Τα χωρικά ύδατα διχάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ

Χωρίς εσωκομματικές εντάσεις, με εξαίρεση την διαφωνία για τα ελληνοτουρκικά, εξελίχθηκε η διήμερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς πρυτάνευσε η ανάγκη ενότητας ενόψει της δύσκολης εκλογικής μάχης. Με δεδομένη την ένταση των προβλημάτων και τις δυσκολίες της κοινωνίας, με πρώτη την ακρίβεια και την υπεροπλία της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο πεδίο των ΜME που της επιτρέπει να θέτει την ατζέντα, να αναδεικνύει τα όποια θετικά και να εξωραΐζει, να αποκρύπτει και να διαστρέφει πτυχές της πραγματικότητας που της είναι δυσάρεστες, οι διαφωνίες των τάσεων στο εσωτερικό του κόμματος είναι πολυτέλεια.

Οι επί μέρους διαφωνίες για μία σειρά ζητήματα που συμπυκνώνονται στο ερώτημα για την στρατηγική του κόμματος στην πορεία προς τις εκλογές και τέμνονται με τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και την σχέση του με την μεσαία τάξη και την προσέγγιση του μεσαίου χώρου ή του πολιτικού κέντρου, παρέμειναν εν υπνώσει. Για μία ακόμη φορά ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε την ανάγκη του ανοίγματος σε πρόσωπα, φορείς και συλλογικότητες και την αξιοποίηση των 170.000 νέων μελών.

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία είναι σήμερα η κύρια πολιτική δύναμη που μπορεί να αποτρέψει το κοινωνικό ξεχαρβάλωμα και να μετατρέψει την διάχυτη οργή σε πολιτικό ρεύμα αλλαγής». Στο πλαίσιο αυτό απευθύνθηκε και στο εσωτερικό του κόμματος, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα ανεχθεί face control στα συνδικάτα, τους δήμους, τις συλλογικότητες, τη διαδήλωση και την απεργία: «Tα δεκάδες χιλιάδες μέλη μας δεν είναι εκλογικός μηχανισμός που κινητοποιείται μόνο όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης. Πολύ περισσότερο δεν είναι και δεν θα επιτρέψουμε να γίνουν μηχανισμοί που δουλεύουν για κάποιους κρυφούς ή φανερούς κομματάρχες».

Όσο για τις τη μόνιμη παθογένεια που συνιστούν οι διαφωνίες ο Τσίπρας μίλησε για «μεγάλη ελευθερία της γνώμης, αλλά και την πιο μεγάλη περίσκεψη για τη στιγμή, τις προθέσεις και τις προσπάθειες του αντιπάλου, τους συσχετισμούς, όταν εκδηλώνουμε δημόσια κάποια προσωπική ή συλλογική πρωτοβουλία: Κόμμα ζωντανό και ανήσυχο, αλλά και πειθαρχημένο, αποτελεσματικό».

Μήνυμα με πολλούς αποδέκτες

Το βασικό ζήτημα έγκειται στην αναντιστοιχία του εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, του 32% ή 36%, με την παρουσία του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλιστικό κίνημα και γενικότερα το κοινωνικό κίνημα. Στο πεδίο αυτό αποφασίστηκαν μία σειρά οργανωτικές πρωτοβουλίες για την ενίσχυση της παρουσίας του κόμματος στον συνδικαλιστικό χώρο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ειδικά για τους δήμους και τις περιφέρειες ζήτησε συμμαχίες και προσέγγιση με προσωπικότητες, υποχώρηση των προσωπικών φιλοδοξιών όχι όμως σε ζητήματα αρχών.

Όσο για το γενικό πολιτικό ερώτημα ο Αλέξης Τσίπρας ανέλυσε ότι «απέναντί μας δεν είναι ο Μητσοτάκης. Είναι όλα μαζί συνασπισμένα τα συμφέροντα που από αυτόν κερδίζουν και τον στηρίζουν. Με κάθε τρόπο. Γνωρίζουμε ότι δε θα έχουμε μια αναμέτρηση με όρους ισονομίας και ομαλότητας, χωρίς τη χρήση θεμιτών και αθέμιτων μέσων, και του φόβου για τον εκβιασμό της ψήφου. Γνωρίζουμε ότι θα έχουμε απέναντί μας όλο το σύστημα της διαπλοκής, της διαφθοράς και του χρήματος».

Στο πλαίσιο αυτό έστειλε το μήνυμα, όχι μόνο στο κόμμα του αλλά ευρύτερα και ίσως σε τμήματα του συστήματος που παίρνουν σταδιακά αποστάσεις από την κυβέρνηση, ότι ο παράγων πολιτικής αστάθειας δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που αν βγει πρώτος στην κάλπη θα σχηματίσει προοδευτική κυβέρνηση. Παράγοντας πολιτικής αστάθειας είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης που, χωρίς συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ ή τον Βελόπουλο, ζητά δεύτερη και τρίτη εκλογική αναμέτρηση, ώστε να κρατήσει την θέση του πρωθυπουργού.

Η διαφωνία για τα ελληνοτουρκικά

Η εσωκομματική τάση “Ομπρέλα” περιορίστηκε, τουλάχιστον στο πεδίο της πολιτικής απόφασης, να καταθέσει την διαφωνία της για τα ελληνοτουρκικά. Αντικείμενο αντιπαράθεσης ήταν και παραμένει η στρατηγική απέναντι στην Τουρκία. Ο Τσίπρας υπερασπίστηκε την αναφορά στο κείμενο της απόφασης που προτείνει επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια:

Ζητάμε την επέκταση των χωρικών υδάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν είναι casus belli, είναι άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος με άνοιγμα της συζήτησης για οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας με όλες τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, με την Αίγυπτο, την Κύπρο, την Λιβύη, και ναι και με την Τουρκία, με προοπτική την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Πρόκειται για άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος και πίεση στην Τουρκία με την βοήθεια των εταίρων να σταματήσει τις προκλήσεις και να επιστρέψει στον διάλογο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με σαφείς κόκκινες γραμμές». Πρόκειται για μία θέση που τον φέρνει πιο κοντά στην αντίστοιχη τοποθέτηση του πρώην υπουργού Εξωτερικών του, Νίκου Κοτζιά, με τον οποίο κάποια στελέχη βλέπουν γενικότερη σύγκλιση.

Στην πρόταση αυτή διαφωνούν τα στελέχη της Ομπρέλας. Αρχικά ζήτησαν να μην συμπεριληφθεί η πρόταση για τα 12 ναυτικά μίλια στην απόφαση και να πραγματοποιηθεί ειδική Κεντρική Επιτροπή για τα εξωτερικά και τα ελληνοτουρκικά. Φυσικά η διαδικασία δεν αναιρεί την διαφωνία που υποκρύπτεται. Όπως εξηγούσαν ένιοι εξ αυτών στους δημοσιογράφους «ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει αλλάξει τα δεδομένα». Στο ερώτημα όμως για το αν διαφωνούν με την επέκταση αρνούνται να πάρουν καθαρή θέση, το αντιπαρέρχονται λέγοντας ότι «πρέπει να συζητηθεί».

Με ποια θέση η Ελλάδα;

Κάπως έτσι προκύπτει το επόμενο ερώτημα: Εφόσον συμφωνούν στον διάλογο με την Τουρκία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ (ή μήπως όχι μόνο γι’ αυτά;), με ποια θέση θα προσέλθει η Ελλάδα στον διάλογο; Με τα 12 μίλια ή ότι κόκκινη γραμμή είναι τα έξι μίλια, όπως είχε πει παλαιότερα ο Γιώργος Γεραπετρίτης; Ή με ανοικτό το θέμα των χωρικών υδάτων; Ως επιπλέον επιχείρημα έλεγαν ότι η επέκταση στα 12 μίλια στα νοτιοανατολικά της Κρήτης θα είναι στην προεκλογική ατζέντα του Μητσοτάκη και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει στην παγίδα και γίνεται ουρά του.

Εφόσον όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθαρίζει εξ αρχής μία εθνική θέση, πριν διατυπώσει αντίστοιχη θέση η κυβέρνηση δεν ακολουθεί και δεν γίνεται ουρά κανενός. Μάλλον το αντίθετο, αποφεύγει να συρθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο συγκεκριμένο ζήτημα. Πάντως εσωκομματικός τους αντίπαλος σχολίαζε ότι «εκφράζουν συγκαλυμμένα τις γνωστές θέσεις του κατευνασμού».

Ανεξάρτητα από την εσωκομματική διάσταση, οι της “Ομπρέλας” στο θέμα αυτό συμπίπτουν με προσωπικότητες που ήδη έχουν βγει στο προσκήνιο και προβάλλουν την συμφωνία Λιβάνου-Ισραήλ, ως ευκαιρία για να προχωρήσουν οι συζητήσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Μάλλον εκείνοι ρίχνουν νερό στον μύλο του Κυριάκου Μητσοτάκη και τον βοηθούν στα δικά του εσωκομματικά προβλήματα, ενώ φαίνεται ότι το λόμπι του κατευνασμού είναι διακομματικό.