Θα έχει μέλλον ένα κόμμα Σαμαρά;
19/11/2024Αφότου η πολιτική έγινε de facto παρελκόμενο της προβλεψιμότητας, τότε τα γεγονότα που απορρέουν από εκείνη ίσως να μην έχουν και ενδιαφέρον.
Ωστόσο η διαγραφή του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά έχει ένα ενδιαφέρον στο μέγεθος εκείνο που ενδέχεται να φθείρει τη ΝΔ, ή τέλος πάντων να οξύνει εύλογες ανησυχίες, εκ του γεγονότος ότι πιθανά ένα ακόμη δεξιό πολιτικό κόμμα, θα διεκδικήσει ψήφους από την εκλογική δεξαμενή της ΝΔ. Κάτι που δεν το απέκλεισε ούτε ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του κ. Σαμαρά. Και μάλιστα θα προκύψει ένα νέο δεξιό κόμμα από τον πρώην πρωθυπουργό και αρχηγό του κόμματος της ΝΔ.
Η παγκόσμια συγκυρία για ένα νέο κόμμα με πατριωτικά χαρακτηριστικά από πρωθυπουργό χώρας είναι περισσότερο ευνοϊκή από ποτέ. Και αυτό γιατί εκεί όπου ο άγριος νεοφιλελευθερισμός είχε εγκατασταθεί παντοδύναμος και ο οποίος αναμεταδιδόταν σαν ιός στον πλανήτη με τη νίκη του Τραμπ, δεν είναι απίθανο με τον ίδιο ίλιγγο των ανακλαστικών που επέδειξαν οι ψηφοφόροι στις ΗΠΑ, να επιδείξουν και οι Eυρωπαίοι ψηφοφόροι και να σαρωθεί με ταχύτητα επίσης ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός σε χρόνο ρεκόρ. Έτσι το μοντέλο μιας πατριωτικής επαναγραφής και μετατονισμού του, σημαδεμένο από ένα νέο πυρετικό νόημα, να διασχίσει ως νέα μόδα την Ευρώπη και να επεκταθεί με δύναμη.
Ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επειδή επενδύει σε μια πολιτική κουλτούρα εναγώνιας αναζήτησης για τα εθνικά ζητήματα και σε αναγορευμένες αρχές της κοινωνικής ζωής, είναι δυνατόν να καταστεί ένας αντίπαλος με αξιώσεις απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεδομένου ότι η ΝΔ με τις ασκούμενες πολιτικές της, έχει κουράσει τους Έλληνες πολίτες και οι σχέσεις της πολιτικής εφαρμογής της Νέας Δημοκρατίας έχουν καταστεί σχέσεις κακοπιστίας, θεσμικής αφερεγγυότητας και έλλειψης εμπιστοσύνης.
Το κόμμα Σαμαρά
Αν λοιπόν ο Σαμαράς αποφασίσει να δημιουργήσει ένα πολιτικό κόμμα θα πρέπει να αναφερθεί σε όλες τις παρεκβάσεις, παρεκκλίσεις, της πολιτικής της ΝΔ. Όχι μόνο στα ελληνοτουρκικά και στην Woke κουλτούρα, αλλά και στην οικονομία, στις αντιλήψεις περί συνέχισης του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας και την παράδοση ελληνικού πολεμικού υλικού στον Ζελένσκι, τον πληθωρισμό, (τρόφιμα ενέργεια), την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της υγείας, το αυξανόμενο χρέος και πολλά άλλα τα οποία παρέλυσαν τον πολίτη και τον συμφιλίωσαν με την περιθωριοποίηση και την φτωχοποίηση του.
Βέβαια από τη ΝΔ η επίσημη ρητορική κροταλίζει στους γνωστούς ρυθμούς της απαξίωσης του εγχειρήματος του πρώην πρωθυπουργού. Ίσως δεν έχουν καταλάβει (όπως και στην Ευρώπη δεν έχουν κατανοήσει) ότι αυτό που εμφανίζεται σήμερα ως πατριωτική προσπάθεια δεν έχει την οριστική μορφή και το σχήμα του παρελθόντος. Δηλαδή, την άγονη μονοτονία της συμβατικής και υπερξουσιαστικής μορφής ενός προπολεμικού εθνικισμού, τις προϋποθέσεις ενός επιθετικού εθνικισμού, ή κάποια λυπημένη έμπνευση μιας πατριωτικής εσωστρέφειας, (όλα τα παραπάνω ως replica μίμησης και απομίμησης κάποιας εξαπατημένης ισχύος έχουν τελειώσει) αλλά έναν πατριωτισμό, ο οποίος θα είναι δομημένος σε λογικές και συμπεριφορές στην τάξη του νέου κόσμου.
Έτσι και αλλιώς το φέρετρο του νεοφιλελευθερισμού που έχει ρουφήξει τη δύναμη του κόσμου ενταφιάζεται και έρχεται κάτι νέο. Εκείνο που έρχεται θα έχει τα χαρακτηριστικά ενός πατριωτισμού όχι με στις υποχρεωτικές ακολουθίες του χθες, αλλά στη μετάβαση από την αναπαραγωγή στην παραγωγή εκεί όπου η αξία συνδέεται με τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες. Στη βιωσιμότητα ενός συστήματος που δίνει προτεραιότητα στη συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Ο παλιός κόσμος όπως η αποικιοκρατία, ο εθνικισμός, ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός συνδέονταν βαθιά μεταξύ τους μέσω της εξάρτησής τους από την εκμετάλλευση, την κυριαρχία και τη δημιουργία υπερ-πραγματικών ταυτοτήτων και αξιών. Σήμερα ζητείται μια εγρήγορση της ελπίδας και της αξιοπρέπειας που δίχως τον πατριωτισμό κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Ο πατριωτισμός έρχεται ως απάντηση στην πτώση του θεσμοποιημένου κανιβαλισμού με την παραφορά του και την έκταση του, εκεί δηλαδή, όπου η πραγματικότητα συνέπιπτε με την απομάκρυνση του πραγματικού. Το ζήτημα είναι αν ο Σαμαράς τολμήσει και αν προχωρήσει ανεξάρτητα από τις επιθέσεις που θα δεχθεί από το παρασιτικό σύστημα, το οποίο στην κατάρρευση του ξεπεράσει και την πιο άγρια ανθρωποφαγία του.