Θα αλλάξουμε τα κακώς κείμενα ή απλώς καναπέ

Κανονικά οι ψηφοφόροι θα πρέπει να  έχουν αγωνία για το αποτέλεσμα της κάλπης. Αλλά αυτό ανήκει στους “παλιούς καλούς καιρούς”. Τώρα αγωνιούν τα κόμματα και οι υποψήφιοι, οι σταυροκυνηγοί. Αυτές οι εκλογές ήταν διαφορετικές. Όχι μόνο επειδή διεξάγονται υπό συνθήκες παρατεταμένης πανδημίας, αλλά γιατί έχει αλλάξει και η ατζέντα της προεκλογικής εκστρατείας. Στο παρελθόν προτασσόταν το Κυπριακό.

Συνήθως διεξάγονταν ατέρμονες συζητήσεις, που προκαλούσαν ατέλειωτα χασμουρητά σε ένα σκηνικό χωρίς ιδέες, προτάσεις και πρωτίστως, με ατάκες εσωτερικής κατανάλωσης. Άλλα έλεγαν στους πολίτες και διαφορετικά πολιτεύονταν. Αυτή η προεκλογική χαρακτηρίστηκε από τις εντάσεις και την καταστροφολογία. Το μεγάλο ζητούμενο ήταν, στις περισσότερες φορές, να πληγεί ο αντίπαλος, αντί να αναδειχθεί ο δικός τους ρόλος. Αυτή τη φορά περισσότερο κράτησαν οι συζητήσεις για τη διαφθορά.

Ο ανταγωνισμός ποιος/ποιοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, ήταν από τα βασικά. Τα βίντεο, έπαιζαν συνεχώς, ενεργοποιώντας τα απωθημένα των πολιτών. Το «this is Cyprus», ήταν η ατάκα του διεθνούς, για ακόμη μια φορά, ρεζιλέματος, πλην όμως εκφράζει μια πραγματικότητα: Στο κράτος “βάζουν χέρι” ιδιοκτήτες ανάπτυξης γης, ελεγκτές, μεγαλοδικηγόροι. Οι νόμοι παρακάμπτονται ή χαλαρώνουν, σε βαθμό που γίνονται αγνώριστοι.

Διαχρονική διαφθορά

Αυτό, όμως, δεν εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στην προεκλογική περίοδο. Είναι ένα φαινόμενο, το οποίο συντηρείται διαχρονικά και εξυπηρετεί μια μικρή ελίτ. Σε αυτή την ελίτ προστίθεται και μέρος του πολιτικού προσωπικού, πρόθυμο πάντα να “βοηθήσει”. Η διαφθορά είναι διαχρονικό φαινόμενο και οι εμπλεκόμενοι λειτουργούν ως παράλληλο κράτος.

Σε αυτό το παιχνίδι, βέβαια, δεν έχουν όλοι τις ίδιες πολιτικές επιδόσεις. Για παράδειγμα, οι σημερινοί κυβερνώντες θα μπορούσαν να φτιάξουν δική τους πατέντα και να την μεταπωλούν στην αλλοδαπή. Οι προηγούμενοι ασκήθηκαν σε μικρότερης εμβέλειας “έργα”. Να υπενθυμίσουμε την πετυχημένη μόλα του 3%. Δηλαδή, για κάθε έργο η εισφορά ήταν ταρίφα.

Τι γίνεται, όμως, για να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Μήπως ενδόμυχα αφήνεται να αναπτυχθεί το φαινόμενο επειδή μπορεί να έλθει και κάποιων άλλων η σειρά κάποια στιγμή; Η  συντήρηση αυτών των φαινομένων λαμβάνει σιγά-σιγά, όπως το παρακολουθήσαμε, θεσμικό χαρακτήρα. Αυτό θέλουν τα κατεστημένα. Είναι, πάντως, ξεκάθαρο πως με τη διαιώνιση των φαινομένων αυτών η χώρα θα παραμείνει “όμηρός” τους και θα ακολουθεί ένα κατήφορο, έχοντας σπασμένα τα φρένα.

Αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικής

Εάν δεν ήταν και η άτυπη Πενταμερής Διάσκεψη για το Κυπριακό στη Γενεύη (27-29 Απριλίου), το εθνικό ζήτημα θα απασχολούσε πολύ λιγότερο. Το Κυπριακό παραμένει άλυτο. Ευθύνεται ασφαλώς η Τουρκία για τη μη λύση. Θα πρέπει να κριθούν, όμως, και οι ακολουθούμενες πολιτικές. Κυρίως εάν αυτές διευκολύνουν την  Άγκυρα στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Ποια είναι η κυρίαρχη, αν και όχι πλειοψηφούσα στην κοινωνία, τάση;

Από την μια η εύκολη οδός της επαναλαμβανόμενης ατάκας και η απαγγελία των γνωστών… ποιημάτων «θέλουμε μια λύση….» χωρίς να αξιολογούνται τα δεδομένα και οι δυνατότητες εφαρμογής. Ή οι επιπτώσεις από την εφαρμογή ενός πλαισίου, που οι στρεβλωτικές ρυθμίσεις θα οδηγήσουν τη χώρα σε παράλυση. Από την άλλη,  η συντριπτική πλειοψηφία όχι σκοπίμως, τα παπαγαλάκια των διαφόρων ιδεών που διαμορφώνονται σε ασκήσεις επί χάρτου από “συνήθεις υπόπτους”.

Φως στην άκρη της σήραγγας δεν φαίνεται, όχι γιατί στέρεψαν οι εκάστοτε διαχειριστές από ιδέες, αλλά επειδή δεν σκέφτονται ιδέες.  Είτε γιατί δεν μπορούν, είτε επειδή δεν θέλουν. Βολεύονται με επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις. Γενικά, όμως, η αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικής, η δογματική προσήλωση σε αδιέξοδες ετοιματζήδικες (από τρίτους) συνταγές οδηγεί στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων.

Απαξίωση της πολιτικής

Βουλευτικές εκλογές αύριο. Η προσέγγιση του καναπέ δεν αποδίδει. Εξυπηρετεί τους οπαδούς της ακινησίας και της απραξίας. Κάποιοι προτιμούν να αλλάξουν καναπέ, να τον αντικαταστήσουν, παρά να προσπαθήσουν να αλλάξουν τα κακώς έχοντα. Οι πολίτες απαξιώνουν τα κόμματα, το πολιτικό σύστημα, αλλά δεν κάνουν οτιδήποτε για να το αλλάξουν. Καλές οι κριτικές, αλλά εάν δεν δίνονται λύσεις, προσφέρονται διέξοδοι, τότε τίποτε δεν θα αλλάξει. Και ασφαλώς η λύση δεν είναι είτε αποχή είτε επιλογές, όπως τα “καθαρά χέρια” της ακροδεξιάς.

Στις εκλογές υπάρχουν οι ψήφοι σε κόμματα, με τα οποία οι πολίτες ταυτίζονται. Υπάρχουν, όμως και οι στρατηγικοί ψήφοι. Επιλογές ενώπιον μας υπάρχουν πολλές. Το δίλημμα δεν είναι να πάμε στις κάλπες ή να παραμείνουμε στον καναπέ με ένα κινητό τηλέφωνο στο χέρι για κουβεντολόι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η επιλογή είναι συμμετοχή.

Επιπροσθέτως να σημειώσουμε: Δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα κάποια φαινόμενα. Όπως, για παράδειγμα, η υπόθεση για ενδεχόμενη πλαστογραφία απολυτηρίου λυκείου και πανεπιστημίου. Είναι μέρος και αποτέλεσμα της κομματοκρατίας, της αναξιοκρατίας, της τακτικής του βολέματος. Προστίθεται στη μεγάλη εικόνα, που παρακολουθούμε διαχρονικά.