Θα επιβάλει η ΕΕ κυρώσεις στο Κατάρ;

Και ενώ διαβάζαμε τις αναλύσεις στον ηλεκτρονικό τύπο για το πώς το μικρό Κατάρ μέσω των πωλήσεων πετρελαίου και LNG, αλλά και των στρατηγικών επενδύσεών του (weaponized investments) στην Ευρώπη και αλλού, έχει αποκτήσει δυσανάλογη για το μέγεθός του γεωπολιτική και γεωοικονομική επιρροή, όπως αποδείχθηκε και με το σκάνδαλο της ανάθεσης σε αυτό της διενέργειας του Μουντιάλ, διαβάσαμε και το απρόσμενο: «Μέλος της διπλωματικής αποστολής του Κατάρ στην ΕΕ, επέκρινε λίγο πριν αρχίσει ο τελικός του Μουντιάλ στη Ντόχα, την έρευνα για διαφθορά που διενεργεί το Βέλγιο, αλλά και την αναστολή που αποφάσισε η ηγεσία του Ευρωκοινοβουλίου για τα θέματα Ευρώπης-Κατάρ, εξέλιξη που κατά την Ντόχα θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά τους κοινούς ενεργειακούς δεσμούς και την προμήθεια του φυσικού αερίου».

Σύμφωνα με το SLpress.gr ο εν λόγω διπλωμάτης, πέρα από την ευθεία απειλή της διακοπής των προμηθειών LNG, διαμαρτυρήθηκε γιατί «η βελγική κυβέρνηση δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να συνεργαστεί με την κυβέρνησή μας για να αποδείξει τα γεγονότα μόλις έλαβε γνώση των καταγγελιών». Με δυο λόγια, το Κατάρ εκβιάζει πως αν δεν το βγάλουνε καθαρό από το σκάνδαλο θα κόψει τη ροή των ενεργειακών πόρων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το ιστορικό κάρμα αρκετών ευρωπαϊκών χωρών βαρύνεται με το συλλογικό άγος της αποικιοκρατίας και των δύο παγκοσμίων πολέμων, αλλά η μεταπολεμική Ευρώπη ως χώρος μεγάλης ιστορικής εμπειρίας και πρωτοπορίας, αποτέλεσε ένα πείραμα αλλαγής των διεθνών σχέσεων και διαφάνηκε πως θα μπορούσε να παίξει ένα θετικό ρόλο στα διεθνή πράγματα ως κρίσιμος ισορροπιστής και νομοθέτης, αφού κατείχε τις παγκόσμιες αξίες.

Αν και όλη η Δύση και η δυτική δημοκρατία πνέουν τα λοίσθια, είναι θλιβερό να βλέπουμε -εμείς οι Ευρωπαίοι- την απαξίωση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και τον ευτελισμό κρατών της Ένωσης. Η Σουηδία κυρίως και η Φινλανδία έχουν πέσει στα τέσσερα μπροστά στον ισλαμοφασίστα Ερντογάν, η Γερμανία εξακολουθεί να λειτουργεί με το “Πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου 1914” του καγκελάριου Τέομπαλτ φον Μπέτμαν Χόλβεκ και να ακολουθεί το “ειδικό της μονοπάτι” (sonderweg) και όχι το ευρωπαϊκό.

Συνεπώς, το ερώτημα είναι αν η Ευρώπη θα τιμωρήσει το Κατάρ που διέφθειρε τον κορυφαίο της θεσμό ή το Κατάρ την Ευρώπη που δεν το έβγαλε ακόμη καθαρό από το σκάνδαλο;
Η υπόθεση είναι κρίση και για τους δύο. Αν η Ευρώπη υποκύψει στον εκβιασμό θα μπει σε τροχιά ευτελισμού. Αν το Κατάρ φορτωθεί θεσμικά κι αυτό το σκάνδαλο, πέρα από αυτό του Μουντιάλ και των νεκρών εργατών κλπ, θα χάσει το όποιο κύρος διαθέτει και θα αντιμετωπίζεται με καχυποψία διεθνώς ως επενδυτής.

Ποιοι κερδίζουν από το σκάνδαλο

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οργή και εύλογη δυσπιστία κυριαρχεί στη σκέψη των Ευρωπαίων πολιτών μετά τον ευτελισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με το Qatargate, όχι τόσο γιατί επλήγη το κύρος ενός ούτως ή άλλως ανεξέλεγκτου θεσμού, αλλά γιατί ήταν μόνο η κορυφή του “παγόβουνου”, γεγονός που θέτει μια σειρά από αμείλικτα ερωτήματα: Τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της επικαιρότητας; Ποιο είναι το μέγεθος του “παγόβουνου”; Ποιος επωφελείται από το σκάνδαλο; Ποιες είναι οι γεωπολιτικές του διαστάσεις; Τι μπορεί να γίνει για να διασωθεί η Ευρώπη; Μπορεί η κρίση να γίνει ευκαιρία;

Οιαδήποτε μεταρρύθμιση για τον έλεγχο των ευρωβουλευτών και την αναβάθμιση του Ευρωκοινοβουλίου δεν θα είναι αξιόπιστη αν δεν προηγηθούν αυστηρές κυρώσεις εναντίον του Κατάρ, ίσως και του Μαρόκου. Διότι, ως γνωστόν, it takes two to tango και βεβαίως εκτός από την παραδειγματική τιμωρία των εμπλεκόμενων στο σκάνδαλο, πρέπει να «τιμωρηθεί» και ο ηθικός αυτουργός που διέφθειρε ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπως ήδη επισημάναμε.

Θα θέλει όμως η Γερμανία και άλλες χώρες που έχουν κρίσιμα καταριανά κεφάλαια σε κρίσιμες τράπεζες και εταιρίες τους; Θα θέλει το Βερολίνο που έκλεισε 15ετή συμφωνία με το Κατάρ για προμήθεια LNG από το 2026; Κατά διαβολική σύμπτωση, η αμερικανική Intel ανακοίνωσε ότι θα καθυστερήσει την κατασκευή του προγραμματισμένου εργοστασίου τσιπ στη Γερμανία επενδυτικής δαπάνης 17 δισ. ευρώ που θα έπαιρνε κρατική βοήθεια 6,8 δισ. ευρώ, καθώς το κόστος έχει πλέον αυξηθεί στα 20 δισ. ευρώ.

Χωρίς αμφιβολία, το σκάνδαλο του Qatargate αφορά ολόκληρη την Ευρώπη και επίσης κατά διαβολική σύμπτωση συμπίπτει με τον άτυπο οικονομικό πόλεμο που ξέσπασε μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ για τις ροές κεφαλαίων, τις κρατικές ενισχύσεις και τις επενδύσεις. Συνεπώς, ένα εύλογο ερώτημα είναι τι παίζει πίσω από όλα αυτά, γιατί δεν μπορεί να πέφτουν όλοι από τα σύννεφα, αφού οι πάντες ξέρουν ότι κινείται πολύ μαύρο χρήμα στις Βρυξέλλες, όπου παίζονται τεράστια διεθνή συμφέροντα. Κι από ‘κει και πέρα, τι μπορεί να γίνει;

Η μεταρρύθμιση του Ευρωκοινοβουλίου

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το σκάνδαλο είναι μια ευκαιρία για τη μεταρρύθμιση και την αναβάθμισή του Ευρωκοινοβουλίου (ΕΚ). Κατ’ αρχήν οι ψηφοφορίες πρέπει να πάψουν να είναι με την ανάταση της χειρός, αλλά ηλεκτρονικές και οι πάντες να ξέρουν ποιος ψήφισε τι. Δεύτερον, πρέπει να φτιάξει μια λίστα lobbying companies με αξιόπιστους και ελεγχόμενους φορείς. Προφανώς, οι επαφές ευρωβουλευτών με τα λόμπι δεν πρέπει να σταματήσουν, αλλά οι συναντήσεις με ομάδες προσώπων και συμφερόντων (επαγγελματικούς φορείς, συνδικαλιστές, λομπίστες κλπ) πρέπει να γίνονται μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο και οι συνομιλίες να εγγράφονται. Οι ομάδες αυτές καλό θα είναι να υποβάλλουν προτάσεις και εκθέσεις-μελέτες γραπτώς. Τρίτον, τα κόμματα του Ευρωκοινοβουλίου οφείλουν να ελέγχουν τι ψήφισε κάθε βουλευτής τους και γιατί, να υπάρχει μια λογοδοσία για τις θέσεις που εκφράζει.

Αυτές φυσικά είναι αυτονόητες τεχνικού χαρακτήρα βελτιώσεις, αλλά είναι προφανές ότι το ΕΚ πρέπει να αποκτήσει μεγαλύτερο ρόλο ώστε να ελέγχει αποτελεσματικά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ούτε ελέγχεται, ούτε εκλέγεται. Διότι η συμπεριφορά και η απόδοση της Κομισιόν στις κρίσεις της πανδημίας και της ενέργειας ήταν δραματικά ύποπτη.
Περιμένοντας την “ευρωπαϊκή άνοιξη”.

Προφανώς, υπό τις συνθήκες που δημιούργησε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο εγκλεισμός της Ευρώπης ανάμεσα στις γεωπολιτικές και οικονομικές ανάγκες των ΗΠΑ, τον αυταρχισμό και τον οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας και των γεωπολιτικών ανασφαλειών της Ρωσίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να πορευτεί άλλο με το υφιστάμενο έννομο καθεστώς που παράγει εσωτερική ανισορροπία, αναποτελεσματικότητα και ηττοπάθεια. Δυστυχώς, οι ηγεσίες που διαθέτει είναι κατώτερες των περιστάσεων, ίσως με χαλαρή εξαίρεση τον Μακρόν. Υπάρχει κίνδυνος, Ρώσοι και Αμερικανοί να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία για την Ουκρανία και την ασφάλεια στην Ευρώπη με τους Ευρωπαίους στην απέξω…

Αυτό έχει ξαναγίνει ουκ ολίγες φορές (Συμφωνία της Μάλτας, AUKUS κ.ά.). Όλα δείχνουν πως το παιγνίδι είναι χαμένο. Οι Ρώσοι δεν θεωρούν επαρκή και ασφαλή μια συμφωνία ΕΕ-Ρωσίας χωρίς τους Αμερικάνους. Δηλαδή, ακόμη κι αν στο διπλωματικό πεδίο, οι Ευρωπαίοι μπορούν να έχουν τη λύση, θα πρέπει να τους κατσικωθούν πάλι στον σβέρκο οι Αμερικάνοι.

Είναι οφθαλμοφανές πως η Δύση πληρώνει το Κυλώνειον άγος του αμερικανικού imperium, όπως επίσης ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν. Η μόνη διαφαινόμενη λύση είναι οι καταστάσεις να οδηγήσουν από τα κάτω στο ξέσπασμα μιας “ευρωπαϊκής άνοιξης”…