Θεατρικό έργο μόνο με κομπάρσους η πολιτική μας ζωή…

Ακόμα και το γνωστό βιβλίο του Νικόλαου Κάλας “Ο κόσμος ως θεατρική σκηνή” [the world as stage] μοιάζει ξεπερασμένο από τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι πολιτικοί διαβάζουν μόνον τις εφημερίδες [της αρεσκείας τους]. Πιστεύουν μόνον όσα γράφουν οι εφημερίδες τους, προσυπογράφουν την “ερευνητική δημοσιογραφία[;]” των εφημερίδων τους. Και τελικά μιλάνε στη Βουλή, σαν να είναι και οι ίδιοι απο-κόμματα των εφημερίδων τους.

Έτσι, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να παρανοούν και να μην κατανοούν τα όσα πράγματι συμβαίνουν γύρω τους, να θέτουν στους εαυτούς τους και στους “πιστούς τους” λάθος ηθικοκοινωνικά ερωτήματα, να προσομοιάζουν με παγώνια αυλικών κήπων που φαντάζουν με τα πολύχρωμα φτερά τους, αλλά δεν έχουν φωνή. Μισοαλήθειες και ημιψέμματα, προπαγάνδα και φαντασιώσεις, ιδεοληψίες και τσιτάτα κρύβουν άγνοια, φόβο, ευθύνες κι ενοχές.

Εκφυλίσανε την έννοια της πολιτικής εξουσίας, βάζοντας τις εικόνες πάνω από τις συνειδήσεις. Αντιμετωπίζουν την Ιστορία σαν “κακιά μητριά” [Άρθουρ Καίσλερ]. Συντηρούν βολικούς μύθους “τάξης και ηθικής” ή “αταξίας και ανομίας”. Υπονομεύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς στο όνομα της ασφάλειας των προνομίων τους. Προτιμούν να επιβεβαιώνονται τα δόγματα και οι παραδοχές τους και να κινδυνεύουν οι άνθρωποι. Λογο-κρίνουν τους άλλους, αλλά ουδέποτε αυτο-λογο-κρίνονται.

Η πολιτική όμως δεν είναι το θρίλερ της επόμενης μέρας, ούτε η κουλτούρα της επανειλημμένης διάψευσης για τη δικαίωση των θυμάτων της πολιτικής τους και της συνεχούς [αυτο]αθώωσης των πολιτικών θυτών, στη λογική της μη-αμφισβήτησης του Πολιτεύματος. Θέλω να πιστεύω ότι αυτά τα σύνδρομα της Μεταπολίτευσης ετελεύτησαν κι ότι οι γερασμένοι και κορεσμένοι κομπάρσοι θα κατέβουν από την πολιτική σκηνή.

Οι νέοι πολιτικοί, που θα αναλάβουν τα ηνία, καλούνται να μην πιστεύουν τις κατασκευαζόμενες δυστοπίες των καθεστωτικών διανοουμένων, ή τις κραυγές των κομματικών τελάληδων και ν’ αφουγκραστούν τις σιωπές των ποιητών και το κλάμα της μάνας. Ίσως αυτή να είναι μία αρχή [αυτο]κάθαρσης του πολιτικού συστήματος στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, αλλά πέταξε το νεογέννητο μαζί με τ’ απόνερα των τραγικών λαθών των ηγετών της.

ΥΓ. Εδώ που είμαστε δεν ενδιαφέρει τόσο το αν δηλώνει κάποιος πολιτικός ότι είναι δεξιός, κεντρώος ή αριστερός. Το κρίσιμο κριτήριο για να τον ακούσουμε παραμένει το αν είναι έντιμος, ειλικρινής, συνεπής κι ανιδιοτελής.