Τα κόμματα δεν τραβάνε πλέον τους ψηφοφόρους από το μανίκι!

Οι κοινωνικές πραγματικότητες δεν βρίσκονται στις προεκλογικές στρατηγικές των κομμάτων, ούτε και αφορά τους πολίτες το άγχος της συσπείρωσης δυνάμεων. Έχουν αλλάξει οι εποχές, που μπορούσαν να “περάσουν” επιλογές, χωρίς αντιδράσεις, χωρίς να μπουν στο μικροσκόπιο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που είναι το σύγχρονο καφενείο. Η σχέση ψηφοφόρου-κόμματος έχει χαλαρώσει, τούτο αναμένεται ότι θα ενισχύεται βαθμηδόν, κι αυτό οφείλεται στη γενική εικόνα που έχει διαμορφωθεί για το πολιτικό σύστημα. Τα κόμματα δεν έλκουν εύκολα τους ψηφοφόρους.

Το κόμμα –για να θυμηθούμε το άσμα του Σαββόπουλου– δεν μπορεί πλέον να τραβάει τους ψηφοφόρους από το μανίκι, όπως στο παρελθόν. Οι έρευνες κοινής γνώμης –είχαμε και πρόσφατα μία συλλογική των εταιρειών δημοσκοπήσεων– επιβεβαιώνουν την απαξίωση των πολιτών έναντι του πολιτικού συστήματος και των θεσμών. Οι πολιτικοί, αναφέρεται στην έρευνα, βρίσκονται στον πάτο της αξιολόγησης των θεσμών.

Εξηγήσεις υπάρχουν πολλές. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος είναι αποτέλεσμα ανισορροπίας λόγων και πράξεων. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις, που περνούν παρατεταμένη κρίση ταυτότητας, ενώ διαπιστώνεται από πλευράς κομμάτων μία αδυναμία να εκφραστεί ένας νέος τύπος πολιτικού λόγου. Υπάρχει μία αδυναμία παραγωγής νέων ιδεών. Το πρώτιστο είναι πως πολλά λέγονται στο κουβεντολόι των δημόσιων συζητήσεων, αλλά λύσεις δεν δίνονται. Εκ του αποτελέσματος διαπιστώνεται αυτό.

Η οικονομική κρίση βαθαίνει. Ενισχύεται η φτωχοποίηση, η κοινότητα των μη προνομιούχων. Ποιες είναι οι λύσεις; Να ενισχύονται οι προνομιούχοι και να μειώνεται το βιοτικό επίπεδο των πολλών; Και το ζητούμενο δεν είναι τι δηλώνεται, αλλά η εφαρμογή πολιτικών, που να αλλάζουν τα δεδομένα, να τα ανατρέπουν. Οι πολίτες, συνεπώς, αναμένουν πολιτικές εφικτά εφαρμόσιμες.

Όχι τυχαία αναπτύχθηκε μία κουλτούρα, που τσουβαλιάζει όλους. Αλλά αυτό οφείλεται και στο πολιτικό προσωπικό, που δεν πείθει. Ή δεν καταφέρνει να διαφοροποιηθεί. Κι αυτό αδικεί τους τίμιους, καθαρούς πολιτικούς, που είναι αρκετοί. Υπάρχει ο “λεκές” της διαφθοράς και της διαπλοκής. Τα παρατεταμένα πάρτι της διαπλοκής, ένα από αυτά που προβλήθηκε και σε δημόσια θέα-τηλεοπτικά, ενισχύουν την αρνητική εικόνα.

Απαξίωση για κόμματα

Η σχέση δικηγορικών γραφείων και ελεγκτικών οίκων επηρεάζουν –κάποτε καθόριζαν– το τοπίο. Είναι το χρήμα, που έχει τον δικό του ρόλο. Διαχρονικά ακολουθούμενες πρακτικές δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα διαπλοκής, διαφθοράς και ατιμωρησίας. Δηλώσεις-κλισέ πως, για παράδειγμα, «θα πληρώσουν οι υπεύθυνοι για την καταστροφή της οικονομίας», ακούγονται πλέον βερεσέ.

Είναι προφανές πως η διατήρηση του στάτους κβο στο πολιτικό σύστημα οφείλεται και στην απάθεια των πολιτών. Διατήρησε και διατηρεί ένα πολιτικό σύστημα, το (πολιτικό) προσωπικό του οποίου, στην πλειοψηφία του, αναλώνεται σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές δηλώσεις και σε δηλώσεις έξω από τις εκκλησίες τις Κυριακές, μετά τα μνημόσυνα. Όλα, λοιπόν, έχουν εξήγηση και για όσα βιώνουμε.

Όπως διαμορφώνεται το προεκλογικό σκηνικό, το ζητούμενο είναι ποιος θα θεωρηθεί ως ο καλύτερος διαχειριστής. Γιατί περί διαχείρισης του κράτους πρόκειται. Ποιος μπορεί να πείσει με την αξιοπιστία και τις δυνατότητές του. Η χώρα χρειάζεται αλλαγή παραδείγματος, ένα όραμα, που θα την αποδεσμεύει από πρακτικές του παρελθόντος. Να αποδεσμευθεί από ένα σύστημα, το οποίο αναλώνεται στην εξεύρεση τρόπων για να κάνουν κάποιοι την αρπαχτή.

Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος οφείλεται και σε ενέργειες κάποιων από το πολιτικό προσωπικό, από τη συμπεριφορά κομμάτων. Και πέραν από τα θέματα διαπλοκής υπάρχουν και τα άλλα ζητήματα, που κρίνουν πολιτικές και πολιτικούς. Πότε στην Κύπρο έχει τιμωρηθεί πολιτικός όταν λέγει ψέματα, δεσμεύεται σε μία πολιτική και εφαρμόζει άλλη, ή οι αποφάσεις του είχαν αρνητικές επιπτώσεις για τον τόπο; Σχεδόν ποτέ. Οι πολίτες επιλέγουν την εύκολη οδό της απαξίωσης αντί της τιμωρίας διά πολιτικής στάσης. Όταν απαξιώνεται ένας θεσμός δεν συντηρείται ή και ενισχύεται. Γιατί αυτό υπονομεύει τη δημοκρατία. Φταίει η υποεκπροσώπηση της κοινωνίας; Ενδεχομένως. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Είναι σαφές πως αυτό που χρειαζόμαστε επειγόντως είναι ένα νέο αλφαβητάριο δημοκρατίας.

ΣΗΜ.: Αξιωματούχοι του ΔΗΣΥ δηλώνουν πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι υποψήφιος του ΔΗΚΟ. Στο ΔΗΚΟ για συνεργασία απευθύνθηκαν τόσο ο ΔΗΣΥ όσο και το ΑΚΕΛ. Εάν οι προσπάθειές τους ευδοκιμούσαν θα μετατρεπόταν ο υποψήφιός τους σε δηκοϊκό;