Τα κόκκινα δάνεια των πολιτικών και το οφσάιτ του ποδοσφαίρου

Είναι απορίας άξιον εάν τελικά το πολιτικό σύστημα παρακολουθεί τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης για τα όσα το ίδιο υποστηρίζει στη δημόσια σφαίρα. Κατά πάσα πιθανότητα δεν ακούνε, ενδέχεται και να μην τους νοιάζει. Πιθανόν, να διαβάζουν από την ανάποδη τις έρευνες κοινής γνώμης, στις οποίες προσφεύγουν.

Γίνεται ο χαμός με τα “κόκκινα” δάνεια των Πολιτικά Εκτεθειμένων Προσώπων. Να δημοσιοποιηθούν ή όχι; Και ποιον θα «κάψει» περισσότερο η δημοσιοποίηση; Είναι σαφές πως όλοι λένε πως θα πρέπει να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα. Τάσσονται αναφανδόν υπέρ της διαφάνειας. Μετά ξεκινούν τα διαδικαστικά, η επίκληση των «προσωπικών δεδομένων». Όταν στο πλαίσιο του Πόθεν Έσχες δημοσιοποιούνται προσωπικά στοιχεία δεν υπάρχει πρόβλημα, με τα Μη εξυπηρετούμενα Δάνεια τι αλλάζει;

Και μέσα αυτό τον πανζουρλισμό ανασύρεται από τη θήκη των δήθεν επιχειρημάτων και το θέμα της διαγραφής δανείων πολιτικών κομμάτων, οργανισμών, που είναι άμεσα συνδεδεμένα μαζί τους. Και τα μεν Μη εξυπηρετούμενα Δάνεια να δημοσιοποιηθούν και τα δε. Οι εξυπνάδες που πέφτουν ως ατάκες, στοχεύουν στον απεγκλωβισμό τους από τη μέγγενη της δημοσιοποίησης. Κι αυτό το θέμα γιατί δεν τελείωσε όταν προέκυψε; Μήπως πάγωσε γιατί τα βρήκαν κάπου αλλού. Ή ίσχυσε και πάλι το «μην πει τίποτε για μένα για να μην πω εγώ για σένα».

Γνωρίζουν πως τα σκουπίδια του διπλανού έχουν την ίδια μυρωδιά με τα δικά τους; Ή το ξεχνούν; Ένα άλλο θέμα που απασχολεί είναι αυτό του ποδοσφαίρου. Δεν είναι τωρινό αλλά ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε. Κι αυτό γιατί φαίνεται πως υπάρχει μια σιωπηλή συνεννόηση για να μην το αγγίξουν. Γιατί διαχρονικά από το ποδόσφαιρο το πολιτικό σύστημα τροφοδοτείται. Επενδύει για να εισπράξει.

Το φαινόμενο της πολιτικοποίησης του ποδοσφαίρου ξεκίνησε από το 1948 με αφορμή τον εμφύλιο στην Ελλάδα. Αν και η ένταση του διαχωρισμού μειώθηκε, ωστόσο, το κομματικό σύστημα δεν θέλει να «απελευθερώσει» πλήρως το ποδόσφαιρο. Ακόμη και σήμερα, όπου το κέρδος και τις υπόγειες συνεννοήσεις, ξεπερνούν το πολιτικό μαντρί.

Είναι σαφές πως από το ξελαρύγγισμα της καθημερινότητας του κομματικού συστήματος, αναζητείται το πολιτικό κέρδος. Αν και γνωρίζουν πως κανείς στο τέλος δεν θέλει τόσες αλλαγές, που πιθανόν να αγγίξουν τα δικά τους μικροσυμφέροντα.

Και στην Ελλάδα

Παρεμπίπτοντος και στην Ελλάδα αυτή την περίοδο το κομματικό σύστημα ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Παρεμφερές το θέμα αλλά εκείνο που αναδεικνύει τον «κοινό τόπο» είναι πως σε Ελλάδα και την Κύπρο υπάρχει η εμπλοκή στο ποδόσφαιρο του υπόκοσμου. Και για αυτό επιδείχθηκε απίστευτη ανοχή. Γι’ αυτό ας μην εκπλήσσονται για το φαινόμενο αυτό. Δεν είναι τωρινό αλλά διαχρονικό και εδώ και πολλά χρόνια έχει αυτή η εμπλοκή βάλει το μεγαλύτερο λεκέ στο ποδόσφαιρο, ελλαδικό και κυπριακό.

Αυτά τα ζητήματα είναι αποτέλεσμα της εδραιωμένης παθογένειας και των πολλών στρεβλώσεων που υπάρχουν. Κι αυτό επιβεβαιώνεται τόσο με τα «κόκκινα» δάνεια των ΠΕΠ, τη διαπλοκή στο ποδόσφαιρο, αλλά και σε μια σειρά άλλα ζητήματα. Παρενθετικά σημειώνεται συναφώς ότι και στο εθνικό θέμα ενίοτε υπάρχει μια επιδερμικότητα. Για παράδειγμα, διατυπώνεται ο ισχυρισμός -όχι στην Άγκυρα αλλά στην Κύπρο- πως είναι οι δικές μας ενέργειες που προκαλούν την τουρκική επιθετικότητα!

Εάν το ζητούμενο για μια χώρα είναι οι επόμενες εκλογές, η συντήρηση των κομματικών μαγαζιών, τότε μέλλον δεν υπάρχει. Για να έχει μέλλον πρέπει να υπάρξει «αλλαγή παραδείγματος». Ποιος, όμως, θα το κάνει τούτο;

ΣΗΜ: Το πολυσυζητημένο debate, που εντάσσεται; Στην εκστρατεία για τις προεδρικές του 2023; Αλλά ως φαίνεται παίζουν μόνοι τους, καθώς οι υπόλοιποι είναι εξαφανισμένοι.