Θα ψηφίσουν τελικά οι δεξιοί τον εκλεκτό του ΑΚΕΛ;

Καλώς εχόντων των εκλογικών πραγμάτων στην Κυπριακή Δημοκρατία, ο Νίκος Χριστοδουλίδης εκλέγεται πρόεδρος της την προσεχή Κυριακή, αλλά οι μικροπολιτικοί και οι μωροφιλοδοξίες μεταβάλλουν το πολιτικό τοπίο πλήρες αβεβαιοτήτων και αμφιβολιών. Εν πρώτοις, ο αρχηγός του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου δεν συντάσσεται με τον νικητή του πρώτου γύρου των εκλογών, αλλά αφήνει την πολιτική απόφαση στο αποδοκιμασμένο από την λαϊκή ψήφο κόμμα του και ερωτοτροπεί με τους κομμουνιστές, όπερ αντιδημοκρατικό και ιδεολογικώς απαράδεκτο, ακόμη και δια την Κύπρο.

Κανονικώς έπρεπε να συμπαραταχθεί με τον κ. Χριστοδουλίδη για μία ισχυρά και πατριωτική προεδρία, γιατί έχει να αντιμετωπίσει μία νεοϊμπεριαλιστική δύναμη, την Τουρκία. Κατά δεύτερο λόγον, υποφώσκουν οι ενδοτικές δυνάμεις έναντι της τουρκικής εισβολής και κατοχής της Μεγαλονήσου. “Πρίν τον είδαμε, Γιάννη τον βαπτίσαμε”, άρχισε η κλάψα για τα Βαρώσια που δεν είναι μόνο της Αριστεράς αλλ’ έχει οπαδούς και στα Κεντροδεξιά.

Εκ τρίτου, κυοφορείται η πρόταση σχηματισμού μιας… αριστεροδεξιάς Προεδρίας, με το ΑΚΕΛ και τα ρετάλια του ΔΗΣΥ, με σκοπό την επιλογή του Ανδρέα Μαυρογιάννη, αντί του ανεξαρτήτου Χριστοδουλίδη. Η συνομωσία αυτή πάσχει ποικιλοτρόπως! Αφ’ ενός παρασκευάζει μία Προεδρία ανάλογη εκείνης του Δημήτρη Χριστόφια, που επισώρευσε πολλά δεινά στην Ελληνική Κύπρο, με αποκορύφωμα την χρηματοπιστωτική κρίση του 2012 και αφ’ ετέρου ανοίγει την κερκόπορτα για αναθεώρηση της εθνικής πολιτικής του ενός κράτους με δύο κοινότητες και αναγνωρίσεως δύο κρατικών οντοτήτων εντός της Κύπρου, που επιδιώκει η Τουρκία.

Στο τέλος κερδίζουν οι Βρετανοί… 

Είναι λυπηρό να βλέπεις ένα λαό να διχάζεται από τους πολιτικούς του, που δεν μπορούν να ακολουθήσουν μία εθνική γραμμή αταλάντευτα. Με αποτέλεσμα, οι ξένοι επικυρίαρχοι να προωθούν τα ιδικά τους συμφέροντα – ιδίως οι Βρετανοί. Από της εποχής του Ριχάρδου Λεοντόκαρδου, που κατέλαβε την Κύπρο το 1191, νικήσας τον Ισαάκιο Κομνηνόν, η παρουσία των Βρετανών στην Κύπρο υπήρξε βλαπτική δια τον ελληνικό πληθυσμό.

Ο Ριχάρδος επώλησε την Κύπρο στους Ναΐτας Ιππότες κι αυτοί εδέχθησαν ως βασιλέα εκείνον της Ιερουσαλήμ, τον Γουϊδώνα Λουζινιάν, που εφάρμοσε το 1192 το τιμαριωτικό σύστημα της Ευρώπης, μεταβαλλών τους Κυπρίους εις δουλοπαροίκους, κατά τους τρείς αιώνας της δυναστείας των Λουζινιάν. Επακολούθησαν οι Γενουάτες και Βενετσίανοι κι εν τέλει, οι Τούρκοι το 1570 επί Σελήμ του Β’.

Η δουλεία της Κύπρου καταργήθηκε το 1914 και 21 χρόνια μετά έγινε βρετανική αποικία, για να καταλήξουν οι Άγγλοι ως “εγγυητές” με δύο κυρίαρχες βάσεις από την επαίσχυντη Συμφωνία της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Μετά το 1955 ξεκινά η σύγχρονη περιπέτεια του Κυπριακού Ελληνισμού και των 200.000 προσφύγων εκ της τουρκικής εισβολής. Τίποτε δεν έμαθαν οι Κύπριοι εξ’ αυτής της δυστυχίας, ότι όταν λείπει η ενότητα λαού και ηγεσίας επακολουθούν δεινά και καταστροφές. Καιρός είναι να τελειώσει αυτή η δοκιμασία και να ενηλικιωθεί η κυπριακή ηγεσία.