Τα “χρυσά” διαβατήρια “αυθορμήτως” πλήρωναν εισφορές στο ΔΗΣΥ!

Οι υπόγειες διαδρομές του χρήματος είναι προβλεπτές γιατί προβλεπτοί είναι και αυτοί που πρωταγωνιστούν. Δεν αλλάζουν ούτε μεθόδους, ούτε και τη διαδρομή. Προσφέρονται οι διευκολύνσεις, πολλές φορές με υπερβάσεις, παρακάμψεις, για αυτό και αναγνωρίζεται η προσφορά και κατατίθεται εισφορά. Απόλυτα… ποιητικό. Αυτό, σύμφωνα με τις καταγγελίες, γινόταν και με τις πολιτογραφήσεις ξένων. Τόσο ενθουσιασμένοι αισθάνονταν που έγιναν Κύπριοι, που ήθελαν να κάνουν χρηματικές εισφορές. Και αντί να δοθεί η εισφορά σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, σε ένα σχολείο, ένα νοσοκομείο, φαίνεται ότι δίνονταν στο κυβερνών κόμμα. Για να ενισχυθεί προφανώς και να αυξήσει -με πολιτογραφήσεις- τον πληθυσμό της χώρας, να διαμορφώσει “επεκτατική πολιτική”.

Τα ονόματα με τις εισφορές –που κατέθεσε στη Βουλή ο βουλευτής του ΑΚΕΛ, Χρίστος Χριστοφίδης– βρίσκονταν, σύμφωνα με τις δηλώσεις Συναγερμικών στελεχών, στην ιστοσελίδα του κόμματος. Αυτό νομιμοποιεί την πράξη; Αυτό δεν απαντά στις καταγγελίες. Είναι νόμιμο, όπως αναφέρεται. Ό,τι είναι νόμιμο, δεν είναι ηθικό. Και πρέπει να ξεκαθαριστούν μια σειρά ζητήματα, πέραν του γιατί δόθηκαν οι εισφορές. Το ζήτημα είναι γιατί δόθηκαν –εάν επιβεβαιωθεί από τη νέα έρευνα της Ελεγκτικής Υπηρεσίας– μετά την πολιτογράφηση κάποιων νέων συμπατριωτών μας; Είναι το “ευχαριστώ”; Είναι επειδή ήταν τόσο “χαρούμενοι”;

Την ίδια ώρα, ξεκίνησε και το γνωστό παραμύθι, ότι “όλοι τα κάνουν” (όπως και τις πολιτογραφήσεις). Λένε πως το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, όταν ήταν κυβέρνηση για να πάρει κάποιος δουλειά του Δημοσίου έπρεπε να κάνει εισφορά (με τον γνωστό «Kύριο 3%»). Ή αναφέρονται στον… λεκέ με τη Δρομολαξιά, τις επιδόσεις σε ταμεία συνταξιοδότησης εργαζομένων. Το ΑΚΕΛ έχει κριθεί για αυτά που έκανε και εκείνα που δεν έκανε σε αλλεπάλληλες από τότε εκλογές. Και πλέον, δυο σχεδόν πενταετίες μετά, δεν μπορούν οι νυν να παραπέμπουν στους προηγούμενους. Αυτό ίσχυε στην πρώτη θητεία.

Εισφορές

Σήμερα το ζητούμενο είναι τι πράττουν οι νυν. Σήμερα το θέμα είναι το πάρτι-φαγοπότι των απερχόμενων, οι οποίοι αποδείχθηκαν μετρ στο είδος. Θα μείνουν στην ιστορία για την “ιερά συμμαχία”, που μπορεί να μην την δημιούργησαν οι ίδιοι, αλλά την ανέδειξαν και την ενίσχυσαν. Πρόκειται για τη γνωστή αλυσίδα επαγγελματικών ομάδων, που με πρόσβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων, είχαν στήσει μια μεγάλη βιομηχανία έκδοσης διαβατηρίων, τα οποία επειδή κόστιζαν πολλά για να παραχωρηθούν, ονομάστηκαν και “χρυσά”. Κυβέρνηση, δικηγορικά και ελεγκτικά γραφεία, εταιρείες ανάπτυξης γης, σχημάτισαν μια παρέα μωσαϊκό, που αποδείχθηκε χρυσοφόρα.

Στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα σημασία έχουν ασφαλώς οι δράσεις των πρώην, κυρίως των νυν, πρωτίστως όμως τι θα κάνουν και πώς θα πορευθούν οι επόμενοι. Είναι προφανές πως υπάρχει μια εδραιωμένη κατάσταση πραγμάτων, κατεστημένα, με ανακυκλωμένους πρωταγωνιστές, που ξέρουν πώς θα κινηθούν για να είναι πάντα στη μεγάλη εικόνα, στο ταμείο, εισπράκτορες.

Ζούμε σε μια χώρα, που υπάρχει ατιμωρησία. Σε αυτή τη χώρα, δεν έσπασε μύτη για το κούρεμα καταθέσεων, το κλείσιμο της Λαϊκής, του Συνεργατισμού παλαιότερα για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Δεν πλήρωσαν για το Μαρί οι πραγματικοί υπαίτιοι. Στη χώρα μας, η ατιμωρησία, σύμπτωμα μιας παρακμιακής λογικής και πρακτικής, αποτελεί μέρος της πεπατημένης ενός πολιτικού συστήματος, που βολεύεται στα λιμνάζοντα νερά. Ενός πολιτικού προσωπικού, που γενικώς, είναι τσακωμένο με την ευθιξία. Αλλά και μιας οικονομικής ελίτ, που έχει τρόπο να πλευρίζει τους έχοντες την εξουσία (ή τους αυλικούς τους).

Ζούμε σε μια χώρα, που η μνήμη είναι κοντή. Ξεχνούν τα πάρτι, τα φαγοπότια. Ξεχνούν τι έγινε το 1974, γιατί μεταξύ άλλων υπήρξε ατιμωρησία. Σε μια χώρα όπου οι θεσμοί χρησιμοποιούνται όπως το γιο-γιο, υπόγειες συναλλαγές συντηρούν κομματικά μαγαζιά, επιβάλλεται να υπάρξει αλλαγή παραδείγματος. Το θέμα είναι να το αποφασίσουν οι πολίτες.