Τι κυβέρνηση κυοφορούν οι κάλπες

Πρόβλεψη: Στις εκλογές, όποτε και αν στηθούν οι κάλπες, η διαφορά θα είναι οκτώ μονάδες, αδυναμία αυτοδυναμίας και, τέλος, σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης. Βασίζομαι για αυτή την πρόβλεψη στην ίδια πηγή που μου έδωσε τη δυνατότητα να ενημερώσω τον κ. Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει 16% πέντε μήνες πριν από τις εκλογές του Μαϊου 2012. Κάποιες, ενημερωμένες αυτή τη φορά, εταιρίες δημοσκοπήσεων λένε το ίδιο. Η πηγή αναφέρει ότι η πληροφορία της προέρχεται από τους ίδιους αμερικανικούς κύκλους που πρόβλεψαν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012.

Αν και τώρα επιβεβαιωθούν, υλοποιείται επιθυμία Αμερικανών ιθυνόντων για οικουμενική που διακινείται τουλάχιστον εδώ και δυο χρόνια ώστε όλες οι πολιτικές δυνάμεις να είναι συνυπεύθυνες στα όσα δυσάρεστα ακολουθήσουν. Οπότε, λέω, οι εκλογές είναι το προοίμιο δεινών. Η οικουμενική θα εμφανίζεται ως αποτέλεσμα των εκλογών αλλά στην πραγματικότητα είναι προσχεδιασμένος στόχος. Οι αποκαλύψεις, οι αντικυβερνητικές επιθέσεις θεμιτές και αθέμιτες, οι παρακολουθήσεις, όλο το ψυχόδραμα, δεν έχουν στόχο να ανατραπεί ειδικά ο Μητσοτάκης αλλά να αποτραπεί ο σχηματισμός μονοκομματικής κυβέρνησης.

Η καταδίκη του ΣΥΡΙΖΑ σε μαρασμό, λόγω (και) της υπογραφής των Πρεσπών, απόδειξε πως οποιαδήποτε μονοκομματική κυβέρνηση, του Μητσοτάκη ή άλλη, είναι επίσης καταδικασμένη, μη μπορώντας να ενδώσει στις απαιτήσεις παραχωρήσεων στα εθνικά. Ο τρόπος για να παρακαμφθεί το εμπόδιο “ελληνικός λαός”, ο πατριωτισμός του, πιστεύουν οι εντός και εκτός Ελλάδας αρμόδιοι, είναι να μοιραστεί η ευθύνη. Εξ’ ου η Οικουμενική. Προσθέτω ότι η πρόβλεψη εκλογικού αποτελέσματος πολλούς μήνες πριν να στηθούν οι κάλπες είναι απολύτως δυνατή εδώ και στο εξωτερικό. Το περίπου 97-98/% της Κοινής Γνώμης διαμορφώνεται οριστικά τουλάχιστον ένα εξάμηνο πριν να στηθούν οι κάλπες.

Οικουμενική και Καϊλή

Τώρα πλέον καταλαβαίνουμε γιατί παρακολουθούσαν τον κ.Νίκο Ανδρουλάκη και γιατί εκείνος αποφεύγει να εξηγήσει την αιτία της παρακολούθησης. Το ερώτημα που κανείς δεν θέτει είναι αν ήταν τυχαίο ότι μέσα σε τόσους που χρηματίζονται στο ευρωκοινοβούλιο, στόχος ξαφνικά έγινε η κ. Καϊλή, καθιστώντας το κόμμα του κ. Ανδρουλάκη ευάλωτο ή, καλύτερα, αιχμάλωτο στις έσωθεν/ έξωθεν πιέσεις, ως μέλος μετεκλογικής κυβέρνησης. Ο κ. Ανδρουλάκης προσπάθησε απεγνωσμένα να αποφύγει την ταύτιση του (ψευδο) ΠΑΣΟΚ με την εν λόγω μοιραία κυρία, διακεκριμένο μέλος του κόμματος. Ματαίως… Το ΠΑΣΟΚ αλλά και η οικουμενική (εφ’ όσον μετέχει το ΠΑΣΟΚ) είναι πλέον (και εκ των προτέρων) δέσμιοι της φυλακισμένης Καϊλή. Εξαρτώνται από την ύπαρξη, τη ροή ή την αποσιώπηση νέων αποκαλύψεων.

Ο κ. Ανδρουλάκης επιδιώκοντας να βάλει στην άκρη και τους δύο αρχηγούς ήθελε, αν και μικρός το δέμας, να είναι ο κεντρικός παίκτης. Μεγάλη η μπουκιά. Επειδή μιλάμε για τον βαθύ κλυδωνισμό συνολικά της τάξης πραγμάτων στην Ελλάδα και τη διαχείριση της κατασκευασμένης αταξίας από εκλεγμένους, ίσως, αλλά χωρίς πολιτικό βάρος εκπροσώπους. Ώστε επιλεγμένα πρόσωπα να διεκπεραιώσουν τους προκαθορισμένους μοιραίους στόχους όπως πχ τη μοιρασιά του Αιγαίου.

Το βαθύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν θρυμματίζεται το ακαθοδήγητο αλλά σθεναρό “πατριωτικό μέτωπο” που καμία μονοκομματική κυβέρνηση δεν τολμάει να θίξει. Η εκ των προτέρων δέσμια οικουμενική θα έχει ως κύρια αποστολή να τεμαχίσει σε ανώδυνα κομμάτια αυτή την άτυπη και ακαθοδήγητη λαϊκή εθνική ενότητα. Αν είναι έτσι θα το μάθουμε εκ των πραγμάτων όταν κληθούμε να “προσυπογράψουμε” ψηφίζοντας τον τάδε ή τον δείνα που θα αποδεχθεί, όπως και εμείς ως ψηφοφόροι, τις όποιες τυχόν παραχωρήσεις/υποχωρήσεις έχουν προαποφασιστεί.

Η απειλή

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έχει αποχωρήσει επειδή θα έχει αποδειχθεί και η δική της ανικανότητα (ή απροθυμία) να κάνει τις απαραίτητες υποχωρήσεις-παραχωρήσεις στα κρίσιμα εθνικά θέματα. Έτσι ώστε να ικανοποιηθεί η Τουρκία (και όχι απλώς ο Ερντογάν) και κυρίως να στεριώσουν (ή να νομίζουν ότι στεριώνουν) οι ΗΠΑ τον στρατηγικό χώρο στη γειτονιά. Γι’ αυτό συνεχώς βρίζει και φωνάζει ο Ερντογάν ξέροντας ότι οι άναρθρες κραυγές του δημιουργούν την εικόνα απειλής, άλλοθι στους πρόθυμους ενδοτικούς εν Αθήναις να ανακράξουν νίκη, νίκη, επιτέλους τα καταφέραμε (να χαθεί το Αιγαίο) χωρίς να πέσει ούτε ένα βόλι.

Αν ούτε αυτό πετύχει, ε, τότε μου έρχεται να πω ότι υπάρχουν πάντα τα χειρότερα και ότι όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Ποια ράβδος; Δεν την ξέρω αλλά την ξέρουν αυτοί που την έχουν κρυμμένη για ώρα ανάγκης-της δικής τους ανάγκης. Πότε θα έρθει μια τέτοια ανάγκη; Όταν (και κυρίως: Αν) αν οι μεν εκπρόσωποι, «έρημοι κι απρόσωποι», αποδειχθούν ανίκανοι να τελειώσουν το έργο.

Και αν ο κόσμος μεταμορφωθεί ως εκ θαύματος σε λαό και αντιδράσει μαζικά. Θα είναι πράγματι το θαύμα αφού από ηγεσία είμαστε υπό το μηδέν και ο κόσμος στο ίδιο σημείο. Οπότε τι σημασία έχουν όλα αυτά; Όλοι, στην ίδια ταβέρνα, «μοιραίοι, άβουλοι, αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Σημείωση: από τότε που το ‘γραψε ο Βάρναλης, (1921-22) περιμένουμε το “θάμα” και χαρά στην υπομονή μας.