Τα μυστήρια της Αριστεράς! – Συμφωνούν διαφωνώντας για το μέτωπο

Στη Νέα Αριστερά διαφώνησαν μεταξύ τους στην συνεδρίαση της Κεντρικής τους Επιτροπής. Ο γραμματέας Γαβριήλ Σακελλαρίδης, με λίγη ή πολλή βοήθεια από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και την Ομπρέλα, δεν συμφώνησε με τον πρόεδρο Αλέξη Χαρίτση για την προσέγγιση και την επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά πέρασε η εισήγηση του γραμματέα, με την οποία συμφώνησε η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά διαφωνούν οι περισσότεροι βουλευτές. Κάποιοι σκέπτονται να αποχωρήσουν κατά μόνας και να επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Στον δε ΣΥΡΙΖΑ πάλι, ο Παύλος Πολάκης δεν συμφωνεί με τον Σωκράτη Φάμελλο για την επιστροφή των ασώτων της Νέας Αριστεράς στον κόμμα. “Προγραμματική συμφωνία” λέει ο Φάμελλος, “όποιος θέλει ας έλθει μόνος του”, απαντά ο Κρητικός. Ο δε Χαρίτσης συμφωνεί μεν με τον Φάμελλο αλλά δεν συμφωνεί με τον Πολάκη – όχι μόνο στα της συνεργασίας, αλλά και σε πολιτικά θέματα –  που εκφράζει περίπου τον μισό ΣΥΡΙΖΑ. Το εάν ο Νίκος Παππάς θέλει να ξαναδεί στο κόμμα τον Πάνο Σκουρλέτη και τον Νίκο Φίλη, είναι υπό συζήτηση. Πάντως είναι βέβαιο ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να ξαναδεί στο κόμμα τον Τσακαλώτο.

Όλοι μαζί μιλάνε για συνεργασίες όλων των προοδευτικών δυνάμεων – αλλά δεν συμφωνούν, όχι μόνο με τον Στέφανο Κασσελάκη – αλλά ούτε και με τους βουλευτές που αποχώρησαν με το Κίνημα Δημοκρατίας. Άλλωστε δύο από αυτούς, η Ράνια Θρασκιά και ο Πέτρος Παππάς ήδη προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος πάλι έλεγε ότι δεν θα πάρει βουλευτές πριν τις εκλογές.

Οι βουλευτές του Κινήματος Δημοκρατίας δεν συμφωνούν πια με τον Κασσελάκη – που προσεγγίζει στην ΕΕ τον Εμανουέλ Μακρόν– αλλά ούτε και μπορούν να επιστρέψουν και να συνεργαστούν με εκείνους που μέχρι πριν από έναν μήνα κατήγγειλαν για αντιδημοκρατικό πραξικόπημα, σταλινισμό κλπ.

Αριστερά, κεντροαριστερά και ΠΑΣΟΚ

Όλοι μαζί κάνουν έκκληση και προς τον Ανδρουλάκη που σταθερά απορρίπτει κάθε προοπτική προσέγγισης και προκρίνει την αυτόνομη πορεία και την «παραγωγική» δηλαδή “συναινετική” αντιπολίτευση με τη ΝΔ. Ο δε Ανδρουλάκης δεν μπορεί να τα βρει στο κόμμα του ούτε με την Άννα Διαμαντοπούλου που τον τραβάει από το δεξί πέτο, ούτε με τον Χάρη Δούκα που τον τραβάει από το Αριστερό. 

Εάν στο πλαίσιο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς βάλλει κανείς και την Πλεύση Ελευθερίας που έχει φουσκωμένα τα δημοσκοπικά της πανιά, τότε ούτε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, αλλά ούτε και η Ζωή Κωνσταντοπούλου θέλει συνεργασία, όπως έδειξε με την επίθεση στο παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα.

Εάν πάλι στο παζλ βάλουμε και τον Τσίπρα, ο πρώην πρωθυπουργός είναι ο πρώτος που μίλησε για Λαϊκό Μέτωπο αλά ελληνικά, είναι όμως άγνωστο για το πώς το εννοεί. Μέσα από τα υπάρχοντα σχήματα ή με έναν νέο φορέα; Και ποιον ρόλο επιφυλάσσει για τον εαυτό του; Προς το παρόν κάνει rebranding στο Χάρβαρντ, από το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα επιστρέψει πιο συστημικός από ό,τι έφυγε.  Ο Φάμελλος πάντως διευκρινίζει ότι ήλθε για να μείνει στην προεδρία του κόμματος. 

Κάπως έτσι το θέμα των συνεργασιών και των προσεγγίσεων στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς και Κεντροαριστεράς σέρνεται εδώ και περίπου έναν χρόνο. Ακόμη και αν μετά τις ευρωεκλογές και με τις αντηχήσεις από την Γαλλία υπήρχε ένα θετικό “τάιμινγκ” είναι αμφίβολο εάν αυτό υπάρχει ακόμη. 

Στη Νέα Αριστερά αποφάσισαν οι όποιες προσεγγίσεις να μην είναι μονομερείς, δηλαδή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με όλες τις δυνάμεις του χώρου και με τον ΚΟΣΜΟ του Πέτρου Κόκκαλη που κάνει την επανεμφάνισή του. Η οργή όμως εντοπίζεται στο εξής: “Πώς να συνεργαστούμε με εκείνους που μας έδιωξαν από το κόμμα όταν έβγαλαν τον Κασσελάκη και ενώ εμείς δικαιωθήκαμε εκείνοι δεν έχουν κάνει την αυτοκριτική τους;”.

Στον ΣΥΡΙΖΑ πάλι λένε ότι “εκείνοι σηκώθηκαν και έφυγαν αποδυναμώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τελικά έπεσαν κάτω από το 2%”. Βέβαια, εάν δεν είχαν τότε φύγει οι της Νέας Αριστεράς, πιθανότατα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε πάρει πάνω από 18% στις ευρωεκλογές και ο Κασσελάκης θα εμφανιζόταν τώρα σαν μελλοντικός πρωθυπουργός σε ένα κόμμα που θα το είχε μεταλλάξει και δεν θα είχε σχέση με καμία εκδοχή Αριστεράς. 

Μιλούν όλοι για μία συνεργασία που θα βλέπει το μέλλον, αλλά αντί να οργανώσουν έναν διάλογο για την επόμενη ημέρα, έχουν τα μάτια στο πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν και στην αυτοκριτική για τα λάθη που έγιναν. Μάλλον προσωπικά απωθημένα βγάζουν, επενδυμένα με πολιτικά επιχειρήματα. 

Πολιτικές διαφωνίες

Βεβαίως στην υποθετική περίπτωση που ο διάλογος για την προγραμματική συμφωνία προχωρήσει, τότε θα προκύψουν και βαθύτερες πολιτικές διαφωνίες. Οι της Αριστεράς συμφωνούν μεταξύ τους στην απόρριψη του “Rearm Europe”, όχι όμως και για την ανάγκη εξοπλισμού της χώρας έναντι της Τουρκίας: Άλλη θέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλη η Νέα Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ πάλι συμφωνεί με το “Rearm Europe” διαφωνώντας με την συμμετοχή της Τουρκίας, αλλά χωρίς να βάζει και βέτο, το οποίο ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Την Τουρκία, που αποτελεί υπαρξιακή απειλή για την χώρα, την διαβάζει το κάθε επί μέρους κόμμα, ίσως και ο κάθε βουλευτής, με διαφορετικό τρόπο. Πχ, οι της Νέας Αριστεράς θεωρούν ότι θα την επαναφέρουν στον σωστό δρόμο, με επιθέσεις ειρήνης και φιλίας. Σε μία συγκυρία που ο κόσμος επιστρέφει στους υδρογονάνθρακες η Αριστερά επιμένει στην πράσινη ενέργεια, την οποία πληρώνουν τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα – λες και είναι η Ελλάδα που με το μέγεθός της επιβαρύνει τον πλανήτη. Είναι αμφίβολο δε εάν όλοι έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ και ένας δημόσιος τραπεζικός πυλώνας. 

Γενικότερα, τόσο εντός Ελλάδας όσο και διεθνώς οι αριστερές δυνάμεις δίνουν μάχες οπισθοφυλακών ως οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, στην οποία βάζει τέλος ο Ντόναλντ Τραμπ – με την μορφή που την ξέραμε.

Κάπως έτσι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μεν κατρακυλήσει κάτω από 20%, αλλά εξακολουθεί να κυβερνά και να συμπεριφέρεται στους εσωκομματικούς και πολιτικούς του αντιπάλους με την αλαζονεία και την έπαρση που του έδινε το 40%. Δίχως να κάνει αλλαγές στην πολιτική του εξαπολύει, επικοινωνιακή αντεπίθεση, με στόχο την όποια ανάκαμψη. Εν τελεί εάν οι άλλοι, της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς,  δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους ούτε στα στοιχειώδη, κάποιος κόσμος θα επιστρέψει και μόνο υπό την πίεση και τον φόβο της έλλειψης κυβερνητικής λύσης.