Τί δίδαξε στο πολιτικό μας σύστημα ο πόλεμος του Πούτιν

Η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων, πέραν των άλλων, αναδεικνύει και τη βαρβαρότητα του ρωσικού πολιτικού συστήματος, το οποίο δεν διστάζει να απειλεί την ανθρωπότητα ακόμα και με τα πυρηνικά του όπλα. Αυτή η όψη της τραγωδίας δικαιολογεί σε πολλούς από μας να σκεφτόμαστε πως υπάρχει και αρκετή ευθύνη του ρωσικού λαού, ο οποίος για πολλά χρόνια ανέχεται, αν δεν στηρίζει, την ύπαρξη του ληστρικού και εγκληματικού ολιγαρχικού καθεστώτος Πούτιν.

Αυτά τα καθεστώτα για να μπορούν να σταθούν για αρκετό χρονικό διάστημα, τη σήμερον ημέρα, στην εξουσία θα πρέπει να έχουν και αρκετή υποστήριξη από σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού. Είναι δε σίγουρο πως και αυτό θα παίζει το ίδιο θέατρο, δηλαδή, όταν με το καλό ο Πούτιν και οι συν αυτώ σύντροφοί του θα είναι παρελθόν, θα λέει πως δεν γνώριζε τίποτα, όπως έκανε και ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χιτλερικής Γερμανίας για τα εγκλήματα που έκανε κατά της ανθρωπότητας και ακόμα και κατά μέρους του ρωσικού λαού.

Αυτά τα εγκληματικά πεπραγμένα, σήμερα, είναι προϊόντα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν είναι δηλαδή πεπραγμένα αναμέτρησης διαφορετικών ιδεολογιών ή θρησκειών. Δηλαδή, οι ολιγάρχες, ένθεν κακείθεν, δηλαδή οι καπιταλιστές, με βάση το αξίωμα αρχής του καπιταλιστικού συστήματος, που είναι ο ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσης, αναμετρώνται για την πρωτοκαθεδρία της παγκόσμιας καρέκλας της εξουσίας.

Είναι άγνωστο το μέγεθος του κακού που θα συμβεί, το οποίο, αυτή τη στιγμή που ήδη συντελείται, είναι ακόμα σε εμβρυϊκή κατάσταση. Ο ολιγάρχης σε απόγνωση δεν αποκλείεται να πατήσει ακόμα και το κουμπί της ολοκληρωτικής καταστροφής, με βάση την αρχή: “Εάν εγώ δεν μπορώ να κερδίσω το έπαθλο της αναμέτρησης δεν θα διστάσω να αποκλείσω και εσένα που το διεκδικείς”.

Ο Πούτιν “μας ένωσε”

Αυτή είναι η φιλοσοφία του συστήματος το οποίο, πολιτικά, εκπροσωπείται από όλο αυτό το πάνθεο των λεγόμενων δημοκρατιών, του οποίου τα δομικά στοιχεία του αποτελούνται από όλα αυτά τα ολιγαρχικά μορφώματα, το καθένα με τις ιδιαιτερότητές του, που αποκαλούνται και δημοκρατίες. Το ηπιότερο αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι η ύπαρξη κοινωνιών, που στο σύνολό τους αντανακλούν την ίδια συμπεριφορά που επιδεικνύουν και οι ολιγάρχες, που διαβιούν σε ανθρώπινες ζούγκλες, οι οποίες κατά βάση καθορίζουν και το μέλλον του πλανήτη.
Αυτά στο μακρόκοσμο.

Όμως μας ενδιαφέρει και ο μικρόκοσμος, δηλαδή η χώρα μας, της οποίας το πολιτικό σύστημα είναι προϊόν του ιδίου συστήματος με τη δική του ιδιαιτερότητα, δηλαδή με το δικό του αριθμό (serial number) παραγωγής από την καπιταλιστική πολυεθνική μηχανή, όπως έχουν και όλα τα προϊόντα που παράγει το σύστημα που εξαρτώνται, σε ότι αφορά τη μορφή και την ποιότητα, από τις τοπικές συνθήκες. Μας ενδιαφέρει να εξετάσουμε αυτή τη στιγμή το προφανές, δηλαδή την κατάσταση που διαμορφώνει η εξέλιξη της ουκρανικής τραγωδίας στη χώρα μας και τις προοπτικές του μέλλοντος μας.

Παρατήρηση πρώτη: Ο Πούτιν ‘’ένωσε’’(!) τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων, οι οποίοι καταδίκασαν τη βαρβαρότητα του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και θαυμαστές του Πούτιν στην Ελλάδα. Οι φανεροί φαίνεται να ανήκουν στην άκρα δεξιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι μόνον αυτοί. Η ενότητα των πολιτικών αρχηγών δεν επεκτείνεται σε όλα που παράγει το Ουκρανικό και αυτό γιατί, ως προϊόντα διαπλοκής, ‘’λογοδοτούν’’ στις φυλές τους. Άλλωστε η κομματική νομενκλατούρα δεν υπάρχει μόνο για μόστρα, όπως είναι γνωστό αναδεικνύει και τους αρχηγούς τους.

Παρατήρηση δεύτερη: Η πολιτική κόντρα προέκυψε για την αποστολή αμυντικού και κατ’ άλλους επιθετικού, υλικού. Και οι δύο πλευρές προς το παρόν, με βάση τους λόγους που επικαλούνται, έχουν τις θεμιτές δικαιολογίες. Και λέω προς το παρόν, γιατί το αποτέλεσμα θα δώσει απάντηση στο ερώτημα: Ποιος διαθέτει τη θέση που θα εξυπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα καλύτερα.

Στρατιωτική βοήθεια: Υπέρ και κατά

Ο Πούτιν δεν ένωσε μόνο τους αρχηγούς, αλλά και τους αρχηγούς κρατών της ΕΕ με τρόπο ώστε να πλανάται, όχι αδικαιολόγητα, ότι κάτι πάει να αλλάξει σε ότι αφορά τη στάση της στις ενδόμυχες επιθυμίες κρατών που εμφανίζονται ή είναι επιθετικές και μάλιστα με επεκτατικές πολιτικές. Πολιτικές που αποκαλούνται αναθεωρητικές και ας είναι παμπάλαιες! Αυτή είναι η άποψη της κυβέρνησης και του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ που θεωρούν ότι η ΕΕ δεν μπορεί να αλλάξει στάση από αυτήν που έχει χαράξει για την αντιμετώπιση της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία, στην περίπτωση που η Τουρκία επιχειρήσει να μιμηθεί την πουτινική στάση.

Η άλλη θέση, που έχει επίσης ως βάση τα ελληνικά συμφέροντα έχοντας την εμπειρία της μέχρις σήμερα συμπεριφοράς της ΕΕ, θεωρεί πρόωρα τα συμπεράσματα της κυβέρνησης, παρ’ ότι διαπιστώνει και αυτή τη σημαντική αλλαγή στάση της: Θεωρεί την αποστολή αμυντικού υλικού ως λάθος και ενάντια στα συμφέροντα της χώρας, λόγω του ότι η Ρωσία είναι μια μεγάλη δύναμη, είναι και μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και δεν πρέπει να την αποξενώνουμε από τα δικά μας.

Καλό θα ήταν να υπήρχε ενότητα και σε αυτό το θέμα κάτι που οδηγεί αρκετούς να κάνουν τη σκέψη, αφού η ρωσική εισβολή κατά γενική παραδοχή αποτελεί την απαρχή μιας νέας διαφορετικής κατάστασης, ότι θα έπρεπε, αρχικά, η κυβέρνηση να το συζητήσει με τους αρχηγούς σε κάποιο θεσμικό, διαφορετικό από αυτό μόνο της συζήτησης στη Βουλή, πλαίσιο.

Πολιτισμός και καπιταλισμός

Παρατήρηση τρίτη: Κάποια πολιτικά κόμματα θεώρησαν την αναβολή ή ματαίωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων όπου συμμετέχουν ρωσικά κρατικά σύνολα ως λάθος. Με βάση τις αποφάσεις της ΕΕ σε ότι αφορά τις κυρώσεις, η κυβέρνηση έπραξε ως μέλος της ΕΕ το ίδιο που έκανε και με την αποστολή αμυντικού υλικού. Θεωρώ αυτή τη στάση ως δικαιολογημένη, μιας και η Ρωσία και κατά τη διάρκεια της περιόδου της Σοβιετικής Ένωσης, αυτά τα σύνολα τα χρησιμοποιούσε για να αναδείξει τις ‘’αρετές’’ του καθεστώτος της και επομένως κατά την περίοδο αυτής της εγκληματικής συμπεριφοράς της Ρωσίας, η πράξη αυτή εμπίπτει στις προθέσεις της ΕΕ να τιμωρήσει τη Ρωσία για τη συμπεριφορά της.

Μην τα μπλέκουμε με τον πολιτισμό εναντίον του οποίου βάλλει η κυβέρνηση. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν παράγει πολιτισμό. Πολλοί είναι οι ανίδεοι οι οποίοι ταυτίζουν πολλά προϊόντα εξειδίκευσης του ανθρώπου με τον πολιτισμό. Πολιτισμός αποτελεί στάση ζωής του ανθρώπου και πολιτισμένη χαρακτηρίζεται μια κοινωνία που με το πολιτικό της σύστημα και το πρότυπο παραγωγής ικανοποιεί τις πανανθρώπινες αξίες της δημοκρατίας, η οποία, δυστυχώς, εσαεί μας λείπει.

Κάποια προϊόντα εξειδίκευσης του ανθρώπου μπορεί να προάγουν τον πολιτισμό μιας κοινωνίας και αυτά δεν είναι προϊόντα του καπιταλιστικού προγραμματισμού. Αυτά, δυστυχώς, προκύπτουν εκτός προγραμματισμού. Όλα τα προϊόντα της εξειδίκευσης του ανθρώπου δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά συμπεριλαμβανομένης και της τέχνης. Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα θα βρείτε σε άλλο άρθρο μου στο slpress.gr.

«Η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός»

Παρατήρηση τέταρτη: Η θέση «η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός» κατά την ρήση του βουλευτή κ. Γιώργου Τσίπρα δεν ευσταθεί. Στα καπιταλιστικά καθεστώτα και προφανώς σε όλα τα δικτατορικά καθεστώτα πάσης μορφής, όπου επικρατεί η αρχή “ο καθένας για πάρτη του” μόνον μια ικανοποιητική σε επίπεδο άμυνα μπορεί να σου εξασφαλίσει, υπό προϋποθέσεις προφανώς, πιθανότητες επιβίωσης.

Ένα δημοκρατικό πολίτευμα μπορεί να θεωρηθεί ως ένα μέσο που υπηρετεί πανανθρώπινες αξιωματικές του αρχές, τις οποίες διαβάζουμε συχνά στα συντάγματα, αλλά που σπάνια ή ποτέ δεν ικανοποιούνται, παρά του ότι αυτό θα πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό, γιατί έτσι μόνον διασφαλίζεται η ευημερία του ανθρώπου, καθώς και όλων των μελών και όχι μόνον των πολλών κατά την θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Η ευημερία συνεπάγεται την ικανοποίηση κάποιων συγκεκριμένων αξιών. Μία από αυτές είναι η ασφάλεια. Στη σημερινή κατάσταση η συμπεριφορά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν μας εξασφαλίζει αυτό το αγαθό, ενώ είναι δεδομένη η πρόθεση της Τουρκίας.

Η διπλωματία για να αποδώσει καρπούς εξαρτάται κυρίως από το επίπεδο αποτροπής της χώρας μας, με δεδομένη τη στάση των εταίρων και συμμάχων μας. Και όπως αποδεικνύει και η ουκρανική περίπτωση σε περίπτωση παρόμοιου συμβάντος με αυτό της ρωσικής εισβολής, τουλάχιστο στην αρχή θα είμαστε μόνοι μας, όπως έχω επανειλημμένως, άλλωστε, επισημάνει. Επομένως, κάτω από αυτές τις συνθήκες, ένα ικανοποιητικό επίπεδο αποτροπής πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό της χώρας μας και αυτό το διαμορφώνουν εν πολλοίς οι ειδικοί και όχι οι πολιτικοί.