Τα καραβάνια μεταναστών μάς ξυπνάνε από τον λήθαργο

Η αναγκαστική αλλαγή πολιτικοστρατιωτικής πλεύσης του Ερντογάν, λόγω των αρνητικών για την Τουρκία εξελίξεων στο Ιντλίμπ και τη Λιβύη, έφερε στην επιφάνεια το κυρίαρχο χρονίζον πρόβλημα που έχουμε με την Τουρκία, το οποίο οφείλεται στην διαχρονική επεκτατική πολιτική της εναντίον μας και όχι μόνον. Έφερε όμως στην επιφάνεια και την πολύ λαθεμένη αλλαγή της πολιτικής, που είχε χαραχθεί από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η νέα πολιτική που στόχευε στον κατευνασμό της Τουρκίας, μέσω του εξευρωπαϊσμού της, εξελίχθηκε απλώς σε καλές προθέσεις. Τέτοιες πολιτικές συνεχίζουν, δυστυχώς, να ευδοκιμούν ακόμα στην Ελλάδα. Ως αιτιολόγηση χρησιμοποίησαν και ακόμα χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι έτσι θα λυθούν και μάλιστα ειρηνικά, και με τη βοήθεια της ΕΕ, τα προβλήματα με την Τουρκία. Δεν αντιλαμβάνονται ούτε και τώρα ότι την ειρήνη την εξασφαλίζει η απαραίτητη ισχύς της χώρας μας.

Η λαθεμένη πολιτική δεν προέκυψε ξαφνικά. Προηγήθηκαν, πολύ πριν, και άλλα συμβάντα που συνέβαλαν στην αλλαγή πολιτικής. Ένα τέτοιο θα αναδείξω ευθύς αμέσως και έχει σχέση με την περίοδο (1986-87), όταν ήμουν υφυπουργός Εθνικής Άμυνας με αρμοδιότητες στους εξοπλισμούς, την έρευνα και την αμυντική βιομηχανία. Ήταν η εποχή που έμπαιναν τα θεμέλια ανάπτυξης μιας ισχυρής αμυντικής βιομηχανίας, που θα είχε τα χαρακτηριστικά διαχρονικής στήριξης της αμυντικής ισχύος της χώρας μας (βλ. “Η εθνική άμυνα και η αχίλλειος πτέρνα της”, Εκδόσεις Λιβάνη).

Η αμυντική βιομηχανία της Ελλάδας το 1989

Πρώτο επίτευγμα εκείνης της πολιτικής, μεταξύ άλλων, ήταν η σωτηρία της ΕΛΒΟ, που κινδύνευε να κλείσει, επειδή η στρατιωτική ηγεσία ήθελε να αγοράσει αμερικάνικα τεθωρακισμένα οχήματα προστασίας προσωπικού, εκτός προϋπολογισμού, χρησιμοποιώντας τα περιβόητα FMS της αμερικανικής “βοήθειας” (επιτόκιο 11%) αντί το “Λεωνίδας”, όχημα το οποίο θα κατασκεύαζε η ΕΛΒΟ (πρόγραμμα ύψους 22 δισ. δραχμών).

Η ΕΛΒΟ ήταν τότε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Το πρόγραμμα υλοποιήθηκε με χρήση συναλλάγματος αξίας μόνον δύο από τα 22 δισ. και η ΕΛΒΟ, από χρεωκοπημένη που ήταν το 1986, δήλωνε το 1989 κέρδη 500 εκατομμυρίων δραχμών! Ήταν η εποχή που ιδρύθηκαν μέσω των αντισταθμιστικών, σε νέα βάση, νέες εταιρείες στην Ελλάδα.

Η πολιτική δημιουργίας ισχυρής αμυντικής βιομηχανίας με εξαγωγές, απειλούσε τους διάφορους αντιπροσώπους ξένων εταιρειών και τους “συνεργάτες”, όπως για παράδειγμα στρατιωτικούς, και όχι μόνον, με περιορισμό του τζίρου τους. Έτσι βάλθηκαν και πέτυχαν να τερματίσουν πρόωρα την θητεία μου ως υφυπουργού, ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε βάλει εμπρός τη διαδικασία διαγραφής μου με βάση μαγειρεμένα στοιχεία, που φρόντισαν τα ίδια κέντρα να του τροφοδοτήσουν.

Γλίτωσα τη διαγραφή μου, όπως με ενημέρωσε, πολλά χρόνια αργότερα, ο Δημήτρης Σωτηρλής, γραμματέας τότε του οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ, επειδή από πηγή της ΕΥΠ έλαβαν μαγνητοφωνημένες ταινίες που αποκάλυπταν την πλεκτάνη εναντίον μου. Αναφέρω αυτό το περιστατικό, για να τονίσω πως οι “λαθεμένες” αποφάσεις έχουν ως αφετηρία βαθιές ρίζες που δεν φαίνονται εύκολα. Αυτές οι ρίζες είναι οι εχθροί μας εντός των τειχών που οδηγούν σε αποφάσεις, οι οποίες στη συνέχεια τροφοδοτούν την επιθετικότητα της Τουρκίας.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει το μεταναστευτικό

Οι πολίτες πρέπει να κρατούν στο μυαλό τους ότι οι φερόμενες ως δημοκρατίες ανά τον πλανήτη λειτουργούν στη βάση “ο θάνατός σου η ζωή μου”, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό (βλ. “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας”, Εκδόσεις Άμμων). Αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος, μια σκέτη ζούγκλα. Ειδικά δε οι ισλαμικές χώρες, όπου δεν υπάρχει –κατά τας γραφάς τους– έργο ανθρώπου παρά μόνον του Αλλάχ, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.

Σήμερα το μεταναστευτικό, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί να αποτελέσει το υπερόπλο της Τουρκίας και να πετύχει την άλωσή μας χωρίς πόλεμο. Γι’ αυτό θα πρέπει ορισμένοι από τους συμπολίτες μας να είναι πιο ρεαλιστές. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στους θιασώτες-εμπόρους των ανοιχτών συνόρων που βασίζουν την επιχειρηματικότητά τους στη μαύρη εργασία ή στους πολιτικούς που αναζητούν εκλογικές πελατείες ανάμεσα σε κατατρεγμένους ανθρώπους. Το μεταναστευτικό δεν μπορεί να το λύσει η Ελλάδα.

Η υποδοχή χιλιάδων μεταναστών εδώ δεν λύνει ούτε το δικό μας δημογραφικό πρόβλημα ούτε το δικό τους πρόβλημα. Αντίθετα χειροτερεύουν οι καταστάσεις και των δυο. Η αύξηση του αριθμού των μεταναστών στη χώρα μας, όπου η ανεργία βρίσκεται για δέκα περίπου χρόνια σε υψηλά επίπεδα, είχε και έχει ως αποτέλεσμα να αυξηθεί η εγκληματικότητα και να μετατραπούν ορισμένες περιοχές σε γκέτο, ή σε περιοχές ελεγχόμενες από μαφίες κάθε λογής.

Το παράδειγμα των νησιών, όπου οι μετανάστες αριθμούν σε πληθυσμό με αυτόν των ντόπιων αναδεικνύει έντονα και άλλους πιο σοβαρούς κινδύνους. Η μεγάλη πλειονότητα των συμπολιτών μας συμπάσχει με τους απελπισμένους μετανάστες που αγωνίζονται για ένα καλλίτερο μέλλον και το απέδειξαν αυτό αρχικά. Στην πορεία, όμως, έβαλαν ως προτεραιότητα τη δική τους επιβίωση, που βλέπουν με τα ατέλειωτα καραβάνια μεταναστών και κάποιων προσφύγων να κινδυνεύει άμεσα.

Τα καραβάνια μεταναστών

Πέρα, όμως, από αυτούς τους κινδύνους η χώρα μας κινδυνεύει διαχρονικά από την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας η οποία από καιρό βλέπει τους ομόθρησκους μετανάστες σαν εργαλείο άλωσης της Ελλάδας, ακόμα και της Ευρώπης, όπως ο ίδιος ο Ερντογάν διακήρυξε στο πρόσφατο παρελθόν. Οι τελευταίες γκεμπελικές συμπεριφορές της δεν πρέπει να αφήνουν σε ουδένα αμφιβολία για τις πραγματικές προθέσεις της. Ένα καλό που μας προσφέρουν τα καραβάνια των μεταναστών είναι ότι αρχίσαμε να ξυπνάμε από το βαθύ λήθαργο. Κι αυτό το ανέδειξε η αλλαγή πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη και το βιώνουμε πιο συγκεκριμένα με την κινητοποίηση των ακριτών συμπολιτών μας στον Έβρο.

Καλές αυτές οι εξελίξεις αλλά η χώρα μας από μόνη της δεν θα μπορέσει να φέρει το βάρος της φύλαξης των συνόρων για πολύ καιρό. Τα τελευταία συμβάντα στα σύνορα, που ελέγχονται και καθοδηγούνται από τους διαχρονικά τυχοδιώκτες εχθρούς μας, θα διαρκέσουν και οι Ελλάδα έχει ανάγκη όχι χλιαρών, αλλά ενεργών συμμάχων που θα προκύψουν βάσει σύγκλισης συμφερόντων.

Κι’ αυτό μπορεί να προκύψει μόνον όταν εταίροι, όπως η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία, κατανοήσουν ότι η πυρκαγιά που απειλεί να μας κάψει θα κάψει, αργά ή γρήγορα, και αυτούς. Όλοι αυτοί οι μετανάστες, μέχρι να φτάσουν στον παράδεισο του Αλλάχ, επιδιώκουν να φτάσουν στον επίγειο, κατ’ αυτούς, παράδεισο, που είναι η δυτική Ευρώπη. Από εκεί και πέρα η Ευρώπη αποκτά φλεγόμενους γείτονες και το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Η Ελλάδα δεν είναι Βυζάντιο για να γλυτώσει ξανά τους αχάριστους εταίρους από τα ισλαμικά καραβάνια, όπως συνέβη στο παρελθόν. Αυτή τη φορά θα πρέπει όλοι συλλογικά να το πράξουν συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας.

Είναι στο συμφέρον της Ευρώπης να βοηθήσει

Το δίδαγμα από αυτή την εξέλιξη είναι πανάρχαιο, ότι, δηλαδή, εάν δεν πάρεις εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα απέναντι στο σπίτι του γείτονα που καίγεται, θα καείς και εσύ. Αυτό συνεπάγεται και μια δική μας διαφορετική πορεία πλεύσης, ώστε να καταστήσει στους εταίρους μας γνωστό από τώρα τι πρόκειται να συμβεί εάν η Ελλάδα κατακλυστεί από μετανάστες. Προφανώς, αυτό που θα συμβεί είναι ότι θα ανοίξουν οι πύλες στους μετανάστες προς την Γερμανία.

Αυτές οι εξελίξεις που βιώνουμε θα βοηθήσουν και τους Γερμανούς να αντιληφθούν πως η σωτηρία τους δεν βρίσκεται στην αγκαλιά με την Τουρκία, αλλά στην αγκαλιά μιας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης. Ευρώπης που θα συμβάλλει αποφασιστικά στη μείωση των μεταναστευτικών ροών, προωθώντας πολιτικές ανάπτυξης της δημοκρατίας και της οικονομίας στις χώρες προέλευσης των μεταναστών και να βάλει στο ράφι τις πολιτικές του Ερντογάν σε αυτές τις χώρες.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.