Θύελλες χωρίς ευελιξία…

του Ηλία Παπαναστασίου  – 

 

Οι γερμανικές  εκλογές και τα όσα είπε ο Μακρόν στην Πνύκα σηματοδοτούν κάποιες αλλαγές που αφορούν την οπτική της ευρωπαϊκής ελίτ, η στρατηγική ανεπάρκεια της οποίας έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις. Εάν μάλιστα συνυπολογίσουμε και την πρόσφατη ομιλία του Γιούνκερ φαίνεται πως η ευρωπαϊκή ελίτ αρχίζει να αναπροσανατολίζει τη στρατηγική της, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του ενωσιακού οικοδομήματος.

Παρ’ όλες τις επιμέρους ενστάσεις των δανειστών με το προβαλλόμενο από την κυβέρνηση “κοινωνικό πρόσωπο”, η ευρωπαϊκή ελίτ βελτιώνει τη στρατηγική ενσωμάτωσης μιας (πρώην) αριστερής κυβέρνησης στην πλέον στυγνή πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και στην πλέον προχωρημένη εκδοχή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Επιβράβευση του ΣΥΡΙΖΑ

Είναι αξιοσημείωτο ότι η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά ενσωμάτωσε την ήττα του 2015 και μάλιστα την εκλογίκευσε και την θεωρητικοποίησε, βρίσκοντας και πολλά θετικά σημεία στο 3^ο Μνημόνιο. Η ευρωπαϊκή ελίτ μπορεί πλέον να νιώθει ήσυχη. Ένας αρχικά απείθαρχος εταίρος έχει μεταλλαχθεί σε πειθήνιο.

Η πρόσφατη συνέντευξη του Κλάους Ρέγκλινγκ σε εσθονική εφημερίδα είναι χαρακτηριστική. Έπαινοι για την εξοικονόμηση πόρων μέσω μειώσεων μισθών και συντάξεων και φυσικά αναγνώριση των επιτυχών προσπαθειών για μείωση του εργασιακού κόστους. Ίδιες φιλοφρονήσεις και από τον προέδρο Μακρόν και από τον Ιταλό πρωθυπουργό Τζεντιλόνι.

Η ευρωπαϊκή ελίτ επαινεί την “αριστερή κυβέρνηση”, επειδή υλοποιεί ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα μειώσεων εισοδημάτων, χωρίς να προκαλούνται αξιόλογες κοινωνικές αντιδράσεις. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με την εγχώρια ελίτ που προετοιμάζει ήδη τον “φυσικό” της εκπρόσωπο, τη ΝΔ για να αναλάβει την εξουσία.

Ο άλλος ίδιος δρόμος της ΝΔ

Με ένα υμνολόγιο στο νεοφιλευθερισμό και ανάλογη πραγματεία για την «ανθρώπινη φύση και την σχέση της με την ισότητα» ο Κυριάκος Μητσοτάκης έρχεται σαν εκφραστής όχι μίας άλλης πολιτικής, αλλά της συνέχισης της ιδίας μνημονιακής πολιτικής. Και βέβαια αναλύθηκε σε ένα λιβανωτό για τον ιδιωτικό τομέα που -κατ’ αυτόν- καταπιέζεται από τον κακό δαίμονα της ελληνικής κοινωνίας που είναι το δημόσιο.

Εκπροσωπώντας μια ελίτ μεταπρατικού και κρατικοδίαιτου χαρακτήρα, η ΝΔ, κάτω από τις “μπαλωθιές” περί επενδύσεων και ιδιωτικού τομέα, αποζητά την οριστική άλωση και τον κατακερματισμό του δημοσίου. Έχει προηγηθεί η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και η άνευ προηγουμένου δυσφήμιση των συνδικάτων, των συνεταιρισμών και γενικότερα κάθε συλλογικότητας.

Επιχείρηση μετάλλαξης της κοινωνίας

Οι μικροαστοί και μεσοαστοί δεν έχουν καταλάβει ακόμη πως υποστηρίζοντας τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό πριονίζουν το κλαδί που κάθονται, τορπιλίζουν τα δικά τους συμφέροντα. Αν δεν καταλαβαίνουν την ιστορική ροπή ενός χρεωκοπημένου κράτους (Failed State) και ενός αντίστοιχου βαλκανικού και κρατικοδίαιτου καπιταλισμού δεν φταίει αποκλειστικά το πολιτικό σύστημα. Φταίει και η ελλειμματική κοινωνική συνείδησή τους και το διογκωμένο “Εγώ” τους, που τους εμποδίζει να αντιληφθούν το συντελούμενο τέλος του “πάρτι των μικρομεσαίων”. Το υπερτιμημένο “Εγώ” δεν έφτασε ποτέ στο “Εμείς”. Ήταν πολύ δύσβατος ο δρόμος.

Έχοντας, λοιπόν, μια εργατική τάξη ατροφική, οικονομικά σακατεμένη και συνδικαλιστικά ηττημένη, μια μικρομεσαία τάξη υπό προθεσμία, η ελληνική ελίτ έχει κηρύξει έναν κοινωνικό πόλεμο εναντίον της μεγάλης πλειονότητας του πληθυσμού. Με την υποστήριξη των κατεστημένων  ΜΜΕ, των δανειστών και του αντίστοιχου πολιτικού προσωπικού, η ελληνική ελίτ έχει αποδεχθεί την επιχείρηση μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας.

Εάν, όμως, συνεχισθεί η φτωχοποίηση και η “απαλλοτρίωση των μικροϊδιοκτητών” με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, τότε η μελλοντικά πιθανή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς θα πρέπει να θυμηθεί τα λόγια του μεγάλου Φλωρεντινού: «Εδώ που μπήκες ξέχασε κάθε ελπίδα» (Dante Alighieri, Κωμωδία). Γιατί υπάρχουν και οι ανελαστικές δαπάνες επιβίωσης, χωρίς τις οποίες δεν επιβιώνουμε. Όποιος, λοιπόν, σπέρνει φτωχοποίηση και πλειστηριασμούς θα θερίσει θύελλες. Και μάλιστα θύελλες χωρίς ευελιξία.