Τα talking heads στην ελληνική πολιτική σκηνή

Οι φωτογραφίες που δείχνουν τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στο γραφείο του ή στο τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου με τους υπουργούς να κοιτάνε την 50άρα οθόνη με τα καρέ που δείχνουν τις διάφορες τηλεπερσόνες να μιλούν (talking heads), εικόνα την οποία ούτε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατάφερε να αποφύγει, καταγράφουν την κατάσταση του πολιτικού μας προσωπικού.

Πρόκειται άραγε για μια τεχνολογική δυνατότητα, για διεθνή μόδα, ή είναι μια υπενθύμιση  προς κάθε πικραμένο που εμφανίζεται στο γυαλί πως ό,τι πει καταγράφεται και αξιολογείται; The big brother is watching you… Προφανώς και είναι όλα αυτά μαζί. Γιατί όμως έχει τόση σημασία για τους πολιτικούς μας να παρακολουθούν τι λέγεται στην τηλεόραση που οι νέοι και οι εχέφρονες ούτε καν την ανοίγουν;

Πρώτον, γιατί νομίζουν πως έτσι έχουν κάποια επαφή με αυτά που σκέφτεται το πόπολο, ο λαός. Διότι κατά βάθος ξέρουν πως είναι παντελώς αποκομμένοι από το λαό, ακόμη κι όταν κάνουν περίπατο στις πλατείες και στους εμπορικούς δρόμους και σφίγγουν χέρια. Δεν έχουν ιδέα για τις πραγματικές σκέψεις του κόσμου, ακόμη και των οπαδών τους.

Η μόνη πληροφόρηση που έχουν είναι οι δημοσκοπήσεις, οι όποιες δημοσκοπήσεις, με τα όποια ερωτήματα και με τις όποιες έτοιμες απαντήσεις. Ακόμη κι αυτοί που προέρχονται από το λαό, ως επί το πλείστον, σύντομα παίρνουν τις αποστάσεις τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι την πάτησε. Δεν είχε ιδέα σε τι κατάσταση βρίσκονταν τα μεσαία στρώματα, ούτε πως αυτά σκέπτονταν και τι προσδοκούσαν.

Δεύτερον, γιατί η εικόνα είναι κυρίαρχη και οι πολιτικοί μαθαίνουν –συχνά με την βοήθεια ειδικών– να την χειρίζονται. Με βλέπεις, άρα υπάρχω!

Τρίτον, γιατί έχουμε περάσει με την βοήθεια των μέσων στην εποχή της μετα-αλήθειας, όπου δεν έχει σημασία το ίδιο το γεγονός, αλλά πως το αφηγείσαι, πως το λες. Ο λόγος είναι το γεγονός, όχι το γεγονός καθαυτό. Ο λόγος που εισάγει τις τελευταίες δεκαετίες λέξεις μαγικές, καθηλωτικές, όπως “παράπλευρες απώλειες”, “πολιτική ορθότητα”, “διαβούλευση”, mea culpa, ΑΟΖ, Naftex και δεκάδες αρκτικόλεξα σαν την ΑΑΔΕ, ΔΕΔΔΗΕ, ΤΑΙΠΕΔ. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την απόσταση και την επικυριαρχία.

Συμπερασματικά, οι ομιλούσες κεφαλές (talking heads) τελούν σε μία αυτάρεσκη ευδαιμονία, ηδονική, εξιμπισιονιστική που συνήθως συνοδεύεται και από κέρδη, πολιτικά και οικονομικά. Τα παραδείγματα πολλά. Πιο χαρακτηριστικό ο κύριος που παρουσίαζε επιστολές του Χριστού κι όχι μόνο δεν αφορίστηκε, αλλά έγινε και αρχηγός κόμματος και μπήκε στη Βουλή!