Τι μας δίδαξε ο νόμος περί ομόφυλων ζευγαριών για τους θεσμούς

Ο απαραίτητος διάλογος με κοινωνικούς και θεσμικούς παράγοντες ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, αν αναλογιστεί κανείς ότι η συγκεκριμένη νομοθεσία για τα ομόφυλόφιλα ζευγάρια, ανατρέπει δύο και πλέον χιλιετίες νομικής παράδοσης και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από θεσμούς που προϋπήρχαν του νεοελληνικού κράτους, όπως η Εκκλησία. Παράλληλα, η πλειοψηφία της κοινωνίας μοιάζει να μην συμφωνεί με τον νόμο.

Σχετικά με την στάση της κοινωνίας, που σχεδόν κανένας πολιτικός δεν δείχνει να λαμβάνει υπόψη, το συμπέρασμα αυτό εξάγεται από το γεγονός ότι το κυβερνών κόμμα δεν έκανε καμία αναφορά στην συγκεκριμένη πρόθεσή του στην προεκλογική του εκστρατεία. Αυτό σημαίνει ότι δεν εξασφάλισε λαϊκή εντολή για την συγκεκριμένη πρωτοβουλία. Επίσης, σύμφωνα τουλάχιστον με δημοσκοπήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αντιτίθεται στην υιοθεσία τέκνων από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, πράγμα που αναπόφευκτα θα προκύψει μετά το πέρασμα του νόμου, παρά τις βεβαιώσεις περί του αντιθέτου και θα επιβληθεί κατά πάσα πιθανότητα διαμέσου δικαστικής απόφασης.

Επιπλέον, έχοντας απολέσει την στήριξη του ενός τρίτου των εκλεγμένων βουλευτών του αναφορικά με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να στηριχθεί στις θετικές ψήφους της αντιπολίτευσης για να το περάσει. Εάν η αξιωματική αντιπολίτευση είχε αρνηθεί να το ψηφίσει, το πιθανότερο είναι ότι η πρόταση δεν θα περνούσε και θα ξεσπούσε κυβερνητική κρίση λόγω απώλειας της δεδηλωμένης.

Όποτε τους βολεύει

Αυτοί που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας συνήθως επικαλούνται τους θεσμούς όποτε τους βολεύει. Αυτό ισχύει για ουσιαστικά ζητήματα, αλλά και τυπικά, επειδή τα τελευταία συχνά εκπέμπουν μηνύματα που διαμορφώνουν τα πρώτα. Για παράδειγμα, η κινητήριος δύναμη πίσω από το νομοσχέδιο αυτό φέρεται να είναι ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλέξης Πατέλης, ο οποίος επιθεωρούσε την ψηφοφορία από τα υπουργικά έδρανα της Βουλής, μολονότι ο ίδιος δεν είναι υπουργός. Κανονικά απαγορευόταν να κάθεται εκεί, όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν τηρήθηκε το πρωτόκολλο.

Ομοίως, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η οποία έχει κατηγορηθεί και στο παρελθόν για την μη τήρηση του προβλεπομένου πρωτοκόλλου όσον αφορά στις τελετουργικές πτυχές της θέσης της, προκάλεσε εκ νέου αντιδράσεις για την απόφασή της να εορτάσει την υπερψήφιση του νόμου με μέλη της κυβέρνησης σε νυχτερινή έξοδο. Η πράξη αυτή έρχεται σε ρήξη με το θεσμικό πρωτόκολλο που ακολούθησαν οι προκάτοχοί της, οι οποίοι τήρησαν αυστηρή ουδετερότητα και απέφευγαν τις ιδιωτικές συναναστροφές με πολιτικά πρόσωπα έξω από τα τυπικά πλαίσια των καθηκόντων τους.

Φυσικά, ως πολίτης, η κα Σακελλαροπούλου δικαιούται να έχει τα προσωπικά πιστεύω της, όμως, λόγω της θεσμικής της ιδιότητας, ο πρωταρχικός της ρόλος είναι να εκπροσωπεί την χώρα και τους πολίτες, η πλειοψηφία των οποίων μοιάζει να έχει σοβαρούς προβληματισμούς με τον νόμο της υπερψήφισης του οποίου εκείνη γιόρτασε τόσο ενθουσιωδώς.

Ως συνήθως, τέτοια φαινόμενα δεν περιορίζονται μόνον ενδοελλαδικά, αλλά επηρεάζουν και τον ευρύτερο Ελληνισμό. Για παράδειγμα, πριν καν προλάβει να ψηφιστεί ο αμφιλεγόμενος αυτός νόμος, κληρικός από τις ΗΠΑ, που εργάζεται ως καθηγητής της εκεί Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού και σύμβουλος του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, δημοσίευσε άρθρο γνώμης στην εφημερίδα “Καθημερινή”, ασκώντας σκληρή κριτική στους ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας και τους αγιορείτες μοναχούς για τις αντιδράσεις τους, ισχυριζόμενος ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε κυβερνητικά νομοσχέδια.

Ο εξ Αμερικής αρχιδιάκονος

Βρήκε, παράλληλα, την ευκαιρία να υπεραμυνθεί εκ νέου την αμφιλεγόμενη απόφαση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου να παραστεί σε lifestyle βάπτιση που έγινε στην Γλυφάδα προ δύο ετών, με πρωταγωνιστές ένα πλούσιο ομοφυλόφιλο ζευγάρι εξ Αμερικής. Ενδεχομένως ήθελε να εκδικηθεί την Επιστασία του Αγίου Όρους για την όχι και τόσο φιλόξενη υποδοχή που επιφύλαξαν στον κ. Ελπιδοφόρο κατά το πρόσφατο ταξίδι του εκεί. Ίσως και για να εξευμενίσει το πρωθυπουργικό περιβάλλον σε μια προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που φέρονται να έχουν διαταραχθεί.

Σε κάθε περίπτωση, είναι αρκετά ασυνήθιστο για έναν διάκονο να ασκεί δημόσια κριτική σε αρχιερείς και αγιορείτες. Εάν είχε γίνει παρόμοια κριτική προς τον ίδιο τον κ. Ελπιδοφόρο ή τον Οικουμενικό Πατριάρχη από κάποιον εκκλησιαστικό υφιστάμενό τους, οι συνέπειες θα ήταν σκληρές και άμεσες, όπως έχει αποδειχθεί στο παρελθόν σε αρκετές περιπτώσεις. Το γεγονός ότι ένας αρχιδιάκονος μπορεί να εκφράζεται με τόση “ελευθερία” είναι τουλάχιστον θεσμικά παράταιρο.

Κι αν όντως τα γραφόμενά του φανερώνουν τις επιθυμίες του εν Αμερική αρχιεπισκοπικού περιβάλλοντος, θα μπορούσε τουλάχιστον να ξοδευτεί και λίγη φαιά ουσία για κάτι χρήσιμο, όπως η τήρηση της θεσμικής υποχρέωσης να τιμάται η εορτή των Τριών Ιεραρχών και των Ελληνικών Γραμμάτων με την προσήκουσα μεγαλοπρέπεια, διαμέσου διαλέξεων και ποικίλων άλλων εκδηλώσεων, για να τονισθεί η σημασία της διατήρησης και προώθησης της ελληνικής γλώσσας. Δυστυχώς, φέτος, οι εκδηλώσεις υπήρξαν αρκετά υποτονικές, με εξαίρεση μια συναυλία υπέρ του νεοϊδρυθέντος Ταμείου Ελληνικής Παιδείας, το οποίο, πέρα από τα τυπικά, ελπίζουμε ότι θα ενισχύσει ουσιαστικά τα ελληνικά κοινοτικά σχολεία, που αγωνίζονται, εν πολλοίς μόνα τους, χωρίς την απαραίτητη θεσμική ενίσχυση.