Θα βγάλει τον Χειμώνα ο Κυριάκος; 

Με την βοήθεια της καχεκτικής αντιπολίτευσης ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ακόμη μία ζαριά με την ΔΕΘ. Το Μέγαρο Μαξίμου και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης ήδη ανεβάζουν το έργο: «Πακέτο παροχών για επανεκκίνηση της κυβέρνησης». 

Οι διαρροές κάνουν λόγο για φοροελαφρύνσεις προς τη μεσαία τάξη που έχει αφεθεί στην μοίρα της την εξαετία Μητσοτάκη και επιδόματα προς τα χαμηλότερα στρώματα που συνολικά έχουν φύγει από το 1,5 δισ. ευρώ που ήταν αρχικά και ξεπερνούν τα δύο δισ. Ο πρωθυπουργός σε πρόσφατη συνέντευξη του είχε πει ότι το πακέτο της ΔΕΘ θα είναι μεγάλο, αν και όχι τόσο όσο περιγράφεται. Το τελικό ύψος του πάντως ακόμη δεν έχει καθοριστεί. Όσο μειώνονται τα ποσοστά της κυβέρνησης στις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις, τόσο το πακέτο αυξάνεται. 

Οι πυρκαγιές καίνε τον Κυριάκο 

Εν τω μεταξύ η Ελλάδα καίγεται από άκρου σε άκρο και το μόνο που λειτουργεί σωστά είναι το 112 που ειδοποιεί τους πολίτες να εγκαταλείπουν τις περιουσίες τους στο έλεος των πυρκαγιών. Λειτουργεί και ο καλολαδωμένος επικοινωνιακός μηχανισμός που επικαλείται όλες τις πιθανές και απίθανες δικαιολογίες για να καλύψει τα κενά στον σχεδιασμό, την πρόληψη και την καταστολή των πυρκαγιών: Υψηλές θερμοκρασίες, ισχυροί άνεμοι, φλεγόμενα πουλιά, θερμικό φορτίο, ακαθάριστα οικόπεδα, χαοτικές κηλίδες. Το μόνο που δεν βλέπουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης είναι ευθύνες της κυβέρνησης. 

Οι πυρκαγιές χάλασαν τα μπάνια του πρωθυπουργού και τις προσδοκίες ότι την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου με τις διακοπές θα χαλαρώσει ο κόσμος και θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την επικοινωνιακή αντεπίθεση της κυβέρνησης με αφετηρία την ΔΕΘ.  Το εάν οι παροχές θα έχουν αποτέλεσμα είναι ένα ερώτημα και εξαρτάται από το ευρύτερο πολιτικό περιβάλλον εντός του οποίου εξαγγέλλονται και υλοποιούνται.

Προηγούμενο ενός συνολικού come back στην πρόσφατη πολιτική ιστορία δεν υπάρχει. Το μεγάλο πακέτο του Κώστα Σημίτη τον Σεπτέμβριο του 2003 δεν απέτρεψε την συντριπτική ήττα του 2004. Πάντως το φημολογούμενο μεγάλο πακέτο προκαλεί ήδη συζήτηση σε κύκλους εντός της κυβέρνησης και σε ακραία συστημικά ΜΜΕ που επισείουν τον κίνδυνο “της διολίσθησης της κυβέρνησης σε λαϊκίστικες πρακτικές που θα εξανεμίσουν τα κέρδη των μεταρρυθμίσεων”. 

Σε κάθε περίπτωση οι παροχές δεν θα αντιμετωπίσουν την ακρίβεια, τη στεγαστική κρίση, την ενεργειακή φτώχεια που έχουν αποκτήσει πλέον διαρθρωτικό χαρακτήρα και δημιουργούν περιβάλλον κοινωνικής ασφυξίας. Για την αντιμετώπιση τους ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να κάνει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως είναι κλασικός πολιτευτής και όχι μεταρρυθμιστής όπως αυτοπροβάλλεται: Προτιμά να εξαγγέλλει προσωπικά παροχές στην ΔΕΘ παρά τομές στην οικονομία που θα ενισχύσουν τον ανταγωνισμό και θα μειώσουν την θέση των καρτέλ και των λίγων μεγάλων παικτών σε όλους τους τομείς της οικονομίας, που σχετίζονται με την οικογένεια. 

Ακόμη και στην περίπτωση του αποφάσιζε τώρα παρόμοιες πολιτικές, σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από την οικονομική πολιτική που ακολουθεί τα έξι χρόνια, είναι αμφίβολο εάν θα απέδιδαν επικοινωνιακά και πολιτικά μέσα στο περιορισμένο χρονικό πλαίσιο. 

ΟΠΕΚΕΠΕ

Το βέβαιο είναι ότι εάν δεν ανακόψει την πτωτική πορεία που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις μετά τον ΟΠΕΚΕΠΕ και φέρνει τη ΝΔ στο όριο του 20% ή και χαμηλότερα, η κυβέρνηση δύσκολα θα βγάλει τον Χειμώνα και φυσικά δεν θα φθάσει μέχρι το 2027. Και αυτό ανεξάρτητα από τις προθέσεις του πρωθυπουργού, του κυβερνητικού επιτελείου και των δελφίνων. 

Το περισσότερο που μπορεί να πετύχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι να ανακόψει προσωρινά την περαιτέρω πτώση και να εξασφαλίσει χρόνο για τους χειρισμούς της προσωπικής του αποχώρησης. Είναι αυτό αναγκαίο για να συγκρατηθούν οι κινήσεις αμφισβήτησης και αποσταθεροποίησης στο εσωτερικό του κόμματος και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. 

Άλλωστε στην ευρύτερη εξίσωση δεν υπάρχει μόνο η οικονομία, παραμένει πάντα ο ΟΠΕΚΕΠΕ και ενδεχομένως τα νέα σκάνδαλα που φημολογείται ότι διαθέτει η ευρωπαϊκή εισαγγελία, καθώς και οι εξελίξεις στην εξωτερική πολιτική. Μέσα από το ευρύτερο πρίσμα οι εξαγγελίες περί τα οικονομικά είναι μεν αναγκαία αλλά όχι και επαρκής συνθήκη για την συγκράτηση πολύ δε περισσότερο για την επανεκκίνηση και ανάκαμψη. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η αντιπολίτευση δεν θα αυτοκτονήσει. 

Οι δελφίνοι

Ενδεικτικό της αποδρομής στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση είναι οι κινήσεις των δελφίνων ενόψει της επόμενης ημέρας. Ο Κωστής Χατζηδάκης συμπεριφέρεται ήδη ως συγκυβερνήτης. Αν και παραμένει σταθερά παρά τω πλευρώ του πρωθυπουργού και δίχως την παραμικρή παρέκκλιση, έχει δική του ατζέντα, αναπτύσσει καθημερινή δραστηριότητα, δίνοντας έμφαση στις κατ’ αυτόν «θετικές» πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής και εμφανίζεται ως εκείνος που έχει την σκυτάλη των μεταρρυθμίσεων για να ολοκληρώσει το έργο της συνολικής απορρύθμισης της οικονομίας και κοινωνίας. Παράλληλα στήνει τον δικό του μηχανισμό στο κόμμα και στο κράτος, τοποθετώντας ανθρώπους της επιλογής του. 

Τις δικές του κινήσεις κάνει πλέον και ο υπουργός Οικονομικών, Κυριάκος Πιερρακάκης. Ενισχύει το επικοινωνιακό του επιτελείο και τα ερείσματά του στα συστημικά μέσα ενημέρωσης, κάνει επαφές με μεγάλους παίκτες της οικονομίας, τοποθετεί και εκείνος τους δικούς του ανθρώπους στους μηχανισμούς και επιδιώκει το δαχτυλίδι της διαδοχής, όπως άλλωστε και ο Χατζηδάκης. Ο Πιερρακάκης όμως προέρχεται από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και θεωρείται πάντα ξένο σώμα στη ΝΔ. Το σε ποιον θα δώσει το δαχτυλίδι ο Κυριάκος θα είναι καθοριστικό. 

Πάντως εκείνος που θεωρείται φαβορί στην παρούσα συγκυρία είναι ο Νίκος Δένδιας, ο οποίος διεκδικεί την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ, παρότι στα έξι χρόνια δεν έχει διαφοροποιηθεί σε καμία πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Φιλελεύθερος στα οικονομικά, περιορίζεται να κόβει κορδέλες στα πολεμικά πλοία που αποφασίζει ο Μητσοτάκης, ενώ δεν αντέδρασε ακόμη και όταν ο πρωθυπουργός εκχώρησε τις αρμοδιότητες στα εξοπλιστικά στον Θάνο Ντόκο. 

Στο παιχνίδι είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, όχι βέβαια για να κερδίσει, αλλά για να έχει θέση στο τραπέζι την επόμενη ημέρα. Όλοι οι δυνάμει διεκδικητές προσεγγίζουν βουλευτές, κάνουν συναντήσεις και τραπέζια και συγκροτούν τις πρώτες ομάδες στήριξης σε μία μάχη μηχανισμών. 

Κανένα από τα πρόσωπα που ενδιαφέρονται για την διαδοχή δεν κινείται εκτός του νεοφιλελεύθερου πλαισίου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μάλλον σαν συνεχιστές του εμφανίζονται σε μία συγκυρία όμως που το εκκρεμές απομακρύνεται από το νεοφιλελεύθερο ακραίο κέντρο προς την καθ’ ημάς νέα Δεξιά. 

Ο Σαμαράς

Το βασικό ερώτημα είναι τι θα πράξει ο Αντώνης Σαμαράς μετά και τον θάνατο της κόρης του και εάν θα τον στηρίξει ο Κώστας Καραμανλής. Ο Σαμαράς έχει πλήρες σχέδιο σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από του Κυριάκου, για την επανατοποθέτηση της χώρας και της δεξιάς παράταξης. Είναι ο πολιτικός που μπορεί να εκφράσει την Λαϊκή Δεξιά, που μαζικά έχει εγκαταλείψει την μητσοτακική ΝΔ και δεν δείχνει να επιστρέφει.

Θεωρητικά στο οπλοστάσιο του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ένας ακόμη ανασχηματισμός. Θα είχε όμως νόημα μόνο εάν ήταν διατεθειμένος να μειώσει το θηριώδες σχήμα των 62 κυβερνητικών και να ανακατέψει την τράπουλα στο επίπεδο των προσώπων. Κάτι που πλέον ακόμη και εάν θέλει ο Κυριάκος δεν μπορεί να κάνει.