Τι αποκαλύπτει η ανόητη μίμηση των Monty Python στην παρέλαση

Η Εφ.Συν., η οποία δημοσίευσε το “μανιφέστο” που δικαιολογεί την α λα Monty Python παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια 10 κοριτσιών στις 28 Οκτωβρίου, σχολιάζοντας τις αντιδράσεις, μίλησε και για «τοποθετήσεις ακροδεξιάς απόχρωσης». Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί να αποδώσει σε συντηρητικά αντανακλαστικά τις αντιδράσεις για το “εναλλακτικό” θέαμα που παρουσίασαν οι 15χρονες κοπέλες στη μαθητική παρέλαση.

Γι’ αυτό λοιπόν, θα ξεκινήσω ανάποδα και θα θυμίσω ένα άγνωστο περιστατικό του 1936, όταν ο Βασιλιάς Γεώργιος Β’ ξευτέλισε το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη με την εξής κίνηση: δεν εναπόθεσε το στεφάνι αλλά το πέταξε! Όπως ο βασιλιάς ταπείνωσε ένα σύμβολο, έτσι συνέβη και με τους ανήλικους performers της παρέλασης. Ο καθένας για τους λόγους του. Γιατί, όμως, πρέπει να επιφυλάσσουμε λιγότερη κριτική στην “εναλλακτική” μετά του lifestyle σημερινή στάση παιδιών απ’ ότι στην αυταρχική στάση ενός βασιλιά της δεκαετίας του 1930;

Η εν λόγω εφημερίδα, μάλιστα, φαίνεται να το διασκέδασε, δίνοντας μια αίσθηση επιβράβευσης στην “εναλλακτική” διαμαρτυρία των μαθητών στο ελληνικό establisment! Τις μαθήτριες δεν τις «πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε διαταγές, παραγγέλματα και εμβατήρια». Γιατί, λοιπόν, τα κορίτσια αυτά συμμετείχαν σε κάτι στο οποίο δεν τις πείθει; Γιατί πρέπει να γελοιοποιήσουν την επιλογή εκατομμυρίων συμπολιτών να γουστάρουν τις παρελάσεις;

Έκαναν «καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι» είπανε «δίχως βία». Ουσιαστικά, όμως, άσκησαν βία, προσβάλλοντας την εθνική ευαισθησία των πολλών. Γράφουν οι μαθητές στο μανιφέστο τους: «Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά;».

Αν υπήρχε μιλιταρισμός

Είναι φανερό ότι οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι γονείς τους δεν έκαναν καλή δουλειά. Δηλαδή, το 1940 οι προπαππούδες των παιδιών δεν είχαν παρά να υψώσουν το σύμβολο της ειρήνης στους εισβολείς για να σταματήσουν τον μιλιταρισμό; Αν υπήρχε ο μιλιταρισμός σήμερα που λένε, οι κοπέλες αυτές θα είχαν ή λιντσαριστεί ή βρεθεί σε μπουντρούμι. Δεν θεωρώ ότι οι κοπέλες θέλανε να προσβάλουν τους νεκρούς, αλλά πέσαν θύματα σύγχυσης μηνυμάτων. Η 28η Οκτωβρίου από μόνη της είναι μήνυμα “αντιμιλιταρισμού”, αν θέλετε, διότι ενσαρκώνει την αντίσταση αμάχων και ένοπλων στην επιθετικότητα και στην στέρηση της ελευθερίας ενός έθνους από ένα πράγματι εκείνη την εποχή μιλιταριστικό κράτος.

Αν και οι συγκεκριμένες μαθήτριες δεν “καλουπώνονται” λένε, στην ουσία έκαναν ακριβώς αυτό: Κονσερβοποίησαν ένα βρετανικό χιούμορ του ’70 και επιχείρησαν να το κουμπώσουν στην ελληνική κοινωνία 40 χρόνια μετά. Τι σχέση έχουν οι Monty Python της Βρετανίας του 1980 με το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου; Γνωρίζουν οι “εναλλακτικές” μαθήτριες και τα ΜΜΕ που τις στηρίζουν ότι τους Monty Python τους αγκάλιασε και τους τίμησε πρόσφατα το βρετανικό κατεστημένο; Οι Monty Python δεν θα έκαναν το silly walk μπροστά στον βασιλιά, ούτε καν χορατά δεν θα έκαναν.

Η αλήθεια δεν είναι μόνο αποσπασματικά βιντεάκια στο youtube. Θέλει λίγο ψάξιμο παραπάνω. H Ελλάδα είναι ίσως το μοναδικό κράτος στον κόσμο που εδώ και δεκαετίας βιώνει ένα casus belli από μια χώρα που ήδη αυτές τις ώρες επιτίθεται σε Συρία και Κύπρο. Έναντι της Τουρκίας τι προτάσεις –μη αστείες– έχουν αυτοί οι τόσο πρόωρα “πληγωμένοι” από την ελληνική κοινωνία έφηβοι;

Δεν είναι «γελοία υποκείμενα»

Πραγματικά, κανένας στο σπίτι ή στο σχολείο των παιδιών αυτών δεν κατάφερε να περάσει το νόημα του ανάπηρου συνταγματάρχη Γκίκα όταν παρήλαυνε υπό τα εμβατήρια που σιχαίνονται οι κοπελίτσες; Σίγουρα οι μαθητές –και όχι μόνο– δικαιούνται να έχουν παράπονα από την κοινωνία που ζουν. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν σφαίρες διαμαρτυρίας και μάλιστα με επιρροή; Αν τους αρέσει η performance γιατί δεν ανεβάζουν μια θεατρική παράσταση;

Οι έφηβοι πρέπει να μάθουν ότι υπάρχει ένα “συμβόλαιο”, με βάση το οποίο ζούμε όλοι σε έναν τόπο. Ένα συμβόλαιο, το οποίο μπορείς να αμφισβητήσεις και να αγωνιστείς για να το αλλάξεις. Αυτό που δεν μπορείς να κάνεις είναι να προκαλείς τις ευαισθησίες των συμπολιτών σου, αυτά που θεωρούν ιερά. Οι παρελάσεις στις εθνικές επετείους έχουν σε κάθε χώρα έναν ενοποιητικό χαρακτήρα. Δεν είναι ατζέντα των ακροδεξιών και εθνικιστών.

Αυτό, όμως, που έχει περισσότερο ενδιαφέρον από την “αντίσταση” των εφήβων είναι η στάση των επισήμων. Αντέδρασαν λες και δεν γινόταν τίποτα το διαφορετικό μπροστά τους, κλείνοντας ουσιαστικά τα μάτια. Εξαίρεση ο δήμαρχος και ηθοποιός Γιάννης Βούρος, ο οποίος χαρακτήρισε τους 15χρονους “μερίδα γελοίων υποκειμένων“. Από τη μία άκρη στην άλλη!

Είναι άστοχο να βρίζεις τους εφήβους για την πρόκλησή τους. Δεν είναι γελοία υποκείμενα. Κατά πάσα πιθανότητα, κάποιος χαρισματικός τύπος τους έπεισε να κάνουν κάτι “ριζοσπαστικό” και για τον σκοπό έγραψε και το “μανιφέστο”. Στην αντίπερα όχθη, κάποια ΜΜΕ σκάλισαν όλες τις ταινίες του Βούρου από την εποχή της βιντεοκασέτας, αποκαλώντας τον ίδιο γελοίο.

Μπορεί οι ταινίες του πράγματι να ήταν “χαμηλού επιπέδου”, αλλά εκείνες ήταν στο ιδιωτικό επαγγελματικό πλαίσιο. Δεν εκμεταλλεύτηκε ένα δημόσιο βήμα για να προκαλέσει τις ευαισθησίες των συμπολιτών του. Η σύγκριση άσχετων γεγονότων θέλει προσοχή, γιατί γυρίζει μπούμερανγκ. Εφημερίδες, κόμματα και φορείς θεωρούν ότι είναι a priori υγιείς για την κοινωνία συμπεριφορές που εκνευρίζουν και τους ακροδεξιούς. Γι’ αυτό και τις ενθαρρύνουν. Κάνουν λάθος όμως.

Κοντολογίς, οι μαθήτριες έχουν την αυταπάτη ότι έπληξαν το χουντικό τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια! Στην ουσία, όμως, ανοίγουν την αγκαλιά τους όχι μόνο στο δίπτυχο ιδιώτης-καταναλωτής. Και όλο αυτό το βαπτίζουν ελευθερία. Πώς, όμως, να ρίξεις ευθύνη σε 15χρονα, όταν στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται όχι μόνο ενήλικοι, αλλά και opinion makers, κόμματα και ΜΜΕ…