Τί κρύβει η προώθηση της Woke ατζέντας από τον Μητσοτάκη

Γιατί το κάνει αυτό ο Μητσοτάκης; Γιατί πήρε αυτό το μεγάλο ρίσκο με την Woke ατζέντα που βρίσκει απέναντι τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών και ταλανίζει ήδη το κόμμα του; Πρόκειται για ένα ακραίο επικοινωνιακό τρικ για να απομακρύνει τα φώτα της επικαιρότητας από τις αλλεπάλληλες συγκαλύψεις του σίριαλ των σκανδάλων και ιδιαίτερα αυτό των υποκλοπών; Ή της παράδοσης νέων κρίσιμων για την άμυνα της χώρας οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία ή των “υποχωρήσεων-παραχωρήσεων” προς την Τουρκία; Μήπως το κάνει για να κατοχυρώσει το ανοιχτό πολιτικό προφίλ του και να απομακρυνθεί από το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει το ακριβότερο βρεφικό γάλα στην Ευρώπη και το λάδι 23,7% πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο;

Βεβαίως όλα αυτά μπαίνουν στον αλγόριθμο της πολιτικής επικυριαρχίας, όμως όλοι ξέρουμε πως το μεδούλι της πολιτικής είναι οι ψήφοι. Αλλά πόσοι ΛΟΑΤΚΙ έχουν εισχωρήσει στο Μαξίμου και αποτελούν ισχυρή ομάδα άμεσης πίεσης; Πόσοι είναι οι ΛΟΑΤΚΙ στην Ελλάδα; Και πόσοι από αυτούς θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά; Μπα!… δεν παίζει αυτό, κάτι άλλο πιο βαθύ θα είναι…

Μήπως ο Κυριάκος κυνηγάει κάποια μεγάλη διεθνή θέση, όπως αυτή της Ούρσουλα φον ντερ Λάινεν ή του Σαρλ Μισέλ; Μήπως της γενικής γραμματείας του ΝΑΤΟ, εξ’ ου και τα πάρε δώσε με τον Μπλίνκεν; Σίγουρα κάτι παίζει, γι’ αυτό και δοκιμάζονται τα σενάρια με τις διπλές κάλπες τον Ιούνιο, γι’ αυτό και πολλές άλλες θεσμικές βιασύνες. Τώρα, η άρνηση των σεναρίων αυτών στην συνέντευξή του στην ΕΡΤ ήταν εύλογη, όμως θα ήταν τιμή για τη χώρα και τα συμφέροντά της αν προέκυπτε. Πάντως, για τις θέσεις αυτές δίνεις άτυπες εξετάσεις. Πρέπει να δείξεις ότι μπορεί να πας κόντρα στη λογική και αν χρειαστεί κόντρα στη φύση. Το κρατάμε αυτό.

Συμπεριληπτικότητα

Μήπως όμως είναι η συμπεριληπτικότητα, αυτός ο ύποπτος τεχνικός όρος του πολιτικού καθωσπρεπισμού; Ίσως εδώ να πιάσαμε τον μίτο της Αριάδνης, αλλά και πάλι δεν φτάνει. Το ρίσκο είναι μεγάλο γιατί το διακύβευμα είναι θεμελιακό, δομικό. Μήπως η απάντηση βρίσκεται σε αυτό καθαυτό το νομοθέτημα; Το φυσικό πρότυπο της οικογένειας είναι γυναίκα-άντρας-παιδιά.

Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, τί προσθέτει επιπλέον από το σύμφωνο συμβίωσης; Πολιτική ισότητα; ΟΚ, αυτό όμως είναι το θέμα; Ο γάμος στην περίπτωση αυτή έχει θεμελιωτικό χαρακτήρα μιας ανατροπής στο κοινωνικό status χιλιετηρίδων. Είναι βιοπoλοτική παρέμβαση. Ακόμη πιο “διαφορετική” είναι η υιοθέτηση παιδιού από τα ομόφυλα ζευγάρια. Δύο αρσενικοί μεγαλώνουν ένα αγόρι! Ή μήπως καλύτερα ένα κορίτσι! Και αντιστρόφως. Σε κάθε περίπτωση ένα γυναικείο ομόφυλο ζευγάρι είναι φορέας των αρχέγονων καταγραφών της μητρότητας μέσω του DNA και συνήθως μία εκ των δύο γεννάει.

Το όλο εγχείρημα έχει βαθύ πολιτικό χαρακτήρα, αφού εντάσσεται στην ιδεολογική τάση του δικαιωματισμού που υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα, έχουν θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες, που πρέπει να προστατεύονται από το κράτος. Κάτι που αυτονόητα ο κάθε λογικός και δημοκρατικός άνθρωπος οφείλει να υπερασπίζεται.

Όμως, αυτός ο κατακερματισμός της έννοιας της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με νομικές θεσμίσεις τελικά γίνεται συχνά φορέας στιγματισμού και υποβάθμισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πολλοί επικριτές του δικαιωματισμού υποστηρίζουν ότι είναι μια μορφή ιδεοληψίας που οδηγεί σε κοινωνικό διχασμό και σε σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών ομάδων. Άλλοι θεωρούν ότι καταλήγει στην υπερπροστασία των μειονοτήτων και των ευάλωτων ομάδων, με αποτέλεσμα να παραβιάζονται τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.

Woke Culture

Πάντως στους κόλπους του δικαιωματισμού γεννήθηκε η Woke Culture, η “κουλτούρα της αφύπνισης”, η οποία απορρυθμίζει τις κοινωνίες. Η κουλτούρα αυτή –γεννήθηκε στα αμερικάνικα πανεπιστήμια από Αφροαμερικανούς κυρίως ακαδημαϊκούς, παράλληλα με την άνδρωση του κινήματος Black Lives Matter– επικεντρώνεται σε θέματα φυλετικής και κοινωνικής δικαιοσύνης με στόχο να διαλύσει “συστήματα καταπίεσης και ανισότητας”, όπως η πυρηνική οικογένεια, οι κανόνες φύλου, η θρησκεία και ο καπιταλισμός. Έγινε η αιχμή του δικαιωματισμού των πολύχρωμων μειονοτήτων, αλλά κυρίως διεκδικεί την υποκατάσταση της συλλογικής και ιστορικής ταυτότητας, ακόμη και αυτή του φύλου με αυτή του ατόμου.

Η Woke Culture έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε κουλτούρα ακύρωσης (cancel culture) που καταλύει την ιστορία. Δεν είναι μόνο το γκρέμισμα των αγαλμάτων ιστορικών προσώπων, δεν είναι το ξαναγράψιμο της ιστορίας, είναι η “πραγματικότητα” των μαύρων αριστοκρατών στα “ιστορικά” σίριαλ του Netflix, με τους μαύρους δούκες και τις μαύρες μαρκησίες. Είναι η κατάπτωση της ελευθερίας και της αλήθειας και η μετάπτωσή της στο επίπεδο των δικαιωμάτων.

Αυτή την απόλυτη στρέβλωση των πάντων ευνοεί το δυτικό σύστημα εξουσίας, που από τη μια διασκεδάζει τις ενοχές για την ιστορική αθλιότητα του δουλεμπορίου και της αποικιοκρατίας, αφ’ ετέρου προσεταιρίζεται τμήματα της κοινωνίας που εκ της θέσεως τους θα ήταν εχθρικά προς αυτό. Το πρόβλημα με την Woke Culture είναι ότι αναπαράγεται επιθετικά στα κοινωνικά δίκτυα μέσω των μηχανών Τεχνητής Νοημοσύνης, δημιουργώντας κοινωνική πόλωση και σύγχυση.

Στην πραγματικότητα, είναι μια μεταμοντέρνα μέθοδος εξουσιασμού του χρηματιστικού καπιταλισμού. Από πολιτική σκοπιά, με τα νομοθετήματα των δικαιωμάτων επιχειρείται η διάλυση της συλλογικής συνείδησης και την υποκατάστασή της από “φυλές” και ομάδες που θα αντιμάχονται μεταξύ τους, ενώ η εξουσία προσλαμβάνει ιερατικές διαστάσεις. Προφανώς, από ένστικτο η λαϊκή Δεξιά, που ένα μεγάλο κομμάτι της υποφέρει οικονομικά και από τις ανισότητες, αντιλαμβάνεται τι παίζεται. Αυτό επιχειρείται να εκφραστεί μέσα στο κόμμα της ΝΔ. Αφαιρώντας την παρένθετη μητέρα και δείχνοντας τον δρόμο της αποχής από την ψηφοφορία, ο Μητσοτάκης επιχειρεί να εκτονώσει την πίεση, προκαλώντας σύγχυση, και πιθανόν να τα καταφέρει.