Θα ξεμείνουμε και από αντιπολίτευση;

Η κυβέρνηση αποτυγχάνει συνεχώς να κρατήσει τη χώρα στοιχειωδώς ασφαλή. Η ζημιά από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες είναι ανυπολόγιστη και δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την επούλωση των πληγών. Η κρίση που προκαλείται στην οικονομία και την κοινωνία, ειδικά από τη καταστροφή της Θεσσαλίας, είναι κυριολεκτικά ανυπολόγιστη και ο χειμώνας αναμένεται βαρύς από κάθε άποψη.

Και δυστυχώς δεν υπάρχει ορατή πολιτική λύση. Πρωθυπουργός και υπουργοί σε ρόλο τροχονόμων στην υπηρεσία των επιχειρηματικών ελίτ που τους στηρίζουν και τους προστατεύουν, θησαυρίζοντας από προκλητικά υπερκέρδη. Και ακολουθεί η πολιτική τραγωδία. Δεν υπάρχει λοιπόν κυβέρνηση, αλλά δεν υπάρχει πλέον και αντιπολίτευση ικανή μέχρι στιγμής να πείσει τον ελληνικό λαό πως μπορεί να δώσει λύσεις.

Η αξιωματική, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δοκιμάζεται σκληρά με μεγάλες πλέον πιθανότητες να διασπαστεί, όποιος και να προκύψει πρόεδρος, διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα. Και αυτό συμβαίνει τώρα, διότι την περίοδο της ηγεσίας Τσίπρα και μετά την αποχώρηση της εκ του ΚΚΕ ομάδας του Παναγιώτη Λαφαζάνη και των αριστερίστικων γκρουπ, ο φραξιονισμός δεν αντιμετωπίστηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν κατάφερε να γίνει κόμμα των μελών, παραμένοντας σχήμα των μεγαλομετόχων που οργάνωσαν κόμματα μέσα στο κόμμα με πιο σκληρή εκδοχή αυτή της “Ομπρέλας”, το διάδοχο σχήμα της “τάσης” των “53”.

Αυτός ο τρόπος λειτουργίας παραβίαζε βάναυσα την αξιοκρατία με στελέχη που κουμαντάριζαν υπουργεία και επιτροπές με την παρέα τους, αρνούμενα να ρίξουν μια ματιά στο μητρώο μελών και στελεχών του κόμματος (αν υπάρχει) για να βρουν τους ικανότερους.   Η άνοδος στην εξουσία έβαλε προσωρινά στο αρχείο το θέμα αυτό και έμεινε εκεί, καθώς ακολούθησε η προσδοκία για επάνοδο στην κυβέρνηση. Λάθος υπολογισμοί και τώρα η εξουσία μοιάζει με ουτοπία. Μπορεί η διάσπαση να μην συμβεί την επόμενη μέρα, αλλά δύσκολα θα αποφευχθεί.

Μάλιστα δύο έμπειρα πολιτικά στελέχη, η Όλγα Γεροβασίλη και ο Γιάννης Ραγκούσης ουσιαστικά το θεωρούν πιθανό, μιλώντας δημοσίως. Η πρώτη σε δημοσιογραφική ερώτηση για την πιθανότητα διασπάσεων απάντησε λακωνικά: «Καμιά φορά δεν είναι κακές οι διασπάσεις», ενώ ο δεύτερος αντιλαμβανόμενος τις κρίσιμες στιγμές δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή:

«Ο κόσμος της παράταξης δεν θα ανεχτεί και δεν θα συγχωρήσει κανέναν, αν βάλει το υπερεγώ πάνω από το συλλογικό, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι η μόνη ελπίδα για εναλλακτική κυβερνητική λύση». Υπογράμμισε πως δεν φοβάται τη διάσπαση, ωστόσο κατήγγειλε ότι τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια «υπήρξαν πολλές προσωπικές στρατηγικές και πολλοί που έβαλαν το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό», προσθέτοντας: «Έχω πάθει σοκ από τα τόσα υπερεγώ το τελευταίο διάστημα».

Οι τροφοδότες του Κασσελάκη

Σοκ, όπως αποδεικνύεται, έχουν πάθει και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που απογοητευμένα από τις φράξιες και τις εμφύλιες αναμετρήσεις, στράφηκαν στην υποψηφιότητα του νεοφερμένου Στέφανου Κασσελάκη. Μια υποψηφιότητα που αρχικά φαινόταν “ακίνδυνη”, αλλά τώρα προκύπτει φαβορί για τις δύο πρώτες θέσεις. Και αυτό το αντιλαμβάνονται και οι αντίπαλοί του, οι οποίοι προσπαθώντας να τον περιορίσουν με κάθε τρόπο, έκαναν το ακριβώς αντίθετο.

Παράδειγμα η επίθεση του Ευκλείδη Τσακαλώτου με αφορμή της επίσκεψη Κασσελάκη στην Μακρόνησο, όταν από τη συχνότητα της ΕΡΤ είπε: «Δείχνει έλλειψη γνώσης της Ιστορίας και της Αριστεράς, δείχνει έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης. Ζητώ συγγνώμη εκ μέρους του όλου ΣΥΡΙΖΑ». Και 24 ώρες μετά, αναγκάστηκε να επανορθώσει: «Ίσως ήταν λάθος που είπα συγγνώμη για όλο το κόμμα. Ίσως(!) δεν έπρεπε να το πω αυτό».

Βεβαίως, μπορεί να τεθεί το ερώτημα: Μα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιπολίτευση; Εξαρτάται. Η ομάδα Ανδρουλάκη, όπως χαρακτήρισε το ΠΑΣΟΚ ο Χάρης Καστανίδης, απλά περιμένει να πάρει ψήφους από την πιθανή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση χωρίς να κουνήσει δάχτυλο. Κυβερνητικό σχέδιο δεν διαθέτει και ούτε κοπιάζει να το βρει. Το ίδιο κάνει και το ΚΚΕ, το μοναδικό “ορθόδοξο” κομμουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη. Ας μη συνεχίσουμε παρακάτω. Η χώρα τούτη τη στιγμή μοιάζει με ένα πλοίο που πηγαίνει ολοταχώς στα βράχια, χωρίς κανείς να μπορεί να του αλλάξει πορεία.