Στριμώχνει τον ΣΥΡΙΖΑ η δημοσκοπική άνοδος του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ

Στις εκλογές τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί η ψήφος της απογοήτευσης. Ψηφίζαμε εναντίον μιας κυβέρνησης που μας είχε αφήσει ανικανοποίητους, χωρίς να προσέχουμε μήπως και ο διεκδικητής ήταν, ίσως, ίδιος ή και χειρότερος. Και σ’ αυτές τις εκλογές θα γίνει το ίδιο. Με τη διαφορά ότι τα σκήπτρα της απογοήτευσης εξακολουθεί να τα κρατάει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο κόσμος, κατά τις δημοσκοπήσεις, θα ψηφίσει για να μην επανέλθει στα πράγματα.

Χαρακτηριστικά, στην τελευταία δημοσκόπηση, χάνει πόντους η κυβέρνηση αλλά πέφτει αντίστοιχα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας δεν ζήτησε εκλογές επειδή καταρρέει ο Μητσοτάκης ή βλέπει ρεύμα και βιάζεται να ξανακυβερνήσει, αλλά επειδή φοβάται και θέλει να πνίξει στην κούνια την άνοδο του Ανδρουλάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ανακάμψει. Είναι εκτός πραγματικότητας, εκτός αυτοκριτικής, εκτός μόδας.

Ο εθνομηδενισμός δεν πουλάει. Ακόμα και η Δεξιά, πχ ο Μακρόν, τον θεωρεί βαρίδι, αντιμετωπίζοντας την αναζωπύρωση του γκωλισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιθέτως τον έχει σημαία. Αναφέρομαι μόνο σε ότι αρκεί για να αποκλείσει το πέρασμα από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Και ο Ανδρουλάκης θα αποδειχθεί διάττων αστέρας εφήμερης λάμψης αν δεν πάρει σύντομα σαφείς θέσεις σε επίκαιρα και κρίσιμα θέματα, ελληνοτουρκικά και οικονομικά.

Έως τις εκλογές μόνο εικασίες μπορεί να γίνουν. Τυχόν υπολογισμοί ότι με κυβερνήσεις συνεργασίας θα περάσουν υποχωρήσεις και συνδιαλλαγές στα ελληνοτουρκικά είναι λάθος σκέψεις. Ποιος θα βάλει το κεφάλι του στον τορβά; Αν υπάρχουν άλλες σκέψεις ότι τα συνεργαζόμενα κόμματα στην κυβέρνηση θα επιτρέψουν “επωφελείς” επιλογές υπέρ ημετέρων οικονομικών παραγόντων στη μοιρασιά των αναμενόμενων ευρωπαϊκών κονδυλίων μάλλον λάθος κάνουν πάλι οι “σκεπτόμενοι” τοιουτοτρόπως.

Η εκλογή του Ανδρουλάκη

Το πιθανότερο, αν όχι βέβαιο, είναι ότι σε τέτοια περίπτωση θα αναστηθούν ανατρεπτικά λαϊκά αντανακλαστικά παλαιών ημερών. Και δεν υπάρχουν αξιόπιστες ηγεσίες να ελέγξουν τα πλήθη. Οι ελίτ της χώρας, άργησαν να καταλήξουν ότι το δέντρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν βγάζει πια καρπούς και ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. Βέβαια οι πανηγυρισμοί για τη νίκη Ανδρουλάκη είναι κάπως βεβιασμένοι, είναι σαν να θέλουν να προεξοφλήσουν μια πορεία (ανόδου) που ακόμα είναι στα χαρτιά.

Ο κ. Ανδρουλάκης ήλεγξε τους κομματικούς μηχανισμούς (λένε με τη βοήθεια Λαλιώτη) αλλά άλλο οι μηχανισμοί και άλλο το ευρύ κοινό. Ο κ. Ανδρουλάκης δεν διαθέτει τη γοητεία του Αντρέα για να κινήσει μάζες και να πλανέψει τα πλήθη. Θα φανεί σύντομα αν τουλάχιστον διαθέτει την αντοχή να αντισταθεί στις πιέσεις εξωκοινοβουλευτικών, οικονομικών και άλλων, ξένων ή γηγενών, παραγόντων, αν διαθέτει την επιβολή ώστε να ελέγξει τα στελέχη και να πείσει όσους έφυγαν ότι αξίζει να επανέλθουν. Διότι άλλη είναι η ισορροπία του χθες και άλλη με το ΚΙΝΑΛ να θεωρείται ότι μπορεί να έχει σημαντικό, ίσως κρίσιμο ρόλο στις προσεχείς εξελίξεις. Αν επιβεβαιωθεί ότι η άνοδος ήταν διαρκείας.

Αν δεν θέλουμε να είμαστε υποκριτές θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι οι συμφωνίες με εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες, εξωτερικούς και εσωτερικούς, γεωπολιτικούς και οικονομικούς, είναι μια πραγματικότητα ανεξάρτητα από το αν το καθεστώς θεωρείται αυταρχικό, ή δημοκρατικό. Το όλο ζήτημα βρίσκεται στην πραγματική εξουσία που διαθέτει η κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα αυτού του άρθρου. Απλώς θυμίζω ότι ο Σημίτης σε στιγμή απόγνωσης κραύγασε ότι δουλειά του πρωθυπουργού δεν είναι να μοιράζει την πίτα…

Η φθορά των θεσμών

Μερικοί νομίζουν ότι οι λογομαχίες στη Βουλή μπορεί ακόμα να επηρεάσουν τον κόσμο και να αλλάξουν τις ισορροπίες κυβέρνησης/αντιπολίτευσης. Είναι προφανές, όμως, ότι έχει φθαρεί το πολιτικό βάρος που είχαν παλαιότερα οι διαμάχες των κομμάτων στο Κοινοβούλιο. Οι Θεσμοί, και η Βουλή, έχουν φθίνουσα πορεία. Οι αρχηγοί των κομμάτων δεν έχουν το κύρος των προηγούμενων. Η επικοινωνία του αρχηγού με τον κόσμο, εντός ή εκτός Βουλής, δεν έχει ούτε τη γοητεία της επαφής του Ανδρέα ή του Φλωράκη ούτε το βάρος του Κ. Καραμανλή. Οι βουλευτές απαξιώνονται ποικιλοτρόπως. Στα γρανάζια του κοινοβουλευτικού συστήματος έχει πέσει άμμος.

Δεν είναι λιγότερο προφανές ότι οι τίτλοι π.χ. σοσιαλιστές, Κεντροαριστερά, Κεντροδεξιά, Αριστερά και Δεξιά, έχουν χάσει και χάνουν καθημερινά κάθε αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Υπάρχει το τσόφλι αλλά όχι το περιεχόμενο. Αντιθέτως, στον Δυτικό Κόσμο, αποκτά καθημερινά όλο και περισσότερο σημασία και βάρος όσων δηλώνουν πίστη στο εθνικό κράτος, στην πατρίδα, στον πατριωτισμό. Θέση που προτάσσει την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία απέναντι στην αδηφάγο όρεξη των διεθνοποιημένων ελίτ, από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο ως την Αυστραλία και το Βερολίνο.

Είμαστε στον μακρύ και διόλου ευθύγραμμο δρόμο αλλαγών που άλλοτε σέρνονται άλλοτε τρέχουν ή στριφογυρίζουν. Αν θέλουμε, επιγραμματικά, να προσδιορίσουμε το στίγμα των ημερών θα λέγαμε ότι οι τρεις κορυφαίοι του πλανήτη (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) αναζητούν τρόπους και να μην καταστραφούν σε ένα ανώφελο πυρηνικό πόλεμο και να διατηρήσουν ηγετική θέση και προνόμια, ο τετραγωνισμός του κύκλου. Κρίσιμο πεδίο είναι οι εξελίξεις στην Ουκρανία. Σειρά έχει και η Τουρκία, συνακόλουθα και η Ελλάδα.