Τέμπη: Τα κόλπα της κυβέρνησης δεν πιάνουν πια…

Το ερώτημα της συγκάλυψης δεν είναι πλέον το μείζον. Η έντονη καχυποψία και η αμφισβήτηση στην επίσημη, κυβερνητική εκδοχή συνολικά είναι δεδομένες απ’ όλες τις κομματικές παρατάξεις και στην συντριπτική τους πλειονότητα. Απ’ την άλλη δεν υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο για έναν τόπο από το να μην αντιλαμβάνεται η ηγεσία του τις αληθινές αιτίες της σοβούσας παρακμής, τα λάθη που δημιουργούν τα ζοφερά αδιέξοδα, να παρερμηνεύει για λόγους επικοινωνιακούς τα πασιφανή δεδομένα και να εφησυχάζει κρυπτόμενη σαν στρουθοκάμηλος πίσω από το ιδεοληπτικό της αφήγημα.

Επειδή τα Τέμπη εδώ και πάρα πολύ καιρό λειτουργούν ως ο συμπυκνωμένος καταλύτης και η Νέμεσις των χρόνιων παθογενειών και των κομματικών εξαρτήσεων που μαστίζουν και την ελληνική πολιτεία αλλά και την κοινωνία μας ευρύτερα. Ενώ πάλι η συστηματικά βαλλόμενη από τα συστημικά μέσα κ. Καρυστιανού – επειδή τάχα μου το παράκανε (sic) – αναδεικνύεται στο μόνο πρόσωπο που είναι σε θέση σήμερα ν’ αντιπολιτεύεται de facto τον κ. Μητσοτάκη και ν’ απειλεί εν τις πράγμασι την απόλυτη εξουσία της πρωθυπουργοκεντρικής κυβέρνησης του.

Όσο μάλιστα το Μαξίμου επιμένει ότι τα κόμματα εργαλειοποιούν την τραγωδία με τους 57 νεκρούς και ότι οι χαροκομμένοι γονείς βυσσοδομούν υπακούοντας σε σκοτεινά παράκεντρα για να υπονομεύσουν το κυβερνητικό έργο, τόσο η λαϊκή δυσαρέσκεια και η οργή θα εκρήγνυνται. Με την κατηγορία της συγκάλυψης να είναι πλέον η λιγότερο σημαντική αφού το τραγικό δυστύχημα αποκάλυψε, πάνω και πέρα απ’ όλα, την αφόρητη, συλλογική μας γύμνια.

Κι επειδή τα Τέμπη είναι συγχρόνως το γνωστό, τραγικό δυστύχημα αλλά και η βαρυσήμαντη ευκαιρία για να εκφραστεί όχι απλά η δυσαρέσκεια αλλά η βαθιά ανησυχία ενός ολόκληρου λαού που αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα ότι η πορεία του είναι λανθασμένη. Τα Τέμπη αποκάλυψαν τη φρικτή παρακμή του κομματικού κράτους, του διαβόητου, κρατικού μηχανισμού, μαζί με την χρόνια ανεπάρκεια των “δικών” μας παιδιών που, παρ’ όλα αυτά, προωθούνται ξεδιάντροπα παρά τα λεγόμενα περί αξιοκρατίας και αριστείας. Όπως ο περιώνυμος κυρ Βασίλης, ο σταθμάρχης στη βάρδια του οποίου έγινε η “τράκα”.

Πλήρης αποδιοργάνωση θεσμών

Επίσης απεκάλυψαν τη βαθιά σήψη που υπάρχει σε θεμελιώδεις, για τη λειτουργία της δημοκρατίας, θεσμούς όπως είναι η δικαιοσύνη, το κοινοβούλιο και οι επιτροπές του, ο τύπος και οι εξαρτήσεις ή η απροκάλυπτη διαπλοκή του, η αξιοθρήνητη, δημόσια ασφάλεια και το πως αυτή δεν αστυνομεύεται από την πολυπληθή πλην δημοσιοϋπαλληλική ΕΛ.ΑΣ, η χαοτική πυροσβεστική που έχει ανάγκη από ανασύνταξη εκ βάθρων, η σταθερά αμαρτωλή αυτοδιοίκηση, ο εν γένει κρατικός μηχανισμός και οι ποικίλες υπεκφυγές που χρησιμοποιούνται από τους επικεφαλής του όταν αυτός δεν αποδίδει κλπ.

Πράγματα που παραδέχτηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στις πρόσφατες εντελώς ατυχείς, δημόσιες εμφανίσεις του επιχειρώντας μ’ έναν μάλλον αφελή τρόπο να ανατρέψει το τόσο αρνητικό εναντίον της ΝΔ κλίμα. Από την άλλη, η αριστερή αντιπολίτευση δεν “τσιμπάει” καθόλου από την τεράστια φθορά της κυβέρνησης ενώ αντίθετα μεγεθύνονται τα ποσοστά των ομάδων δεξιά της ΝΔ.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα γιατί η δεύτερη θητεία του κ. Πρωθυπουργού είναι μία απίστευτη απογοήτευση και ο κόσμος μάλλον βολεύεται – καλύτερα, εκτονώνεται – με το να στηρίζει εκείνα τα σχήματα καταγγελίας που δεν έχουν ασκήσει διακυβέρνηση. Ελπίδα δηλαδή δίνει στον κόσμο μόνο το άγνωστο και ο λαϊκισμός πλέον δεν αφορά αποκλειστικά τα πολιτικά τέκνα του αείμνηστου Ανδρέα ή του αξέχαστου Αλέξη. Η τραγωδία των ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί, ξεμπροστιάζει τα τρολ του Μαξίμου διαχρονικά. Άρα τα Τέμπη, επειδή εξευτέλισαν την κυβερνητική αυταρέσκεια –το χαμόγελο του Άδωνι στοιχίζει πολύ ακριβά πλέον στον πρωθυπουργό– κατάφεραν να συμπυκνώνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια μιας δεκαετίας τουλάχιστον.

Ενδεχομένως ο κ. Μητσοτάκης να πληρώνει τώρα και για λάθη για τα οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος προσωπικά. Όμως η δική του ευθύνη έγκειται στο ότι δεν αντελήφθη εγκαίρως, αν και απόφοιτος του Χάρβαρντ, όσα σήμερα κατανοεί και ο τελευταίος απόφοιτος του δημόσιου Λυκείου. Με άλλα λόγια: Δεν μπορεί να είναι όλα επικοινωνία. Κι ότι η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι για τους λίγους αλλά για τους πολλούς. Δικαιούμαστε κάτι ουσιαστικότερο και η ανεπάρκεια ή η λειψανδρία της αντιπολίτευσης δεν αποτελούν πλέον ασπίδα για την κυβέρνηση. Το άγνωστο δηλαδή φοβίζει λιγότερο από ό τι το γνωστό. Τα καταφέρατε κύριοι της κυβέρνησης. Τα σκέρτσα του κ. Σκέρτσου δεν πιάνουν πια…