Τι κρύβει το τελεσίγραφο του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου

Το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο με μια υποκριτική, πολιτική, εκβιαστική και στρατηγικής στόχευσης απόφαση, αμφισβήτησε ευθέως τη νομιμότητα του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (QE-Public Sector Purchase Programme) της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), με το οποίο έχει αγοράσει μέχρι σήμερα 2,6 τρισ. ευρώ δημοσίου χρέους, ενώ έχει ανακοινώσει άλλα 750 δισ. ευρώ για το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του κορονοϊού.

Κατά τους Financial Times, η απόφαση, αν και δεν κρίνει παράνομη την ποσοτική χαλάρωση, βάζει «τρεις νάρκες» στα θεμέλια της ευρωπαϊκής νομικής τάξης:

• Πρώτον, απορρίπτει τη νομιμοποιητική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ως ανεπαρκή.
• Δεύτερον, ανατρέπει τις αρχές των συνθηκών της ΕΕ και αντιφάσκει με νομικά κείμενα, τα οποία έχει αποδεχθεί η Γερμανία.
• Τρίτον και σημαντικότερο, απαγόρευσε στην Bundesbank και άλλες γερμανικές οντότητες να λάβουν μέρος στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, αν εντός τριών μηνών η ΕΚΤ δεν έχει συμμορφωθεί με το dictat του γερμανικού δικαστηρίου.

Πρόκειται για τελεσίγραφο που προσβλέπει αρχικά στην επιβολή μνημονίων για να συνεχίσει η Γερμανία να χρηματοδοτεί τα προγράμματα διάσωσης. Μακροπρόθεσμα, προσβλέπει στην διασφάλιση της ρυθμιστικής επιβολής του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου σε όλες τις αποφάσεις, με στόχο την αναβάθμιση του γερμανικού ελέγχου επί της ΕΕ. Με τον τρόπο αυτό η επιβολή της βούλησης του Βερολίνου προσλαμβάνει και θεσμική μορφή, με άλλα λόγια προσβλέπει στην θεσμοθέτηση της “γερμανικής Ευρώπης”.

Υποκριτική και πολιτική απόφαση

Δεν είναι τυχαίο που για το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο προωθεί η Γερμανίδα πρόεδρος της Κομισιόν φον ντερ Λάιεν, το Βερολίνο απαιτεί η επιλογή των κλάδων και η αξιολόγηση των απωλειών να γίνεται κεντρικά από την Κομισιόν, όχι από τις ίδιες τις χώρες! Δεν είναι επίσης τυχαίο που η καγκελάριος Μέρκελ δήλωσε πως ενδιαφέρεται να ενισχυθούν και να αναπτυχθούν οι οικονομίες των χωρών της ΕΕ, έτσι ώστε να αρχίσει η ζήτηση για γερμανικά προϊόντα. Στην ουσία πρόκειται για τη λογική της βοήθειας του Σχεδίου Μάρσαλ που ήταν σε είδος, δηλαδή σε αμερικάνικα προϊόντα.

Χαρακτηρίσαμε την απόφαση του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου υποκριτική και πολιτική, διότι διαφαίνεται πως η Γερμανία επιδιώκει τη συνέχιση της αφαίμαξης της υπεραξίας των άλλων και ιδιαίτερα του Νότου. Υπενθυμίζεται ότι η πολιτική που εφάρμοσε ο Μάριο Ντράγκι με τα μηδενικά επιτόκια, οδήγησε στην εξοικονόμηση 1,147 τρισ. ευρώ από τόκους τη δεκαετία 2008-2017 για τα 19 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης (στοιχεία της Bundesbank).

Από αυτά όμως τα 1,147 τρισ. η μερίδα του λέοντος, τα 294 δισ. ευρώ, πήγε στην Γερμανία (Μάιος 2018). Εξάλλου το γερμανικό δημόσιο εξοικονόμησε πάνω από 100 δισ. ευρώ από τους τόκους, από το 2010 μέχρι και τα μέσα του 2015 από την ελληνική κρίση, σύμφωνα με το γερμανικό Halle Institute for Economic Research (IWH). Είναι, όμως, αυτή η απόφαση του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου μία απόφαση καθαρά οικονομικών προθέσεων;

Η ΕΕ σαν Δούρειος Ίππος

Προφανώς όχι! Πίσω από την απόφαση κρύβονται και πολιτικές σκοπιμότητες στρατηγικού χαρακτήρα. Οι καθηγητές Νομικής Αντώνης Καραμπατζός (Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Δημήτρης Κυριαζής (New College of the Humanities) σε άρθρο τους στην “Καθημερινή” με τίτλο «Το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο τελικός κριτής των πάντων;» χαρακτηρίζουν την απόφαση του Δικαστηρίου «επικίνδυνο δικαστικό ακτιβισμό».

Επισημαίνουν ότι η απόφαση του αποτελεί ευθεία άρνηση συμμόρφωσης σε απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ και ότι «τα γερμανικά δικαστήρια δέχονται τη θεμελιώδη αρχή της υπεροχής του ενωσιακού επί του εθνικού δικαίου, μόνον στο βαθμό που κάτι τέτοιο δεν παραβιάζει, κατά την κρίση τους, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αρχή της δοτής αρμοδιότητας (που σημαίνει ότι η ΕΕ ενεργεί μόνον εντός των ορίων των αρμοδιοτήτων που της έχουν ανατεθεί με τις Συνθήκες), καθώς και τα βασικά χαρακτηριστικά της γερμανικής συνταγματικής ταυτότητας».

Ας δούμε όμως τι σημαίνει η “γερμανική συνταγματική ταυτότητα”. Ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας Γιοακίμ Γκάουκ (2017), μιλώντας σε τελετή στο πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ για τον εορτασμό των 25 χρόνων της ομώνυμης συνθήκης, είχε υπογραμμίσει την ανάγκη χειραφέτησης της ΕΕ από τις ΗΠΑ. Πίσω από εκείνη την ομιλία κρύβονται όλες οι θεμιτές και αθέμιτες επιδιώξεις της Γερμανίας σε ό,τι αφορά την εθνική της χειραφέτηση με όχημα την ΕΕ. Αυτό έχει σημασία, διότι το διεθνές καθεστώς της εξακολουθεί να έχει νομικές εκκρεμότητες, που μπορούν να θέσουν σε αμφισβήτηση το πόσο κυρίαρχο κράτος είναι.

Η Γερμανία «εχθρικό κράτος» 

Σε άρθρο μου (22.2.2017) υπενθύμιζα πως η Γερμανία δεν έχει Σύνταγμα  (Verfassung), αλλά Θεμελιώδη Νόμο (Grundgesetz), ενώ παραμένουν σε ισχύ τα άρθρα 53 και 107 του ΟΗΕ που αφορούν την Ιαπωνία και τη Γερμανία. Σε αυτά η Γερμανία εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται «εχθρικό κράτος», αφού τυπικά δεν έχουν υπογραφεί συνθήκες ειρήνης. Πολλοί, μάλιστα, υποστηρίζουν ότι η Γερμανία ποιεί τη νήσσα, διότι εάν αποκτήσει Σύνταγμα θα πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη της, πράγμα που αποφεύγει συστηματικά.

Ο Θεμελιώδης Νόμος της Γερμανίας που ψηφίστηκε στις 8 Μαΐου 1949, κατόπιν υποδείξεως των συμμαχικών δυνάμεων, στο άρθρο 146 λέει: «Αυτός ο βασικός νόμος που ισχύει μετά την ολοκλήρωση της ενοποίησης και της ελευθερίας της Γερμανίας για ολόκληρο το γερμανικό έθνος, χάνει την ισχύ του εκείνη την ημέρα, κατά την οποία ένα Σύνταγμα θα τεθεί σε ισχύ, το οποίο θα έχει υιοθετηθεί από το γερμανικό λαό με μια ελεύθερη απόφαση». Ακόμη και μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, το άρθρο αυτό δεν έχει αλλάξει ουσιωδώς από το 1949.

Αυτό ουσιαστικά παραδέχθηκε το 2011 ο Βόλφγκανκ Σόιμπλε, σε ένα ευρωπαϊκό τραπεζικό συνέδριο στην Φραγκφούρτη, όπου είχε αναφέρει: «και εμείς στην Γερμανία από τις 8 Μαΐου 1945 ουδέποτε υπήρξαμε κυρίαρχο κράτος» (βλέπε σχετικό άρθρο του Νικόλαου Καρατσόρη). Ο Καρατσόρης παραθέτει το άρθρο 53.2 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, που αναφέρει: «Ο όρος εχθρικό κράτος, που χρησιμοποιείται στην παράγραφο 1 αυτού του Άρθρου, αναφέρεται σε κάθε κράτος το οποίο, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ήταν εχθρός οποιουδήποτε από τα κράτη που υπογράφουν αυτόν το Χάρτη» (και η Ελλάδα).

Επιπλέον, παραθέτει το άρθρο 107 που αναφέρει πως «καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θίγει ή εμποδίζει ενέργεια εναντίον κράτους που κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου υπήρξε εχθρός ενός από όσους υπογράφουν αυτόν το Χάρτη, εφόσον την ενέργεια αυτή την έχουν αναλάβει ή την έχουν επιτρέψει, ως συνέπεια αυτού του πολέμου, οι κυβερνήσεις που έχουν την ευθύνη για την ενέργεια αυτή».

Δικό της δίκαιο θέλει η Γερμανία

Σημειωτέον ότι η Γερμανία το 1945, όταν υπογράφτηκε ο Χάρτης του ΟΗΕ, βρίσκονταν υπό την κατοχή της συμμαχικής διοίκησης και δεν ήταν ιδρυτικό μέλος του οργανισμού. Τόσο η Δυτική, όσο και η Ανατολική Γερμανία, έγιναν μέλη του ΟΗΕ στις 18 Σεπτεμβρίου 1973. Τα άρθρα 53 και 107 εξακολουθούν να ισχύουν και δεν έχουν τροποποιηθεί. Επομένως, εξακολουθούν να αφορούν την Γερμανία και την Ιαπωνία.

Είναι συνεπώς ξεκάθαρο –όπως έγραφα το 2017– ότι η Γερμανία αποφεύγει συστηματικά να λύσει ευθέως αυτά τα ζητήματα, γιατί θα πρέπει να πληρώσει! Γι’ αυτό δεν υπογράφει με καμία χώρα Συνθήκη Ειρήνης (ούτε η Συμφωνία 2+4 για την ενοποίηση των δύο Γερμανιών είναι Συνθήκη Ειρήνης).

Αντιθέτως επιδιώκει μέσα από το δίκαιο της ΕΕ και την ευκαιρία που της προσφέρει ο πρόεδρος Τραμπ, να δημιουργήσει παράλληλο δίκαιο που θα υπερβεί de facto και χωρίς κόστος το καθεστώς του «εχθρικού κράτους», που τυπικά εξακολουθεί να είναι με βάση το άρθρο 53 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Για τον ίδιο λόγο επεδίωκε μανιωδώς να γίνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, διότι έτσι έμμεσα θα τερματιζόταν η ισχύς των παραπάνω άρθρων του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, χωρίς οικονομικές συνέπειες…