Στον γκρεμό η Ευρώπη με αμερικανική συνταγή

Με την ιστορική Συνθήκη Ένταξης στην ΕΕ των 10 χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, της Μάλτας και της Κύπρου, που υπογράφτηκε στην Αθήνα κάτω από την Ακρόπολη στη Στοά του Αττάλου, τον Απρίλιο 2003, είχαμε την επανένωση της Ευρώπης. Μετά από δεκαετίες Ψυχρού Πολέμου, διαχωριστικών τειχών και διχασμού πάνω στα ερείπια και τις πρωτοφανείς καταστροφές που άφησε η λαίλαπα του ναζισμού, το όνειρο των μεγάλων οραματιστών της Ευρώπης γίνεται πραγματικότητα. Ούτε 20 χρόνια μετά, πάει στον γκρεμό η Ευρώπη.

Με ελεύθερη επιθυμία των λαών, ειρηνικά και μετά από υπερδεκαετή προσπάθεια επίτευξης των αναγκαίων πολιτικών, οικονομικών και θεσμικών κριτηρίων, δημιουργείται ένας οικονομικός χώρος περίπου 500 εκατομμυρίων κατοίκων, ενδοευρωπαϊκού εμπορίου, ανάπτυξης και ευημερίας όπου οι εξελίξεις πολλά χρόνια μετά δικαίωσαν τις προσδοκίες. Μετά την κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων, σε μία ευρωπαϊκή ζώνη ειρήνης και σταθερότητας από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, τα οφέλη για τους λαούς, εντός ή εκτός ΕΕ, σε όλους τους τομείς υπήρξαν τεράστια.

Η συνεργασία με τη Ρωσία σε όλους τους τομείς, μία ευρωπαϊκή χώρα που είναι ακρογωνιαίος λίθος του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης, αποτελούσε και αποτελεί την πλέον αυτονόητη εξέλιξη και κανονικότητα. Με τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εξέλειπε πλέον κάθε αιτία απειλής, εχθρότητας, ψυχροπολεμικών πρακτικών, απέναντι στη Ρωσία. Στο νέο περιβάλλον, η Ευρώπη έπρεπε και πρέπει, με στρατηγική αυτονομία να οικοδομήσει τη δική της άμυνα, ασφάλεια και γεωπολιτική παρουσία στον σύγχρονο κόσμο. Δυστυχώς δεν το πέτυχε ποτέ.

Παραμένοντας η ΕΕ κάτω απ’ την αμερικανική κηδεμονία, σύρεται χωρίς ηγεσία σε αποφάσεις και πολιτικές υπαγορευμένες από τις ΗΠΑ, αντίθετες με το νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον, όραμα και αξίες. Το ΝΑΤΟ, ουσιαστικά στρατιωτικός βραχίονας των ΗΠΑ, άχρηστο και “εγκεφαλικά νεκρό” για την Ευρώπη, επαναφέρει το ψυχροπολεμικό κλίμα στην Ευρώπη, καθορίζει την αμυντική και εξωτερική πολιτική της ανάπηρης Ευρώπης στους τομείς αυτούς, στο όνομα της ενωμένης Δύσης.

Με όχημα το ΝΑΤΟ

Εκτελεί τις αμερικάνικες πολιτικές παντού, βομβαρδίζει μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, το Βελιγράδι, επιβάλει την απόσχιση και αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, διώχνοντας τους Σέρβους απ’ τις πατρογονικές τους εστίες, συγκαλύπτει πλήρως την τουρκική κατοχή και εισβολή στην Κύπρο και την τουρκική επιθετικότητα σε βάρος της Ελλάδας. Αθετώντας απροκάλυπτα κάθε συμφωνία μη επέκτασης ανατολικά, εξαπατώντας τους Ρώσους, επεκτείνεται κατά κύματα διαρκώς, με 14 νέες χώρες προκειμένου να φθάσει στην αυλή της Ρωσίας.

Η τελευταία προσπάθεια επέκτασης το 2008 στο Βουκουρέστι με Ουκρανία, Γεωργία και Σκόπια δεν ευοδώθηκε. Για Ουκρανία και Γεωργία, λόγω ρωσικής αντίδρασης, ενώ στην περίπτωση των Σκοπίων χάρις στη σθεναρή και θαρραλέα στάση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, κάτι που πραγματοποιήθηκε δέκα χρόνια αργότερα, με την κυβέρνηση του αριστερού ενδοτισμού στη χειρότερη περίοδο των ελληνορωσικών σχέσεων.

Η επιμονή ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ επιδιώχθηκε με την γνωστή αμερικανική μέθοδο “εξαγωγής δημοκρατίας”, όπου αλλάζουν με τον “κατάλληλο” τρόπο κυβερνήσεις και καθεστώτα με νέα φιλικά-υποτακτικά στις ΗΠΑ. Με το δυτικής καθοδήγησης πραξικόπημα των 127 επίσημα νεκρών το Φεβρουάριο του 2014, αντικαταστάθηκε η τότε εκλεγμένη φιλορωσική κυβέρνηση, προκλήθηκε εμφύλιος στη χώρα, ενσωματώθηκε η Κριμαία στη Ρωσία με δημοψήφισμα (95%), κηρύχθηκε διοικητική αυτονομία των ανατολικών περιοχών, και φθάσαμε στην εκεχειρία του εμφυλίου με τη συμφωνία του Μίνσκ.

Συμφωνίες του Μινσκ

Η συμφωνία αυτή που επικυρώθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το ψήφισμα 2202, ποτέ δεν εφαρμόσθηκε από το καθεστώς του Κιέβου με ενσωμάτωση στο Σύνταγμά του των όρων ειρήνης στη χώρα. Είχαμε μέχρι σήμερα 14.000 νεκρούς. Εκτός απ’ τη Ρωσία, καμία από τις άλλες τρεις ευρωπαϊκές εγγυήτριες δυνάμεις δεν ενδιαφέρθηκε για την εφαρμογή της. Αντίθετα, ενθάρρυναν το καθεστώς με στρατιωτικό εξοπλισμό και νατοϊκές δυνάμεις, κάτι που κορυφώθηκε με τη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Η σημερινή κρίση της Ουκρανίας έχει δημοκρατικό πρόσημο! Είναι μια κατασκευασμένη αφορμή για τη συρρίκνωση και καταστροφή των ευρωρωσικών σχέσεων, τη συνεχή περικύκλωση, απομόνωση και υποταγή της Ρωσίας με προγεφύρωμα την Ευρώπη, τη νεκρανάσταση του ΝΑΤΟ. Επιδιώξεις από το ρωσοφοβικό (με πρώτον τον πρόεδρο) αμερικανικό πολιτικό προσωπικό των Δημοκρατικών, που εκπέμπει πρωτοφανή εχθρότητα.

Στην Ουάσινγκτον δεν έχουν καταλάβει πως δεν έχουν απέναντί τους σήμερα ούτε αδύναμες τριτοκοσμικές χώρες, εναντίον των οποίων ανέξοδα μπορούν να επιτίθενται, όπως π.χ. στο Ιράκ, αλλά ούτε τη διαλυμένη Ρωσία του Γέλτσιν. Η σημερινή Ρωσία είναι στρατιωτικά υπερδύναμη, η οποία, προκειμένου να αποτρέψει την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία εισέβαλε στρατιωτικά.

Στο τσεπάκι των ΗΠΑ

Η αμερικανική επιδίωξη για διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας τους, παροξύνει τις αντιθέσεις με όποιους κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την ανθρωπότητα. Οι ΗΠΑ απαιτούν εδώ και πολλούς μήνες την απαγόρευση λειτουργίας του αγωγού Northstream 2, ενός καθαρά ευρωπαϊκού έργου, τεράστιου κόστους και σημασίας για τη γερμανική και ευρωπαϊκή οικονομία, χωρίς κανενός είδους αμερικανική συμμετοχή σ’ αυτό. Σήμερα πανηγυρίζουν την επιτυχία τους, με εργαλείο την ουκρανική κρίση και με τη συνδρομή των Πρασίνων. Η νέα γερμανική κυβέρνηση λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων της Γερμανίας.

Οι στόχοι των ΗΠΑ καθίστανται σχεδόν αυτόματα στόχοι των χωρών του ΝΑΤΟ. Χωρίς ηγεσία η Ευρώπη σύρεται σήμερα υποταγμένη κι άβουλη, διακυβεύοντας ζωτικά συμφέροντά της. Τεράστιες υποδομές, που για δεκαετίες στηρίζουν απρόσκοπτα, αξιόπιστα, φθηνότερα, το μεγαλύτερο μέρος του ενεργειακού εφοδιασμού της θα ακυρωθούν, επειδή αποτελούν θεμέλιο του ευρωρωσικού εμπορίου, που τα δυτικά μέσα ενημέρωσης βαφτίζουν εξάρτηση.

Θα ακολουθήσει η Ευρώπη  τις αμερικανικές υποδείξεις με άλμα στο κενό για άλλες πηγές ενέργειας, πανάκριβες, αβέβαιες, χωρίς κανένα όφελος αμοιβαίου εμπορίου, με νέα κόστη υποδομών και αχρήστευση των υπαρχόντων, προκειμένου να καταστεί αιχμάλωτη του αμερικανικού πετρελαϊκού λόμπυ; Ένα τεράστιο εμπόριο με τη Ρωσία, τόσες ευρωπαϊκές επενδύσεις και έκθεση ευρωπαϊκών τραπεζών εκεί, παρά τις αμερικανικής έμπνευσης κυρώσεις για τη Κριμαία, θα τιναχθούν στο αέρα; Πόσο εγκληματικό είναι το αναμάσημα από Ευρωπαίους πολιτικούς των λόγων του Αμερικανού προέδρου;

Χωρίς ηγεσία στον γκρεμό η Ευρώπη

Κανένα κόστος από όλα αυτά δεν αφορά τις ΗΠΑ, όλα αφορούν την Ευρώπη. Πώς μπορεί να αγνοηθεί η Ρωσία που είναι μέρος της Ευρώπης, σ’ ένα ολοκληρωμένο ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας και διαρκούς ειρήνης; Ποιος άλλος εκτός των ΗΠΑ, επιδιώκει την επαναφορά του Ψυχρού Πολέμου στην Ευρώπη; Ως πότε θα ακολουθούμε την αμερικανική εξωτερική πολιτική; Όλες οι κυρώσεις για τη Ρωσία. Θα μείνει καμία στο τραπέζι για την Τουρκία;

Όχι μόνον η Ευρώπη, αλλά όλος ο κόσμος χρειάζεται τη Ρωσία συνεργάτη, συνεταίρο, όχι εχθρό, σ’ όλα τα μεγάλα διεθνή προβλήματα, όπως στην τρομοκρατία, τα πυρηνικά, τις εστίες αναταραχής κτλ. Με τη σημερινή μετριοκρατία της ευρωπαϊκής ηγεσίας, τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και σε επίπεδο κυβερνήσεων, δεν μπορεί να υπάρξει αυτοδύναμη, ανεξάρτητη ευρωπαϊκή φωνή για να υπερασπισθεί τα ευρωπαϊκά συμφέροντα όταν δεν συμπίπτουν με αυτά των ΗΠΑ. Το ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό αποτελεί τη μεγάλη απειλή για το ευρωπαϊκό όραμα.

Δεν είναι μόνον ελληνικό το φαινόμενο. Είναι κατάντια να κάθονται στις ίδιες καρέκλες των υπουργείων Εξωτερικών μεγάλων χωρών, όπως της Γερμανίας και της Βρετανίας, ασήμαντες προσωπικότητες χωρίς γνώσεις και κυρίως χωρίς συνείδηση ιστορικότητας. Είναι αυτές οι προσωπικότητες που ενεπλάκησαν στην ουκρανική κρίση από θέσεις που κάθονταν μεταπολεμικά υψηλού πολιτικού κύρους προσωπικότητες της ευρωπαϊκής διπλωματίας.