Θα ψηφίσει το αντισυστημικό ρεύμα την Καρυστιανού;

Ένα τμήμα των νυν υποστηρικτών της ευελπιστεί καλοπροαίρετα σε κάτι νέο, που θα αναζωογονήσει την πολιτική ζωή και θα δώσει διέξοδο στο κοινωνικό τέλμα, και συγκινήθηκε από την κραυγή “δεν έχω οξυγόνο”. Ένα άλλο τμήμα πάλι από το κοινό, που ακολουθεί τη Μαρία Καρυστιανού, έχει κατ’ αρχήν χαρακτηριστικά διαδικτυακού όχλου. Πρόκειται για μία κατηγορία που διακατέχεται από οργή και στρέφεται ενάντια στο πολιτικό σύστημα συνολικά. Μπορεί να είναι οι ίδιοι που ψήφιζαν τα κόμματα, που τώρα κατηγορούν και θέλουν να εκδικηθούν, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. 

Σε αυτό το κοινό ακούγεται σαν γλυκιά μουσική στα αυτιά τους η δήλωση της Καρυστιανού για “ένα νέο κόμμα με σημαία τη δήμευση των περιουσιών διεφθαρμένων πολιτικών”. Όπως και ότι θα γίνει φορολογικός έλεγχος στα οικονομικά των κομμάτων. Ακόμη καλύτερο ότι το νέο κόμμα δεν θα έχει στις τάξεις του “διεφθαρμένους πολιτικούς” – για το κοινό αυτό όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι. Μία επιτροπή “σοφών” – ανθρώπων της αγοράς που ξέρουν τα προβλήματα, όπως εξήγησε η Μαρία Γρατσία – επεξεργάζεται τις θέσεις. 

Στο κενό οι αιτιάσεις Καραχάλιου

Οι επανειλημμένες δηλώσεις και η επιμονή του Νίκου Καραχάλιου ότι “η Μαρία Καρυστιανού συνομιλεί με μία γερόντισσα από την Σύρια, στη Αραμαϊκή” – το ερώτημα που θέτει “δηλαδή θα καταθέτει νομοσχέδια αφού συμβουλεύεται την γερόντισσα;” – όπως και οι αιτιάσεις του ότι έχει αυξημένο ρόλο η Μαρία Γρατσία, “που αφού απέτυχε να εκλεγεί με τη ΝΙΚΗ θέλει να φτιάξει ένα κόμμα των Μοναστηριών”, δεν αγγίζουν το κοινό της Καρυστιανού. 

Ό,τι και να ακούγεται, η απάντηση των ακόλουθων είναι “εσείς με τη Μαφία εμείς με τη Μαρία”. Όποιος τολμήσει να θέσει ερωτήματα για την Καρυστιανού ή να προβάλλει επιφυλάξεις, δέχεται επιθέσεις από τους φανατικούς. Όχι επί του προκειμένου, που θα ήταν θεμιτές στο πλαίσιο ενός διαλόγου, αλλά του είδους “το έγραψε ο τάδε που είναι χρηματοδοτούμενος από το Μαξίμου”, ή “το είπε ο δείνα που κάποτε είχε κατηγορηθεί και τώρα παίζει το παιχνίδι του συστήματος” κλπ. Εν ολίγοις, όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι…

Γενικά όσοι διατυπώνουν ερωτήματα είναι εξ ορισμού κακοπροαίρετοι, ύποπτοι και πράκτορες κάποιας σκοτεινής δύναμης. Αλλά και στις παρέες, δια ζώσης, ένα σημαντικό κοινό δεν ακούει τίποτε: Στην παρατήρηση ότι “δεν είναι πολιτικός η Μαρία Καρυστιανού“, η απάντηση είναι “είδαμε τι κάνανε και οι πολιτικοί για την χώρα” και συμπληρωματικά “γιατί ένας απλός άνθρωπος δεν μπορεί να διεκδικήσει την πολιτική εκπροσώπηση ή την εξουσία;”. Έλα ντε; Στο ερώτημα “πώς θα εκπροσωπεί την χώρα σε διεθνείς διασκέψεις ένας άνθρωπος δίχως στοιχειώδη πολιτική εμπειρία;”, η απάντηση είναι “καλύτερα από τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα που μας πούλησαν”. 

Μητέρα και πολιτικό πρόσωπο

Η Καρυστιανού εναλλάσσει αριστοτεχνικά τις ιδιότητες της “μητέρας της Μάρθης” – όπως προσφάτως υπέγραψε – με του πολιτικού προσώπου, που σκοπεύει σε κίνημα ανατροπής της “διεφθαρμένης πολιτικής τάξης”. Η μία ιδιότητα πραγματική και σεβαστή, ενισχύει την άλλη, που είναι στην καλύτερη περίπτωση ζητούμενη. Ο ισχυρισμός για “σωτηρία της χώρας από τους επίορκους, που συνειδητά την καταστρέφουν”, αγγίζει το κόσμο, αλλά είναι επικίνδυνος γιατί τσουβαλιάζει τους πάντες. Όσοι συμμετέχουν στο κίνημά της, προετοιμάζοντας τις θέσεις του, τους διακατέχει “η καθαρότητα της πορείας της ζωής τους, η αγάπη για τον συνάνθρωπο και τη χώρα και φυσικά η επιστημοσύνη τους”.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά της, στη συντριπτική τους πλειονότητα, δεν έχουν σχέση με την πολιτική, αφού “η κοινωνία χρειάζεται ένα αδιάφθορο νέο πολιτικό σύστημα, στο οποίο η συμμετοχή της κοινωνίας θα είναι διαρκής”. Πρόκειται για απόψεις δίχως συγκροτημένο θεωρητικό πυρήνα, που κινούνται μεταξύ επιφανειακής “απολίτικης στάσης” και υπέρβασης της παρούσας πολιτικής συγκυρίας.

Σε κάποιο βαθμό, θυμίζει τα περί άμεσης δημοκρατίας και αδιαμεσολάβητης συμμετοχής των πολιτών του Στέφανου Κασσελάκη. Το ότι ακόμη και άνθρωποι με προηγούμενη συμμετοχή στα κοινά και προερχόμενοι από την Αριστερά, είναι δεκτικοί σε αυτού του είδους τα μηνύματα, είναι ενδεικτικό της οικονομικής υποβάθμισης και της θεσμικής παρακμής, που επέφερε η διακυβέρνηση Μητσοτάκη και που τείνει να πάρει τα χαρακτηριστικά δομικής κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. 

Καρυστιανού και Μητσοτάκης 

Η ελληνική κοινωνία μετά την μνημονιακή περιπέτεια είναι μια ηττημένη κοινωνία, απογοητευμένη και βαθιά αντιφατική. Από τη μία, αποδέχεται τις αντιδημοκρατικές και καθεστωτικές μεθόδους Μητσοτάκη, γιατί φοβάται την πολιτική αστάθεια και από την άλλη, προσδοκά σε μία ριζική ανατροπή μέσω της Καρυστιανού. Από τη μία, αδιαφορεί για τις υποκλοπές και από την άλλη, ζητά κάθαρση. Αδιαφορεί για τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά ζητά κοινωνικό κράτος. Εν τελεί, ο καθένας ζητά εκδίκηση για τα δεινά του βίου του, όπως και αν το αντιλαμβάνεται.

Η προοπτική της Μαρίας Καρυστιανού ήδη παράγει πολιτικούς κραδασμούς. Ένα ερώτημα είναι ποιος φοβάται την δημιουργία κόμματος. Εκείνος που δεν το φοβάται και δείχνει μάλλον να το ενθαρρύνει, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η προβοκατόρικη έφοδος του ΣΔΟΕ, στα γραφεία του Συλλόγου των Συγγενών, έριξε νερό στον μύλο των υποστηρικτών της. Παρόμοιες επιθέσεις την ενισχύουν. Και φυσικά οι εμπνευστές της εφόδου γνώριζαν εκ των προτέρων τι αποτέλεσμα θα έχει.

Το 20%-25% που μπορεί να διεκδικήσει η ΝΔ σε μία εκλογική αναμέτρηση δεν είναι κοινό, το οποίο θα πήγαινε σε ένα κόμμα Καρυστιανού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλογικά δεν χάνει. Μπορεί να χάσει από την συνολική πολιτική συζήτηση, που θα μετατοπιστεί στην διαφθορά της κυβέρνησής του και στο αίτημα για κάθαρση, που θα μπει στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Αλλά αυτό για τους επιτελείς του Μαξίμου είναι διαχειρίσιμο. 

Εκείνοι που χάνουν είναι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και από τα Κεντροαριστερά και από τα Κεντροδεξιά. Κυρίως τα κόμματα διαμαρτυρίας, η Πλεύση Ελευθερίας, η Ελληνική Λύση, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά. Μην ξεχνάμε ότι ο σκληρός πυρήνας των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε για πρόεδρο του κόμματος τον Κασσελάκη. Χάνει όμως και αυτό είναι ίσως το πιο θετικό για το Μέγαρο Μαξίμου, το κόμμα Τσίπρα.

Το Μαξίμου δεν θέλει έναν ισχυρό φορέα απέναντί του, είτε από τα Δεξιά, είτε από τα Αριστερά. Ερωτηματικό είναι εάν και κατά πόσο το κίνημα της Καρυστιανού θα επηρεάσει ένα κόμμα υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Εάν τα ποσοστά που δίνουν τώρα οι μετρήσεις επιβεβαιωθούν και μετά την ίδρυση του κόμματος, τότε θα έχουμε σαφώς ένα νέο πολιτικό τοπίο. Όχι μόνο γιατί θα αναδιαμορφωθούν τα ποσοστά όλων των κομμάτων, αλλά γιατί θα επηρεαστεί ποιοτικά και θα αναπροσανατολιστεί ο δημόσιος διάλογος.