Τα Τέμπη, οι Ερινύες και οι σύγχρονοι Κρέοντες

Όμως η Αθηνά αποφασίζει να μην κρίνει αυτή και δηλώνει ότι «εγώ θα θεσπίσω δικαστήριο … αθάνατο θεσμό εσαεί, και στον Άρειο Πάγο θα φέρονται οι δίκες για φόνο …. τίποτε χωρίς δίκη, τίποτε χωρίς σεβασμό στο νόμο…ούτε αναρχία, ούτε δεσποτισμός». Εγκαθιδρύει το θεσμό της δικαιοσύνης, αντί για την εκδίκηση αίματος που επιβάλουν οι Ερινύες. Θεμελιώνει το κράτος δικαίου στην πόλη των Αθηνών και ορίζει σεβάσμιους Αθηναίους πολίτες ως δικαστές. Αυτοί να δικάζουν ανθρωποκτονίες στον Άρειο Πάγο. Πείθει και μεταμορφώνει τις Ερινύες σε Ευμενίδες και τις εγκαθιστά στο Ερεχθείο, εγγυήτριες της «δίκαιης δίκης» των δικαστών. Αυτή είναι η μυθική ίδρυση του Αρείου Πάγου.

Έχουν περάσει περισσότερα από 2.500 χρόνια και ο θεσμός του δικαστηρίου που ίδρυσαν οι Αθηναίοι πολίτες, με απόφαση της Θεάς Αθηνάς και η εποπτεία των Ευμενίδων, υπάρχει ακόμη. Οι πολίτες, όταν σκοτώνουν τους συγγενείς τους, άλλα και ο φονιάς έχουν το απαράβατο δικαίωμα της «δίκαιης δίκης», που η απόφαση οδηγεί στη δικαίωση του φονευθέντος και στην «κάθαρση» του κατηγορουμένου. «Δίκαιη δίκη», από σεβάσμιους και αμερόληπτους δικαστές που η απόφαση τους είναι σεβαστή από όλους. Αν όμως οι δικαστές δεν είναι αμερόληπτοι και η απόφαση τους δεν είναι «δίκαιη», τότε αυτοί θα κριθούν από τις Ευμενίδες και από το Ερεχθείο θα αναδυθούν πανάρχαιες Ερινύες, διεκδικώντας για τους σκοτωμένους την ποινή του αίματος. Έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τα πάθη του οίκου των Ατρειδών και αυτοί οι «νόμοι» εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα. Στη Κρήτη, στη Μάνη και σε άλλα μέρη της χώρας, οι Ερινύες εξακολουθούν να επιβάλουν το «καθήκον» της εκδίκησης του νεκρού, όταν η δικαιοσύνη δεν πείθει.

Η ιστορία του Κρέοντα διδάσκει ότι το κράτος δεν μπορεί να στερήσει από τον νεκρό την μνήμη του. Έτσι όπως την ιστορούν οι δικοί του, μέ λόγια, κλάματα, μοιρολόγια, μνημεία και μνημόσυνα. Κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τον νεκρό την φροντίδα να τον πλύνουν οι δικοί του με νερό και κρασί. Να τον ντύσουν με τα καλά του ρούχα, ατόφιο να τον κατεβάσουν σε τάφο στην γη και με τις πρέπουσες χοές να τον αποχαιρετίσουν. Χιλιάδες χρόνια τώρα, η πρέπουσα φροντίδα (κηδεία) του νεκρού ανήκει στους οικείους του. Αυτοί είναι νόμοι άγραφοι και αιώνιοι κι όποιος τους παραβαίνει διαπράττει ΥΒΡΙ.

Κράτος – Κρέων

Στα Τέμπη, στη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών που κόστισε τη ζωή πενήντα επτά ανθρώπων τίποτε δεν φαίνεται να έγινε σύμφωνα με τους νόμους και τα έθιμα αυτού του τόπου. Σωροί τεμαχισμένων σωμάτων συλλέχθηκαν και παραδόθηκαν σφραγισμένοι σε σάκους στους οικείους. Άλλα μέρη ανακαλύφθηκαν σε άλλους σωρούς χωμάτων και αποκαϊδιών που μεταφέρθηκαν χωρίς τον «δέοντα σεβασμό» και την έγκριση των οικείων.
Το κράτος, ένας συλλογικός Κρέων, εκφράζοντας την πολιτική εξουσία και τον νόμο επιχειρεί να επιβάλλει τους κανόνες του, με γονείς και συγγενείς των νεκρών να επικαλούνται νόμους και ήθη, πανάρχαιους και ισχυρότερους.  Η σύγκρουση της εξουσίας των εκπροσώπων του κράτους με τους συγγενείς των νεκρών αποκαλύπτει την αλαζονεία της ασκούμενης δικαστικής εξουσίας και αποστερεί από τους συγγενείς των θυμάτων την κάθαρση μέσα από την διεξαγωγή της «Δίκαιης Δίκης», που στα πλαίσια των θεσμών του Δημοκρατικού πολιτεύματος επικαλούνται.

Η διαμόρφωση ενός δικονομικού πλαισίου, που οι συγγενείς δηλώνουν ότι προεξοφλεί ευνοϊκή απόφαση για τους υπαίτιους και ή άρνηση των δικαστικών αρχών να δεχθούν την αναζήτηση και προσκόμιση αποδεικτικών στοιχείων διαμορφώνει την Ύβρι. «Χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ» η οχύρωση και επίκληση μίας έωλης διαδικασίας επίσπευσης μίας δίκης που στηρίζεται στη διαρκή διαμαρτυρία για την μεροληπτική ανακριτική διαδικασία που ασκήθηκε οδηγεί σε δύσκολες και επικίνδυνες ατραπούς.

Αυτή η απεργία πείνας που ευρίσκεται σε εξέλιξη, αποτελεί μία αναδυόμενη και απελπισμένη πρόσκληση επέμβασης προς τις Ερινύες, καταβάλλοντας φόρο αίματος για το νεκρό παιδί. Ένα τίμημα πρόσκλησης να εισακουσθεί και να υλοποιηθεί από αυτές η ΚΑΘΑΡΣΗ. Αυτοί που ασκούν την δικαστική και πολιτική εξουσία, όσο είναι καιρός, ας προσέξουν. Όταν αυτή η διαδικασία με τις Ερινύες ανοίξει, το τίμημα μπορεί να είναι δυσανάλογα μεγάλο. Το αίτημα για «Δίκαιη Δίκη» θυμίζει ότι «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια πρέπει και να δείχνει» και παραφράζοντας «η δικαιοσύνη δεν αρκεί να είναι δίκαιη, πρέπει και να δείχνει».