο μια κατ’ όνομα Ευρώπη. Ίσως, όμως, αυτό επιζητούν οι μεταεθνικές ελίτ που επιδιώκουν να διαχειριστούν τις τύχες της Ευρώπης μέσω των δομών ενός γραφειοκρατικού υπερκράτους.

Ζητείται εθνική στρατηγική 

Για τους λόγους που αναφέραμε, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και η Γερμανία διευκολύνουν τις μεταναστευτικές ροές, έστω και αν αυτές είναι παράνομες. Δεν θέλουν όμως να τις αφήσουν και ανεξέλεγκτες. Για τον σκοπό αυτό έχουν θέσει ασφαλιστικές δικλείδες. Οι δικλείδες αυτές επιδιώκουν να στεγανοποιήσουν τον ευρωπαϊκό πυρήνα, καθιστώντας ελέγξιμες τις ροές που θα καταφθάνουν σε αυτόν.

Βασικό εργαλείο γι’ αυτόν τον σκοπό είναι η Συνθήκη του Δουβλίνου, η οποία επαναφέρει για τους “πρόσφυγες” τα εσωτερικά σύνορα, τα οποία υποτίθεται ότι η ΕΕ επιδιώκει να καταργήσει. Ένα άλλο εργαλείο για τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών προς τον ευρωπαϊκό πυρήνα, είναι η de facto μετατροπή της Ελλάδας σε ένα απέραντο hot spot, στεγανοποιημένο στα βόρειά του σύνορα. Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, η FRONTEX (υπερβαίνοντας το καταστατικό της) τοποθέτησε δυνάμεις στα σύνορα με τα Σκόπια και την Αλβανία, προκειμένου να αποτρέψει διαρροές μεταναστών από την Ελλάδα προς την Κεντρική Ευρώπη.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση το ελληνικό σύστημα εξουσίας, δέσμιο της μικροδιαχειριστικής και κοντόφθαλμης νοοτροπίας του, αδυνατεί για μια ακόμη φορά να χαράξει μακροπρόθεσμη ελληνική στρατηγική. Ο λόγος είναι ότι η όποια πρόθεσή του να αντισταθεί στις επιδιώξεις της Τουρκίας, ακυρώνεται εν μέρει από την αδυναμία του να αντιταχθεί στις ευρωπαϊκές πολιτικές.

Μια αδυναμία που δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των εξαρτήσεων της χώρας και της τάσης της να συμμορφώνεται προς το διεθνές σύστημα. Προκύπτει κι από τα πολυπολιτισμικά ιδεολογήματα που έχουν εμφιλοχωρήσει, τόσο στις ηγετικές ομάδες, όσο και ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία. Προκύπτει ακόμη και από έναν συνδυασμό προσωπικών επιδιώξεων και οικονομικών συμφερόντων που προωθούν τη “φιλομεταναστευτική” ατζέντα στη χώρα.

Η Ελλάδα φτάνει στα όρια

Έτσι η ελληνική κυβέρνηση αντιδρά πρακτικά μόνον όταν οι εξελίξεις υπερβαίνουν τις βραχυπρόθεσμες ανοχές της κοινωνίας. Αυτό συνέβη τον Μάρτιο στον Έβρο, όταν η κυβέρνηση (ορθά) ανέκοψε τους χιλιάδες παράνομους μετανάστες που επιχειρούσαν να εισβάλουν στη χώρα. Αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και σήμερα που γίνεται μια προσπάθεια συγκράτησης των μεταναστευτικών ροών, στο πλαίσιο της έντασης με την Τουρκία. Ωστόσο, δεν φαίνεται να υπάρχει ριζική αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής σε βάθος χρόνου.

Γεγονότα όμως όπως αυτά που συνέβησαν αυτή την εβδομάδα στη Μόρια και στη συνέχεια στη Σάμο, ή λίγες μέρες πριν στο Τυμπάκι της Κρήτης, δεν αφήνουν περιθώρια για εφησυχασμούς. Είναι τουλάχιστον αφέλεια, αν όχι επικίνδυνη ανευθυνότητα, να νομίζει κανείς ότι θα μπορέσουν να ενσωματωθούν στην Ελλάδα πληθυσμοί που έρχονται μαζικά από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, από κοινωνίες που είναι πολιτισμικά πολύ μακρινές από την ελληνική.

Επί πλέον, είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη να νομίζουμε ότι αυτό τον ρόλο μπορεί να τον παίξει χωρίς όριο στο διηνεκές η Ελλάδα, ενώ οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα κρατούν τις πόρτες τους ερμητικά κλειστές. Η Ελλάδα οφείλει να αντιμετωπίσει κατάματα το μεταναστευτικό και να διαμορφώσει μια εθνική μεταναστευτική πολιτική. Μια πολιτική που θα δέχεται μόνο τη νόμιμη δεδηλωμένη μετανάστευση, χωρίς να αποδέχεται την κατάχρηση της έννοιας του ασύλου.

Λύσεις για τη παγίδα του μεταναστευτικού

Ο μελλοντικός πληθυσμός της Ελλάδας δεν μπορεί να συγκροτηθεί μέσα από τη χαοτική εισβολή αφροασιατικών πληθυσμών που αναζητούν μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Πληθυσμοί που φτάνουν εδώ παρακινημένοι από τις υποσχέσεις των δουλεμπορικών κυκλωμάτων και από τα πλουσιοπάροχα επιδόματα που τους παρέχουν οι διεθνείς οργανισμοί.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει η “νήσος Έλλις” της Ευρώπης, επειδή οι Ευρωπαίοι δίνουν μερικά χρήματα για να κρατήσουν το μεταναστευτικό έξω από την πόρτα τους και επειδή κάποιοι στην Ελλάδα το εκμεταλλεύονται για να ανελιχθούν πολιτικά ή για να έχουν γενναιόδωρο εισόδημα. Ομοίως, η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μια χώρα “υπό διεθνή εντολή” για τον ΟΗΕ και τους λοιπούς διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι μέσω αυτής βρίσκουν την ευκαιρία να παράγουν ανθρωπιστικό έργο, καταναλώνοντας τα κονδύλια που τους διατίθενται.

Τέλος, η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι το ξέφραγο αμπέλι των ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις). Από αυτές μόνο λίγες ασκούν πραγματικά ανθρωπιστικό έργο, ενώ οι περισσότερες εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς: από τη διευκόλυνση των Τούρκων δουλεμπόρων, έως την προώθηση των σχεδιασμών ξένων μυστικών υπηρεσιών. Δεν λείπουν βεβαίως και αυτές που αποτελούν τους ενδιάμεσους ή τελικούς μεταπράτες των μεταναστευτικών ροών. Γι’ αυτές οι πρόσφυγες-μετανάστες είναι το “ανθρώπινο εμπόρευμα” που διακινούν για να αποκτούν πρόσβαση σε κονδύλια.

Λύσεις στο μεταναστευτικό υπάρχουν και έχουν προταθεί από πολλές πλευρές. Κύριο ζητούμενο, όμως, είναι να υπάρξει η πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, προτού αυτό καταπιεί την Ελλάδα. Όταν η βούληση αυτή εμφανιστεί, μαζί με το απαιτούμενο πολιτικό θάρρος, η επίλυση του μεταναστευτικού θα γίνει μια καθαρά διαδικαστική υπόθεση.