Στον αγώνα του Αιγαίου, εμείς νικήσαμε στο Ιόνιο!

Η Ελλάδα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, βρίσκεται χωρίς συμμάχους και χωρίς ουσιαστικά στηρίγματα. Απομονωμένη και μόνη απέναντι στις τουρκικές απειλές, καταφεύγει για εσωτερική κατανάλωση σε κινήσεις εντυπώσεων, που μόνο προσωρινό χαρακτήρα έχουν.

Πρόσφατα στη συνάντηση Δένδια-Ντι Μάιο συμφωνήθηκε ο καθορισμός των ΑΟΖ στο Ιόνιο, ως προπομπός για κάτι ανάλογο και στο Αιγαίο. Μόνο που στο Ιόνιο αυτό γίνεται εύκολα, αφού ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιος να αμφισβητήσει αυτό το δικαίωμα. Υπάρχει όμως στο Αιγαίο και μέχρι στιγμής η Άγκυρα, έχει καταφέρει να επιβάλει πλήρως τις απόψεις της, μπλοκάροντας ότι δεν την συμφέρει.

Να θυμίσουμε και την κίνηση υψηλού ρίσκου (όπως αποδείχτηκε) του κυρίου Δένδια να καλέσει τον στρατάρχη Χάφταρ στην Αθήνα, ως αντίβαρο για το τουρκολιβυκό μνημόνιο που κλειδώνει μια τεράστια θαλάσσια περιοχή στην Μεσόγειο. Μια συμφωνία που περιλαμβάνει την άμεση στρατιωτική στήριξη της Άγκυρας στο καθεστώς Σαράτζ στην Τρίπολη. Και όλα αυτά κατά παράβαση του διεθνούς εμπάργκο που, υποτίθεται, συμφωνήθηκε στο Βερολίνο.

Η ανοχή-υποστήριξη των ΗΠΑ και της Γερμανίας στα σχέδια της Τουρκίας, είναι πλέον εμφανής. Η Ελλάδα είναι παντελώς απούσα! Δεν κλήθηκε καν στη διεθνή διάσκεψη για την κατάσταση στη Λιβύη που έγινε με πρωτοβουλία της Μέρκελ, χωρίς στην ουσία να διαμαρτυρηθεί (παρά τις παρασκηνιακές πιέσεις και τις εκκλήσεις στην Ουάσιγκτον για μεσολάβηση). Θεωρήθηκε παίκτης μικρής σημασίας! Ως δεδομένος δεν είναι πλέον ισότιμος…

Οι συμφωνίες της περικύκλωσης

Η Άγκυρα παίζει ταυτόχρονα σε πολλά ταμπλό. Παρά τα όποια προβλήματα στην οικονομία της, ασκεί συγκροτημένη στρατηγική επιρροής στην περιοχή, δημιουργώντας συμμαχίες και συνεργασίες που απομονώνουν την Αθήνα. Ουσιαστικά κυκλώνουν τη χώρα από παντού! Στο Νότο, η συμφωνία με τον Σαράτζ δημιουργεί μια τεράστια ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης που περιορίζει τα ελληνικά δικαιώματα.

Ανατολικά υπάρχει η μόνιμη ένσταση για την ανακήρυξη ΑΟΖ, ή για την επέκταση της υφαλοκρηπίδας. Στον Έβρο οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις δεν δίστασαν να δείξουν τις προθέσεις τους, με μία μονομερή ενέργεια-απόπειρα αλλαγής συνόρων. Και από πάνω μας, στα βόρεια, η Τουρκία διευρύνει συνεχώς τη επιρροή της με συνεργασίες με όλους (πλην της Βόρειας Μακεδονίας την οποία θα είχε κατακτήσει, χωρίς τη συμφωνία των Πρεσπών).

Οι διαρκείς συνομιλίες της Άγκυρας με τη Αλβανία, κατέληξαν πρόσφατα σε συμφωνία (την 1η Μαρτίου) για θέματα άμυνας και ασφάλειας, χωρίς να ανακοινωθούν λεπτομέρειες. Οι διαρροές κάνουν λόγο και για λιμενικές διευκολύνσεις του τουρκικού στόλου στην Αλβανία, με πεδίο το Ιόνιο και την Αδριατική! Με τη δε Σερβία το φλερτ έχει γίνει ουσιαστικά αρραβώνας!

Σύμφωνα, λοιπόν, με το κείμενο της συμφωνίας Σερβίας-Τουρκίας η διμερής συνεργασία θα αφορά στην ανταλλαγή στρατιωτικού προσωπικού, υλικού, εξοπλισμού, πληροφοριών και εμπειριών σε συγκεκριμένους τομείς. Με την Βουλγαρία η Άγκυρα συνεργάζεται στενά στον ενεργειακό τομέα και παραχώρησε στη Σόφια το προνόμιο να έχει στο έδαφός της τον μεγάλο τερματικό σταθμό ρωσικού φυσικού αερίου, που θα μεταφέρει μέσω των τουρκικών ακτών της Μαύρης Θάλασσας ο αγωγός Turk Stream.

Η κυβέρνηση πουλάει τα πάντα!

Οπότε το ερώτημα είναι: εμείς τι ακριβώς κάνουμε; Ποια είναι τα σχέδια της κυβέρνησης Μητσοτάκη που δήλωσε πλήρη υποταγή στον Τραμπ, χωρίς να έχει πάρει μέχρι στιγμής τίποτα; Ποια στάση κρατάει απέναντι στην προσβλητική συμπεριφορά του Βερολίνου στο θέμα της Λιβύης και κατ’ επέκταση τα ανατολικής Μεσογείου; Το μόνο που έκανε είναι να δωρίζει στη Γερμανία όλες τις ιδιωτικοποιήσεις στον ενεργειακό τομέα.

Κράτος αγοράζει κράτος! Και μάλιστα οι πρώτες συνεργασίες αφορούν την εταιρεία της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλιας RWE που επιπλέον είναι κρατικών συμφερόντων! Όπως κρατικών συμφερόντων είναι και η εταιρεία διαχείρισης αεροδρομίων, η Fraport, που εξαγόρασε τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας. Δηλαδή το γερμανικό κράτος εμμέσως αγοράζει περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους. Εμείς, ή για την ακρίβεια αυτοί που κυβερνάνε, μόνο πουλάνε!

Αν συνυπολογίσουμε όλο το πλέγμα των προθέσεων να πουληθεί, εκτός από την παραγωγή ηλεκτρισμού, το νερό, το φυσικό αέριο, με ταυτόχρονες περικοπές στις κοινωνικές παροχές σε υγεία, παιδεία, συντάξεις, την ανεργία και τις μειώσεις με νόμο(!) των μισθών, τι μένει; Ποιο είναι το μέλλον αυτής της χώρας που βλέπει τον πληθυσμό της να συρρικνώνεται δραματικά, όταν δεν υπάρχει όραμα και σχέδιο για πρόοδο και ευημερία; Ο “πατριωτισμός” έκλεισε τον κύκλο του στα συλλαλητήρια για την συμφωνία των Πρεσπών, που τότε ήταν προδοτική, αλλά σήμερα είναι εξαιρετική;