Τί γυρεύει ο γερόλυκος στο παζάρι του ΣΥΡΙΖΑ

H επισημοποίηση των τεσσάρων υποψηφιοτήτων για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και η συνέχιση της δημοσκοπικής κατάρρευσης προς μονοψήφιο ποσοστό, ήρθαν να επιβεβαιώσουν τη μοιραία εξέλιξη των πραγμάτων στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φαίνεται πως είναι κοινή αίσθηση των ψηφοφόρων, παρά τα συν και τα πλην των υποψηφίων, πως δεν υπάρχει σωτηρία, γιατί το κόμμα αυτό ήταν ο Αλέξης Τσίπρας.

Τώρα, αυτό που θα τους κρατήσει ενωμένους είναι ο φόβος μιας διάσπασης και της απώλειας του τίτλου της “αξιωματικής αντιπολίτευσης”, κάτι που κανείς δεν μπορεί να “σηκώσει” πολιτικά, αλλά και οι επιπτώσεις επί της  κρατικής χρηματοδότησης. Δεν έχει νόημα εδώ να αναλυθεί η απουσία της αυτοκριτικής, η ανεπάρκεια νέων ιδεών και προγραμματικών καινοτομιών, η εξουθενωτική επανάληψη ενός παρωχημένου κομματικού λόγου και η μιζέρια της νομενκλατούρας του κόμματος.

Εδώ όμως πρέπει να ανοίξουμε μια κρίσιμη παρένθεση για την κατάσταση στην ευρύτερη παράταξη. Το Κέντρο έχει καταληφθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη τουλάχιστον για μία 4ετία. Το ΠΑΣΟΚ έπιασε το εκλογικό του ταβάνι και είναι βαθύτατα διαιρεμένο. Η αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου είναι ενδεικτική. Η “νέα φρουρά” του Νίκου Ανδρουλάκη δεν σηματοδοτεί μια δημιουργική συνέχεια, απλώς είναι μια υπό εκκόλαψη νομενκλατούρα, που ετοιμάζεται να κάνει πολιτική καριέρα. Ο Ανδρουλάκης εκλέχτηκε για να μην βγουν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ανδρέας Λοβέρδος. Δεν εμπνέει και μηρυκάζει σημιτισμό, την ώρα που τον εφαρμόζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συνεπώς, το ΠΑΣΟΚ και οι ψηφοφόροι του ταλανίζονται κι αυτοί από υπαρξιακά διλήμματα.

Για τον κόσμο, το ΠΑΣΟΚ λέει περίπου αυτά που λέει ο Μητσοτάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ “όχι ιδιαίτερα διαφορετικά” για τα κρίσιμα προβλήματα της χώρας. Ο λόγος και των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης παραμένει γενικός και θεωρητικός. Αν ο Μητσοτάκης αφήνει την Αγορά να επιλέγει τους τομείς που θα βγάλει κέρδος με την βοήθεια των λεγόμενων “οριζόντιων” πολιτικών, η αντιπολίτευση -ίσως- θα πρέπει να διαθέτει κλαδικές πολιτικές με συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο έργων για να αντιπαρατεθεί.

Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, πέρα από τους λίγους φανατικούς και πληγωμένους, δεν αντιλαμβάνονται ούτε την αντιπαλότητα των δύο κομμάτων, ούτε τι τα χωρίζει πέρα από το “τραύμα” του ΠΑΣΟΚ για την απώλεια των οπαδών του που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ και το “τραύμα” που έφερε για δεκαετίες η Αριστερά, όταν το αντρεϊκό ΠΑΣΟΚ απορρόφησε τις μάζες της Αριστεράς. Στο εκλογικό σώμα των δύο κομμάτων, ίσως και σε μεγάλο τμήμα από το 50% της αποχής, η αντιπαλότητα των κομματικών μηχανισμών προκαλεί μια αίσθηση απορίας και ηττοπάθειας…

Τι μπορεί να κρύβει η υποψηφιότητα Τζουμάκα

Η μόνη έκπληξη στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο 77άρης Στέφανος Τζουμάκας! Γιατί το έκανε αυτό ο γερόλυκος της πολιτικής; Γιατί έχει ψυχαναλυτικά προσωπικά ζητήματα; Για να σώσει την τιμή των πασοκογενών; Δεν βλέπει πως η Αχτσιόγλου έχει σοβαρό προβάδισμα και “περνάει” στα μίντια;  Και τι ευκαιρία έχει άραγε, την ώρα που ακαριαία τα συστημικά μίντια τον βγάζουν στην απέξω; Γιατί πήρε ένα ρίσκο που μπορεί να του γυρίσει κατακέφαλα;

Φαίνεται λοιπόν ότι το αποφάσισε γιατί είδε που πάνε τα πράγματα και μάλλον σκέφτηκε ότι η υποψηφιότητά του και το ενδεχόμενο της εκλογής του, προφανώς ως μεταβατικής φάσης, να μπορεί να δώσει τον απαραίτητο χρόνο για να συγκροτηθεί μια νέα ενότητα και ένα νέο αφήγημα-πρόγραμμα για την διάσωση και την ολική επαναφορά του ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του. Αυτή είναι μία εκδοχή. Υπάρχει κι άλλη που θα δούμε στη συνέχεια.

Όμως, πρέπει πρώτα να δούμε αν έχει ελπίδες ο γεροΤζουμάκας; Κατ΄ αρχήν δεν πληροί καμία από τις επικοινωνιακές προϋποθέσεις που καθόρισε το δόγμα Μαύρου/MRB και κυρίως δεν μοιάζει να είναι συμβατός με τις αγορές. Όμως, αν σκεφτεί κανείς πως ότι παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω από το 3-5% είναι ψήφοι του πάλαι ποτέ “κοινωνικού ΠΑΣΟΚ”, τότε ναι, ο Στέφανος έχει ελπίδες. Κι έχει ελπίδες, γιατί η εκλογή θα γίνει από τα 172.000 μέλη και φίλους που εξέλεξαν τον Τσίπρα και όχι από την Κεντρική Επιτροπή ή το συνέδριο και τις φράξιες. Έτσι, μπορεί να κάνει ο Τζουμάκας την έκπληξη. Το ερώτημα είναι πόσοι/ες και γιατί θα πάνε να ψηφίσουν…

“Κι αν του κάτσει;”

“Κι αν του κάτσει;” που θα ‘λεγε ο Γούντι Άλέν. Τι μπορεί να κάνει ο Τζουμάκας με αυτούς που οδήγησαν τον Τσίπρα στην παραίτηση-θεραπεία-σοκ για το κόμμα. Η Κεντρική Επιτροπή επιβεβαίωσε πως η κομματική αριστοκρατία έχει ανοσία, ακόμη και σε αυτή τη θεραπεία-σοκ… Μπορεί πρώτον, να πάρει πάνω του όσα μέλλουν να συμβούν στις Αυτοδιοικητικές και ενδεχομένως στις Ευρωεκλογές, ώστε να μην καούν οι νεώτεροι/ες. Δεύτερον, μπορεί να καθαρίσει λίγο την θολούρα του αριστερού καφενείου και τρίτον, υπάρχει και μια πραγματικότητα που μπορεί να ταρακουνήσει τα πάντα.

…Καθώς υπάρχει μια πραγματικότητα που έρχεται ολοταχώς πάνω στη χώρα και η οποία αναμένεται να προκαλέσει ισχυρό κλονισμό στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα: Είναι τα ελληνο-τουρκικά και τα οικονομικά των νοικοκυριών που το χειμώνα θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο. Ο συνδυασμός και των δύο αυτών παραγόντων μπορεί να οδηγήσει σε ρήγματα στο πολιτικό σύστημα και σε μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις.

Εκεί η λεγόμενη “προοδευτική παράταξη” (18% ΣΥΡΙΖΑ+12%ΠΑΣΟΚ+30%, από το 50% της αποχής) θα αρχίσει να ψάχνεται. Έχουμε ήδη επισημάνει πως σύντομα θα διαμορφωθούν συνθήκες ανάλογες με αυτές που οδήγησαν στη δεκαετία του 1970 την ενοποίηση των σοσιαλιστών (συνέδριο Επινέ) στη Γαλλία και στο “κοινό πρόγραμμα” με τους κομμουνιστές που οδήγησε στην 15ετή διακυβέρνηση από τον Φρανσουά Μιτεράν.

Ο Τζουμάκας μπορεί να παίξει αυτό το παιγνίδι, δηλαδή να μεθοδεύσει την πολιτική κατάργηση των δύο κομμάτων και την συγχώνευσή τους σε ένα νέο στο τέλος του 2024, αρχές του 2025. Φυσικά, ο Τζουμάκας δεν είναι Μιτεράν. Προς το παρόν, αν υπάρχει εν δυνάμει κάποιος τέτοιος, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως έχει ξεκινήσει μαθήματα ταχείας επιμόρφωσης…