Θα χαρίσει η αντιπολίτευση μία ακόμα τετραετία στον Μητσοτάκη;

Η “Εφημερίδα των Συντακτών” πέτυχε να ανοίξει το δημόσιο διάλογο για αυτό το άνευ προηγουμένου κενό πολιτικής εκπροσώπησης στην αντιπολίτευση. Η Έφη Αχτσιόγλου, ο Διονύσης Τεμπονέρας και ο Μανώλης Χριστοδουλάκης είχαν το θάρρος να μιλήσουν για το προφανές. Η παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη νομιμοποίησε τη συζήτηση. Η συμμετοχή τόσων ανθρώπων, επιβεβαίωσε την αδήριτη ανάγκη.

Οι μηχανισμοί των κομμάτων προσπαθούν με κάθε τρόπο να υποβαθμίσουν το θέμα και να αναβάλουν το αυτονόητο. Αρνούνται την πραγματικότητα. Ουσιαστικά, δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από την ηγεσία του Δημοκρατικού κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ενώ όλοι γνωρίζουν ότι εάν δεν αλλάξουν υποψήφιο είναι σαν να χαρίζουν την επόμενη προεδρία στον Ντόναλντ Τραμπ, οι κομματικοί μηχανισμοί επιλέγουν την ήττα, αντί για την επίλυση του προβλήματος. Οι εσωτερικές ισορροπίες ισχύος και συμφερόντων υπερισχύουν της κοινής λογικής.

Αντίστοιχα στην Ελλάδα, οι επόμενες Ευρωεκλογές κινδυνεύουν να μην έχουν κανένα ιδεολογικό, πολιτικό, κομματικό και κοινωνικό διακύβευμα. Καθώς ούτε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει το σύνολο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ανέλαβε, ούτε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ το όλον ΠΑΣΟΚ, το πιθανότερο σενάριο είναι να εκφυλιστούν οι Ευρωεκλογές σε μια αντιδικία μεταξύ των κομματικών μηχανισμών για την πολιτική επιβίωση των επικεφαλής τους. Το διακύβευμα “Κασσελάκης ή Ανδρουλάκης”, εάν τελικά επικρατήσει, είναι απόλυτα αδιάφορο για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το ποσοστό της αποχής θα είναι μεγαλύτερο από ποτέ.

Αντιπολίτευση και “ώριμο φρούτο”

Με αυτά τα δεδομένα, το ερώτημα που οφείλει να τεθεί μετά το αξίωμα “Απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη”, δεν είναι ποιος, αλλά πότε. Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα και είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή ο ηγέτης που θα ενώσει τις δυνάμεις της προοδευτικής παράταξης θα βρεθεί. Αναγκαία προϋπόθεση για να αναδειχτεί είναι να ξεκινήσει η αυτονόητη διαδικασία. Το ζήτημα δεν είναι το ποιος, αλλά το πότε. Θα περιμένουν οι κομματικοί μηχανισμοί το απευκταίο ή θα επικρατήσει η κοινή λογική για να δοθεί η μάχη των Ευρωεκλογών, προς όφελος του κοινωνικού συμφέροντος;

Το παράδειγμα του υποψηφίου προέδρου του Δημοκρατικού κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι εκτιμήσεις για τους κινδύνους από τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών σε όλη την Ευρώπη αποδεικνύουν ότι όλα όσα διακυβεύονται κάθε μέρα στην εποχή μας έχουν επαναπροσδιορίσει τη σημασία του πολιτικού χρόνου. Η τακτική του ώριμου φρούτου δεν είναι μόνο παρωχημένη, αλλά και επικίνδυνη. Η αναβολή ανασυγκρότησης των κομμάτων της προοδευτικής παράταξης για μετά τις Ευρωεκλογές δεν έχει καμία λογική. Χαρίζει άλλη μία τριετία απόλυτης κυριαρχίας στη Νέα Δημοκρατία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουν να ξεπεράσουν τα κόμματα που κάποτε συγκροτούσαν την προοδευτική παράταξη δεν είναι οι επικεφαλής τους, αλλά οι μηχανισμοί που ελέγχουν τις λειτουργίες τους. Η πολιτική τους είναι παθητική. Αδυνατούν να εκφράσουν την πλειοψηφική λογική της παράταξης. Έχουν συνηθίσει να θεωρούν την ήττα δεδομένη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την ανεύρεση μιας πειστικής εναλλακτικής απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η απουσία ηγεσιών ικανών να δώσουν άμεσες απαντήσεις στο ποιος και πως. Σε έναν κόσμο που κάθε μέρα αλλάζει, να αντιληφθούν τη σημασία του πότε, πριν να είναι αργά.