Τι μας διδάσκει για το πολιτικό σύστημα ο παραγκωνισμός του Λοβέρδου

Με αφορμή το πολιτικό στραπατσάρισμα του Ανδρέα Λοβέρδου, με την αποπομπή του από την θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής που προχώρησε η Φώφη Γεννηματά, έγραψα ένα σχόλιο στον καλό μου φίλο, τον εξαίρετο Θανάση Διαμαντόπουλο, ομότιμο καθηγητή πολιτικής επιστήμης.

Θυμήθηκα, όταν αρχές του 2012 είχε παρουσιάσει στην Παλαιά Βουλή μαζί με τον κοινό μας φίλο, επίσης εξαίρετο, δικηγόρο Χάρη Οικονομόπουλο την πρότασή τους, σε μορφή βιβλίου, για μετάβαση το προεδρικό σύστημα διακυβερνήσεως. Τότε με είχε ενοχλήσει ιδιαιτέρως ότι δεν βρέθηκε, έστω ένας εκ των προσκεκλημένων τους ομιλητών, να υπερασπισθεί την πρότασή τους. Αν μη τι άλλο άξιζε να συζητηθεί ενδελεχώς, υπό την πίεση που δεχόταν το πολιτικό σύστημα την περίοδο εκείνη. Αξίζει ακόμη περισσότερο σήμερα που τα αδιέξοδα είναι πολύ προφανέστερα!

Προφανώς, η πρόταση του 2012 ήταν μάλλον μπροστά από την εποχή της και μαζί της όσοι καθόλου επώνυμοι, όπως εγώ και ο Θεόδωρος Πολυζωίδης με τους “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ”, που στηρίζαμε την μετάβαση στο προεδρικό σύστημα διακυβερνήσεως και προσπαθούσαμε να αναδείξουμε την σημασία της συνολικής θεσμικής μεταρρυθμίσεως. Ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν ένας εκ των προσκεκλημένων ομιλητών και εξ αυτών που απέρριψαν την πρότασή Διαμαντόπουλου-Οικονομόπουλου.

Αναρωτιέμαι, μετά όσα συνέβησαν το διαρρεύσαν διάστημα, άραγε κατάλαβε πόσο λανθασμένη ήταν η άποψή του; Ίσως οι σημερινές εξελίξεις τον βοηθήσουν να καταλάβει πόσο καλύτερο είναι το προεδρικό σύστημα διακυβερνήσεως, δεδομένου ότι προσφέρει πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών, στο πλαίσιο του οποίου οι προσωπικότητες έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τα κομματικά “μαντριά”…

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον μεγάλο απόντα της παρούσης Βουλής, τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Δεν ήταν παρών στην εκδήλωσή του 2012, αλλά επανειλημμένως έχει ταχθεί, αναφανδόν, κατά του προεδρικού συστήματος. Ίσως η πολιτική του “εξορία” να τον κάνει να κατανοήσει πόσο ακριβά κοστίζει όταν αποδεικνύεσαι κατώτερος των περιστάσεων… Όμως, ποτέ δεν είναι αργά!

Τι χρειάζεται το πολιτικό σύστημα

Είναι πλέον σαφές ότι η χώρα χρειάζεται μια ριζική πολιτική μεταρρύθμιση και μια ολική ανασύνταξη. Αυτό αποτελεί την προϋπόθεση για την έξοδο μας από την πολύχρονη και διαρκώς ανακυκλούμενη κρίση. Χρειαζόμαστε ένα νέο σύστημα διακυβερνήσεως, σταθερό, αποτελεσματικό και με πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών, ώστε να επέλθει ριζική ανανέωση και εξυγίανση της δημοκρατίας και να εξαλειφθούν οι σημερινές ολιγαρχικές και φαυλοκρατικές δομές.

Χρειαζόμαστε θεσμούς, όπως η λαϊκή πρωτοβουλία για δημοψήφισμα, που να ενισχύσουν την άμεση συμμετοχή των πολιτών στην διακυβέρνηση της χώρας και, ταυτοχρόνως, να τους καταστήσουν πιο υπεύθυνους. Χρειαζόμαστε θεσμούς, όπως μια ισχυρή και ανεξάρτητη Γερουσία, που θα εγγυηθούν την διαφάνεια των δημοσίων λειτουργιών και τον αυστηρό έλεγχο της εξουσίας. Χρειαζόμαστε ένα πολιτειακό σύστημα που θα λειτουργεί ως ισχυρή ασπίδα της αστικής δημοκρατίας, έναντι κάθε λαϊκισμού και ολοκληρωτισμού, ακροδεξιού ή ακροαριστερού (περισσότερα και αναλυτικότερα θα ακολουθήσουν σε επόμενο άρθρο).

Τέλος, είναι μάλλον απίθανο να ψήφιζα τον Βενιζέλο ή τον Λοβέρδο για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όμως, σε μια προεδρική εκλογή την δεύτερη Κυριακή, δεν ψηφίζουμε τόσο αυτόν που θέλουμε, όσο καταψηφίζουμε αυτόν που δεν θέλουμε! Οπωσδήποτε θα είχα προτιμήσει όποιον είχε, για παράδειγμα, αντίπαλό του τον Γεώργιο Παπανδρέου…