Τέμπη-ΟΠΕΚΕΠΕ-Ευρωπαϊκή Άμυνα: Tριπλό ναυάγιο για την κυβέρνηση 

Η πρόταση για προανακριτική που κατέθεσε η ΝΔ επαναφέρει τον εφιάλτη των Τεμπών, επισφραγίζοντας την ήδη παγιωμένη αντίληψη στην συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης: ότι η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή επιχειρεί συγκάλυψη των ευθυνών της με έναν συνδυασμό πολιτικών χειρισμών και παρεμβάσεων σε όλο το φάσμα των ενεχομένων, από την δικαστική εξουσία μέχρι τους εμπειρογνώμωνες που κατέθεσαν αμφιλεγόμενες πραγματογνωμοσύνες που ευνοούν το δικό της αφήγημα.

Απέναντί της η κυβέρνηση δεν έχει τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά τους συγγενείς των θυμάτων και την εμβληματική πλέον κυρία Μαρία Καρυστιανού η οποία απάντησε: «Πόση απαξίωση, πόση ύβρις, πόση αλαζονεία! Σταματήσετε να παίζετε με την νοημοσύνη μας» και στράφηκε και κατά των γαλάζιων βουλευτών: «Οι συνάδελφοί του – Βουλευτές  εν γνώσει τους συμπράττουν στην παράλειψη άσκησης ποινικής δίωξης για τα  κακουργήματα που αληθινά τον βαρύνουν, άρα σε κατάχρηση εξουσίας! Ξεπλένοντάς τον από τα κακουργήματα της διατάραξης ασφάλειας συγκοινωνιών, κακουργηματικής έκθεσης και κακουργηματικής ανθρωποκτονίας από ενδεχόμενο δόλο».

Ρουσφέτια-αδιαφάνεια -πελατείες

Εάν η υπόθεση των Τεμπών σηματοδοτεί την διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη (αλήθεια πού πήγε το “επιτελικό κράτος”;) το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δείχνει ότι μένει προσκολλημένη στις παλιές καλές “αξίες” της οικογένειας: ρουσφέτι και διαφθορά στην διαχείριση του δημοσίου και ευρωπαϊκού χρήματος για την συντήρηση και αναπαραγωγή των πελατειακών μηχανισμών.

Έξι χρόνια διακυβέρνησης είναι πολλά ώστε να μην έχει οποιαδήποτε δικαιολογία για την αδιαφανή και καταχρηστική λειτουργία του Οργανισμού. Και πάλι στήνεται το αφήγημα των “χρόνιων παθογενειών”. Πολύ απλά είχε στηθεί μία κομπίνα που διοχέτευε ευρωπαϊκές επιδοτήσεις σε κομματικούς φίλους, κυρίως στην Κρήτη. Τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το οικονομικό κόστος του σκανδάλου θα μεταφερθεί στους Έλληνες φορολογούμενους. Το ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ θα περάσει στην ΑΑΔΕ, μία ανεξάρτητη αρχή, προσφέρεται για ευρύτερα συμπεράσματα για την λειτουργία της κρατικής διοίκησης επί των ημερών της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης.

Η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Άμυνα

Η κυβέρνηση όμως βρίσκεται αντιμέτωπη και με την αποτυχία της στην εξωτερική πολιτική. Η ευρωπαϊκή μεθόδευση για το SAFE των 150 δις ευρώ, που αποτελεί τον πυρήνα του ReArm Europe, βάζει την Τουρκία στην χρηματοδότηση της στρατιωτικής βιομηχανίας και γενικότερα στην συμμετοχή της στην αμυντική αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Το υπουργείο Εξωτερικών επιχείρησε χθες με διαρροή (και όχι με επίσημη δήλωση) να διασκεδάσει τις εντυπώσεις.

Με αναφορές στον κυκεώνα των ευρωπαϊκών κανονισμών και οδηγιών, που επιδέχονται διαφορετικής ερμηνείας, καταλήγει ότι η χρηματοδότηση των τουρκικών επιχειρήσεων περνά μέσα από την συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία και η απόφαση θα πρέπει είναι ομόφωνη. Δεν απάντησε όμως στο ότι η τουρκική πολεμική βιομηχανία θα συμμετέχει στο πρόγραμμα επανεξοπλισμού της Ευρώπης είτε με υπεργολαβίες, είτε μέσω συνεργασιών – πχ  της Leonardo με Baykar ή της μετοχικής σχέσης Piaggio επίσης με Baykar. 

Ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για θέματα άμυνας Τομάς Ρενιέ έθεσε διαφορετικά το ζήτημα: «Λάβαμε ήδη σοβαρά υπόψη τις ανησυχίες που εγείρουν κάποια κράτη-μέλη, όταν προτείναμε το SAFE. Το ‘Αρθρο 16 είναι σαφές. Η συμμετοχή μιας τρίτης χώρας μπορεί να αποκλειστεί, αν η εν λόγω τρίτη χώρα θέτει άμεση απειλή στην άμυνα ή την ασφάλεια ενός κράτους-μέλους της ΕΕ ή σε ολόκληρη την ΕΕ». Αυτό δεν αφορά την Baykar και τις ιταλικές συνέργειες της, αλλά ενδεχόμενες άλλες συμφωνίες απευθείας με τουρκικές εταιρείες. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης προανήγγειλε, πριν λίγες ημέρες, ότι θα ζητήσει από τον Ερντογάν να άρει το casus belli. Άρα όλα καλά; Η Τουρκία δεν θα αμφισβητεί πλέον τα κυριαρχικά μας δικαιώματα; Πάντως η τουρκική κυβέρνηση ήδη μέσω διαρροών στον τουρκικό Τύπο απέρριψε ως “προκλητικό το αίτημα”. Έστω και αν κλωτσάει το τενεκεδάκι για λίγους μήνες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα χρεωθεί την χρηματοδότηση της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας με χρήματα και των Ελλήνων φορολογουμένων. Όπως άλλωστε έχει χρεωθεί και την αναβολή έως ματαίωση της ενεργειακής σύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου και τον περιορισμό της Ελλάδας στα έξι ναυτικά μίλια.

Συνολικότερα, η συμμετοχή της Τουρκίας στην αμυντική αρχιτεκτονική της Ευρώπης αναιρεί έναν  από τους βασικούς λόγους της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε όλο το προηγούμενο διάστημα απέφυγε να θέσει καθαρά το ζήτημα: ότι η αμυντική αρχιτεκτονική της Ευρώπης θα πρέπει να προστατεύει το σύνολο των κρατών-μελών και να μην συμμετέχουν χώρες που αποδεδειγμένα έχουν απειλητικές διαθέσεις. 

Φυσικά ο πρωθυπουργός με την βοήθεια της συντριπτικής πλειονότητας των μέσων ενημέρωσης θα υποβαθμίσει και τα τρία ζητήματα – και ότι άλλο ενοχλεί την κυβέρνηση και διαταράσσει το αφήγημα ότι “επανακάμπτει και είναι ήδη στο 30%” – και θα προβάλλει την μεγάλη μεταρρύθμιση του προσωπικού αριθμού(!) ή ακόμη χειρότερα την άρση μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων που θα φέρει με την αναθεώρηση του Συντάγματος και εφόσον ψηφιστεί θα ισχύει μετά τις επόμενες εκλογές.  

Η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης;

Από διάφορες πλευρές και όχι μόνο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τίθεται το ερώτημα για το αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Παρέλαβε το 2019 την χώρα εκτός μνημονίων, με καθαρό οικονομικό ορίζοντα, ρυθμισμένο χρέος και ένα μαξιλάρι 37 δις και την κοινωνία κουρασμένη από την μάχη των μνημονίων. Μετά από έξι χρόνια ο απολογισμός της είναι αρνητικός σε όλους τους τομείς: στα Εξωτερικά έχει σημειώσει βήματα υποχώρησης έναντι της Τουρκίας και διεθνούς υποβάθμισης της χώρας.

Στο οικονομικό πεδίο παρά την σωρευτική αύξηση του 10% έχει μειώσει το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών, έχοντας καταγράψει αποτυχίες στο κόστος ενέργειας, στην ακρίβεια, στην στεγαστική κρίση. Στους θεσμούς ξεκινώντας από τις υποκλοπές και την συγκάλυψη των Τεμπών, μέχρι την Ομάδα Αλήθειας και τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τις παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη έχει αποσαθρώσει το θεσμικό σύστημα – ή ότι τέλος πάντων ήταν ακόμη όρθιο. 

Είναι δε πανθομολογούμενο ότι είναι η πρώτη κυβέρνηση δίχως υπολογίσιμη αντιπολίτευση. Εν ολίγοις έξι χρόνια παίζει με όλα τα χαρτιά στα χέρια της και δίχως αντίπαλο. Και χάνει. Οι δημοσκοπήσεις την δείχνουν στο 22%-23% και εξαιρετικά χαμηλή αποδοχή σε όλους τους βασικούς τομείς άσκησης πολιτικής. Διαθέτει μεν τον έλεγχο του συστήματος εξουσίας καθώς έχει μετατραπεί σε καθεστώς, ωστόσο είναι πλέον εμφανές ότι κινείται σε κενό νομιμοποίησης. Η συνεχής παραβίαση της νομιμότητας (και όχι μόνο της συνταγματικής) εντείνει την αίσθηση απονομιμοποίησης.