Τα φερτά υλικά της αντιμνημονιακής παλίρροιας

Ο κοινοβουλευτικός κατήφορος, που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες, είναι το απαύγασμα της πολιτικής τοξικότητας των «φερτών υλικών», που ξέβρασε στην ελληνική πολιτική σκηνή η αντιμνημονιακή παλίρροια. Πρωταγωνιστές σε αυτό το κακοπαιγμένο θέατρο σκιών τα δύο μέχρι τώρα συγκυβερνώντα κόμματα. Γυρίζουν τη χώρα κοινοβουλευτικά στη θλιβερή περίοδο του 1965, την ώρα που αντιμετωπίζει μείζονα εθνικά και οικονομικά προβλήματα, που απειλούν την ίδια της την υπόσταση.

Κατάφεραν να αμαυρώσουν και να διαλύσουν την ελπίδα, που είχε δημιουργηθεί στα πλαίσια της αντιμνημονιακής περιόδου 2010-15, με την πλήρη μνημονιακή μετάλλαξή τους και τη μετατροπή τους στην πιο πιστή «θεραπαινίδα» των δανειστών. Τώρα έχουν επιδοθεί, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία, σε προσπάθεια πλήρους απαξίωσης της πολιτικής ζωής, στα πλαίσια της οποίας εκποιούνται μείζονα εθνικά θέματα, όπως είναι η κύρωση της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών. Με αυτήν παραχωρείται στα Σκόπια, που αποτελούνται από ένα άθροισμα Σλάβων βουλγαρικής καταγωγής, Αλβανών και Ρομά, το όνομα της Μακεδονίας, η εθνότητα και η μακεδονική γλώσσα.

Το υποτιθέμενο «πολιτικό διαζύγιο» Καμμένου, λόγω της αντίδρασής του στην Συμφωνία των Πρεσπών και τα κάλπικα λόγια περί τιμής του αίματος των προγόνων, δεν είναι πιστευτά, πλέον, ούτε από ανήλικα. Είναι προφανές ότι, με βάση την στοιχειώδη πολιτική λογική, εάν πράγματι ήθελε να αποκρούσει αυτή την πολύ κακή συμφωνία για τα εθνικά συμφέροντα, θα αποχωρούσε από την Κυβέρνηση πριν την υπογραφή της στις Πρέσπες.

Παραμένοντας στην υπουργική του καρέκλα έως χθες, έχει πλήρως συνεργήσει στην υλοποίησή της. Τα δε τελευταία επικοινωνιακά του φληναφήματα είναι παντελώς άσφαιρα. Κι αυτό, γιατί εάν μεν, όλο αυτό το θέατρο του πολιτικού του «διαζυγίου» με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αληθές, τότε πρόκειται για την μεγαλύτερη πολιτική καρικατούρα της Μεταπολίτευσης.

Ένας, δηλαδή, πολιτικός αρχηγός, που μετατράπηκε από «λιοντάρι» σε «ασβό», τον οποίον φτύνουν κατάμουτρα αυτοί, τους οποίους προώθησε στους υπουργικούς θώκους. Εάν, από την άλλη πλευρά, πρόκειται για ένα εικονικό πολιτικό θέατρο, το οποίο μπορεί να μην απέχει από την αλήθεια, τότε πρόκειται για τον μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα της Μεταπολίτευσης.

Φερτά υλικά

Η περίπτωση του Καμμένου και του κόμματος των ΑΝΕΛ, αλλά και η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού, που αναδείχθηκε και βρίσκεται στην εξουσία κατά την αντιμνημονιακή περίοδο, χωρίς αμφιβολία θυμίζουν πολιτικά φερτά υλικά μιας παλίρροιας. Στην κανονική ζωή, αυτά τα φερτά υλικά οδηγούνται συνήθως στις χωματερές. Λόγω, όμως, της χρεοκοπίας και της πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα, από την ανυποληψία του προηγούμενου δικομματικού μεταπολιτευτικού προσωπικού, αυτά τα φερτά υλικά απέκτησαν λάμψη.

Αποτέλεσαν, μάλιστα, την εκτελεστική και την κυρίαρχη ομάδα στη νομοθετική εξουσία. Εξουσία, που μέσα από μια κυνική και αμοραλιστική αντίληψη, ξεπουλάει το Μακεδονικό. Και ξεπουλάει, επειδή η Συμφωνία των Πρεσπών βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση εκτελεί εργολαβικά εντολές του ξένου παράγοντα. Παράλληλα, ενσταλάζει και το δηλητήριο της διαίρεσης της κοινωνίας, με κίνδυνο έναν νέο διχασμό, προσάπτοντας εξοργιστικά σε οποιονδήποτε έχει αντίθεση, την έννοια του «ακραίου» και του «εθνικιστή».

Πρόκειται για βαριάς μορφής παραποίηση της έννοιας του πατριωτισμού, από τον οποίο διακατέχεται η πλειοψηφία του Λαού, εν σχέσει με το μείζον εθνικό θέμα της Μακεδονίας. Η σημερινή εθνομηδενιστικής αντιλήψεως εξουσία φτάνει στο σημείο να υιοθετεί τον εθνικισμό και την επεκτατικότητα των γειτόνων: Για παράδειγμα, τη σκοπιανή απαίτηση για χρήση του όρου μακεδονική γλώσσα και εθνότητα σε βάρος των ιστορικών και γεωπολιτικών συμφερόντων της Ελλάδας.

Αποδέχεται και την αλβανική αυταρχικότητα και συνειδητή προσπάθεια δημογραφικής αλλοίωσης και αφαίρεσης των περιουσιών της ελληνικής μειονότητας, δηλαδή των Βορειοηπειρωτών, που αποτελεί μια επίσης ξεχασμένη χαίνουσα πληγή του Ελληνισμού. Ταυτόχρονα, επιτίθεται σε βάρος της πλειοψηφίας των Ελλήνων, που αντιδρούν για τον συνεχή μικρής έστω κλίμακας εθνικό ακρωτηριασμό, πέραν της οικονομικής και κοινωνικής τους εξόντωσης.

Προσβολή στη λειτουργία του Κοινοβουλίου

Η σημερινή κατάσταση αποτελεί προσβολή στην λειτουργία του Κοινοβουλίου και στην στοιχειώδη δημοκρατική τάξη. Κι αυτό, επειδή η πλειοψηφία είναι τυπική και πρόσκαιρη και πιθανότατα εξασφαλίστηκε με ανταλλάγματα πολιτικής φύσεως κ.λπ. Συνιστά προσβολή να χρησιμοποιείται άλλη πλειοψηφία στη Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης και άλλη για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, χωρίς, μάλιστα, να έχει διενεργηθεί δημοψήφισμα, για να αποφανθεί ο Λαός.

Εάν όλα αυτά αφορούσαν μια χώρα, η οποία δεν αντιμετώπιζε σοβαρούς κινδύνους, τότε θα αποτελούσαν στοιχεία πολιτικής κριτικής και θλίψης. Όμως, επειδή συμβαίνουν στην Ελλάδα, η οποία βρίσκεται σε διακεκαυμένη ζώνη, τόσο στην οικονομία (ανύπαρκτη ανάπτυξη μετά από πολεμικού τύπου ύφεση δέκα ετών, αδυναμία εξόδου στις αγορές για δανεισμό, τεράστιο δημόσιο και εσωτερικό χρέος κ.λπ.), όσο και στα εθνικά θέματα (κίνδυνοι από την τουρκική επιθετικότητα στον άξονα Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος, αλβανική ασυδοσία σε βάρος της ελληνικής μειονότητας, κερκόπορτα στον χώρο της Μακεδονίας μέσω της κάκιστης Συμφωνίας των Πρεσπών), αυτό λαμβάνει επικίνδυνα δομικό χαρακτήρα για την ίδια την ύπαρξη και πορεία της.

Έτσι, απέναντι σε αυτή την κατρακύλα και με δεδομένο το ελλιποβαρές και του υπόλοιπου σημερινού πολιτικού προσωπικού, που άσκησε εξουσία κατά τις προηγούμενες Κυβερνήσεις, απαιτείται η άμεση ενεργοποίηση των πολιτών για την συγκρότηση ενός νέου δημοκρατικού πατριωτικού πολιτικού υποκειμένου ανατροπής της σημερινής παρακμιακής πορείας της Ελλάδος.