Τα πυρηνικά όπλα των κομμάτων στο Διαδίκτυο

Είναι κοινός τόπος ότι οι κρισιμότερες πολιτικές μάχες δεν δίνονται πια στο Κοινοβούλιο, ούτε αποκλειστικά στα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά, σχεδόν κάθε στιγμή και στην άγρια διαδικτυακή αρένα. Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης (social media)  αποτελούν προνομιακό πεδίο για τον στρατό των διαδικτυακών ελεύθερων σκοπευτών, που έχουν συγκροτήσει τα κομματικά επιτελεία και τρόπο τινά είναι τα κομματικά πυρηνικά στη μάχη του διαδικτύου.

Σε «ψηφιακό παρακράτος» αναφέρθηκε πρόσφατα ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, με αφορμή των διαδικτυακό “πόλεμο” μεταξύ ανώνυμων, αλλά και επώνυμων λογαριασμών στα social media, για την υπόθεση βιασμού και κακοποίησης που κατηγορείται ο πρώην πλέον ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Γεωργούλης, σε βάρος της Κατερίνας Χρονοπούλου. “Πόλεμος” που έφερε και διαγραφές δύο τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για προσβλητικές αναρτήσεις σε βάρος της κ. Χρονοπούλου, στα social media, οι οποίοι συνέχισαν επώνυμα τον “βρώμικο” διαδικτυακό πόλεμο που ξεκίνησε αρχικά από ανώνυμους λογαριασμούς.

Είναι κοινός τόπος ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιχειρoύν – και μέσω του Διαδικτύου, κατά κανόνα με ανορθόδοξο τρόπο– να προωθήσουν τη δική της πολιτική ατζέντα. Εξάλλου, η ανωνυμία του διαδικτύου εξυπηρετεί άριστα μία παρά πολύ παλιά και γνώριμη λέξη: Την  πολιτική προπαγάνδα, που γίνεται μάλιστα χωρίς την επίσημη κομματική σφραγίδα, άρα και χωρίς δεοντολογικούς περιορισμούς.

Έτσι, λοιπόν, οι διαδικτυακές απειλές, τα χολερικά σχόλια και οι συντονισμένες βιτριολικές επιθέσεις έχουν καταντήσει συνηθισμένες πρακτικές των “κομάντο του Διαδικτύου”, τα οποία επιστρατεύουν ειδικότερα κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, για τον διαρκή ανορθόδοξο διαδικτυακό πόλεμο, εναντίον κάθε είδους πολιτικών αντιπάλων.

Το “άγιο δισκοπότηρο”

Τα τελευταία χρόνια τα social media έχουν αναχθεί στο “άγιο δισκοπότηρο” της σύγχρονης πολιτικής προπαγάνδας και κυρίως πολεμικής. Παλαιότερα, η κατανόηση και χρήση όρων, όπως “κράτος Δικαίου”, “κράτος Πρόνοιας”, “πολιτική αλλαγή” και λοιπά, αποτελούσαν προϋπόθεση για τη διεξαγωγή ενός πολιτικού διαλόγου. Σήμερα, αυτός έχει διολισθήσει σε δύσβατα μονοπάτια και περίεργους όρους, όπως fake news, data base report και άλλα παρόμοια.

Αναμφισβήτητα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ιστορία στα κοινωνικά δίκτυα. Ήταν το πρώτο κόμμα που τα ενσωμάτωσε τόσο αποτελεσματικά στη στρατηγική της πολιτικής επικοινωνίας, μιμούμενος αυτό που ξεκίνησε στις ΗΠΑ το 2008 από τον μηχανισμό του Μπαράκ Ομπάμα. Μάλιστα, ήταν τέτοια η επιτυχία της ομάδας που ακόμη και ο Ολλανδός επικεφαλής της επικοινωνιακής καμπάνιας του Ομπάμα είχε ενδιαφερθεί να μάθει «ποια εταιρεία κρύβεται πίσω από τον διαδικτυακό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ»!

Το 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη διαμορφώσει έναν διαδικτυακό στρατό, με επίσημη ονομασία «διαδικτυακή ομάδα προεκλογικής προώθησης του κόμματος». Την ομάδα αυτή συναποτελούσαν κομματικά στελέχη και εθελοντές με υψηλό αριστερό ζήλο. Μάλιστα, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας (με μια απόφαση, για την οποία μάλλον έχει μετανιώσει) είχε επιτρέψει στον φακό του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη να “συλλάβει” τους δεκάδες πιτσιρικάδες εν ώρα δράσης.

Ήταν η τηλεοπτική παρθενική  και τελευταία δημόσια εμφάνιση αυτής της ομάδας. Τα μέλη της, μεταξύ αστείου και σοβαρού, είχαν παραδεχτεί ότι καθένας από αυτούς είχε δημιουργήσει και διαχειρίζεται δεκάδες λογαριασμούς, με στόχο τους πολιτικούς τους αντιπάλους και ένας μάλιστα από αυτούς είχε παραδεχτεί πως το φόρτε του ήταν οι διαδικτυακοί καυγάδες, συχνά με στόχο την αντίστοιχη ομάδα της ΝΔ, που είχε εγκατασταθεί τότε στο Μέγαρο Μαξίμου, υπό την επίβλεψη του Γιώργου Μουρούτη. Γιατί προφανώς και στρατιές troll είχαν και έχουν και οι Γαλάζιοι, με μόνη διαφορά ότι αυτή δεν είχαν την αφέλεια να προσκαλέσουν τα τηλεοπτικά στούντιο στα “στρατηγεία” της…

 

Μισθοφορικά troll

Όπως προαναφέραμε, διαδικτυακό στρατό έχει συγκροτήσει και η ΝΔ, διαθέτοντας για τον σκοπό αυτό ειδικά κονδύλια. Επί κυβέρνησης Σαμαρά είχε αφήσει εποχή η ομάδα του Μουρούτη. Όμως και σήμερα υπάρχει ένας στρατός από troll με δεδηλωμένο δεξιό πρόσημο και σαφώς υβριστική τακτική, μια ματιά στο Twitter αρκεί (για αυτό ο κ. Ανδρουλάκης μίλησε για “ψηφιακό παρακράτος” και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ). Μια χαρακτηριστική και διακριτή υποκατηγορία είναι τα δεξιά troll που έχουν έμμεση πλην σαφή πολιτική αναφορά στον Άδωνι Γεωργιάδη.

Σε γενικές γραμμές, η δημιουργία ψεύτικων λογαριασμών και οι κακόβουλες ενέργειες δεν είναι το μόνο εργαλείο που διαθέτει η ηλεκτρονική πολιτική προπαγάνδα του σήμερα. Σε ότι αφορά τα μέλη του διαδικτυακού στρατού, υπάρχουν αρκετοί που το κάνουν για ιδεολογικούς λόγους,  αλλά ο βασικός πυρήνας είναι κατά κανόνα μισθοφορικός.

Παρακολουθώντας τους λογαριασμούς και τη δραστηριότητα χρηστών, μπορεί κανείς να αναδείξει ή να “πνίξει” κάποιους από αυτούς. Σε μια δεδομένη στιγμή μπορεί να στρέψει χιλιάδες συντονισμένους και αυτοματοποιημένους λογαριασμούς, ή για να κάνουν like και share με σκοπό την κατασκευή ομοφωνίας, ή για να δημιουργήσουν την εντύπωση της αποδοκιμασίας. Είναι προφανές πως με τον τρόπο αυτό μπορεί κανείς να καταστρέψει ή να αναδείξει λογαριασμούς.

Μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι ψηφιακές πλατφόρμες, όπως το Facebook, παρέχουν πρόσβαση σε έναν ωκεανό πληροφοριών που, αν συνδυαστούν και αναλυθούν, σκιαγραφούν τον τρόπο που σκέφτονται κατηγορίες χρηστών, το τι τους απασχολεί και πώς αντιδρούν στο ένα ή στο άλλο ζήτημα. Με άλλα λόγια, είναι πολύ πιο χρήσιμες από οποιεσδήποτε ακριβοπληρωμένες δημοσκοπήσεις…