Τι παιχνίδι παίζεται στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ

Οι πολιτικοί μηχανισμοί εξουσίας, δηλαδή τα κόμματα, βρίσκονται σε κρίση παγκοσμίως. Οι ιδεολογικές τοποθετήσεις των κομμάτων όλο και περισσότερο γίνονται ασαφείς, όλο και περισσότερο τα πολιτικά κόμματα χάνουν το ταξικό τους περίγραμμα. Η βιωσιμότητα τους φαίνεται να απειλείται και η πολιτική αποστασιοποίηση των πολιτών από αυτά επιβεβαιώνει διαρκώς ότι τα πολιτικά κόμματα βρίσκονται σε πορεία κάμψης.

Ο οποιοσδήποτε εκσυγχρονισμός τους μάλλον δεν τα βοήθησε, και αυτό γιατί τουλάχιστον τα κόμματα εξουσίας έχουν την ίδια ατζέντα διαχείρισης. Επιπλέον, ο «πανσυλλεκτισμός» των κομμάτων αποτελεί πρόκληση γιατί τα ρευστοποιεί τόσο, ώσπου εκείνα εμφανίζονται ως μη διακριτά και αντιθετικά. Οι δε προγραμματικές τους συγκλίσεις είναι άλλο ένα επιχείρημα που αποδεικνύει ότι τα πολιτικά κόμματα δε διαφοροποιούνται ή διαφοροποιούνται κατ’ επίφαση. Και αν αυτό ισχύει για τα πολιτικά κόμματα της Δύσης, για την Ελλάδα τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, δεδομένου ότι δεν έχει ουδόλως εκσυγχρονιστεί η πολιτική ζωή.

Η οικογενειοκρατία

Η πολιτική οικογενειοκρατία, ο πολιτικός επαγγελματισμός, οι πολιτικοί πρωταγωνιστές, τα κομματικά θερμοκήπια, οι γραφειοκρατικές δομές των κομμάτων, όλα αυτά και όχι μόνο, συντελούν αποφασιστικά στην οπισθοδρόμηση της πολιτικής ζωής του τόπου. Έτσι, ο ρόλος τους για πολιτική πρωτοτυπία είναι περιορισμένος. Τίποτε δεν εμφανίζεται ως υποσχετικό.

Και το τραγικότερο, είναι η υποψία ότι τα πολιτικά κόμματα ίσως να συνδέονται με εξωθεσμικά συμφέροντα. Δηλαδή για να το πούμε και αλλιώς, τα πολιτικά κόμματα ίσως να μην αποτελούν πληρεξούσιους διαχειριστές αιτημάτων του λαού, αλλά αντί αυτού να μεσιτεύουν συμφέροντα των εγχώριων και αλλοδαπών ελίτ. Σήμερα από παντού ακούγονται αυτοί οι υπαινιγμοί, αλλά τα κόμματα δε φαίνονται πρόθυμα να δώσουν πειστικές απαντήσεις ώστε να σταματήσει αυτή η φιλολογία.

Στην Ελλάδα επιπλέον τα κόμματα λειτουργούν ως οικογενειακές διαθήκες κάτι που δε συμβαίνει πουθενά στο δυτικό κόσμο. Θυμίζουν περισσότερο αραβικές οικογένειες κάτι για παράδειγμα όπως του Οίκου των Σαούντ. Πλησιάζουμε έναν αιώνα και ακούγονται τα ίδια ονόματα πολιτικών στην εξουσία.

Τι σημαίνει όλο αυτό; Αφενός ότι υπάρχει ιδιοκτησία στους κομματικούς – πολιτικούς μηχανισμούς η οποία (ιδιοκτησία) μαζί με την έλλειψη της  δημοκρατίας στα πολιτικά κόμματα καθιστούν την εξουσία προνόμιο των ολίγων και αφετέρου σημαίνει ότι οι πολίτες λειτουργούν στη λογική της αγέλης και στη χθαμαλή συμφεροντολογική προβληματική που καλύπτεται από το «σώζων εαυτόν σωθήτω». Η εξάρθρωση της προσωπικότητας των πολιτών μέσω της ρουσφετολογίας ως πολιτική μεθοδολογία αποτελεί για την ελληνική πολιτική ζωή του τόπου το έσχατο έγκλημα και στοιχείο συντέλειας.

Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ

Το τελευταίο διάστημα και μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, συντελούνται διαδικασίες αποδόμησης σε δύο πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης -ή μιας απειλητικής εσωστρέφειας- για τις ηγεσίες τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Στο ΠΑΣΟΚ, αναπτύχθηκε μια διαβρωτική προβληματολογία αναφορικά με την ηγεσία του κ. Ανδρουλάκη, αδικαιολόγητη δεδομένου ότι με τον κ. Ανδρουλάκη το ΠΑΣΟΚ αύξησε τα ποσοστά του.

Έτσι μοιάζει περισσότερο η αμφισβήτηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να καλλιεργεί άλλες προοπτικές. Πρόκειται για επιστροφή του πολιτικού στρατού της οικογένειας Γιώργου Παπανδρέου; Γιατί εκείνοι που αμφισβητούν τον κ. Ανδρουλάκη, ήταν πάντα το οργανωμένο ακροατήριο της οικογένειας Παπανδρέου, υπερασπιστές ενός ανοίγματος συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με άλλες πολιτικές δυνάμεις και γιατί όχι, υπό όρους, ακόμη και με τη ΝΔ.

Από το ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ

Αντιθέτως, ο κ. Ανδρουλάκης έχει καταστρέψει τις γέφυρες με τη ΝΔ και προβληματίζεται και για μια σχετική συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ. Η ανένδοτη παρουσία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ προκαλεί κάποιους μέσα στο κόμμα. Πολλά στελέχη του κόμματος κρίνουν ότι ο κ. Ανδρουλάκης αποτελεί μια ανοικονόμητη ηγεσία και έτσι θέτουν ζήτημα αλλαγής.

Κάπως έτσι εξελίσσονται και τα πράγματα στο ΣΥΡΙΖΑ. Η εμφάνιση του κ. Τσίπρα έρχεται ως απειλή για τον κ. Κασσελάκη. Ο κ. Τσίπρας στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είχε εκφράσει την ανησυχία του για τον νέο πρόεδρο. Εξάλλου, ο κ. Τσίπρας είναι εκφραστής της άποψης ότι η παραδοχή της πολιτικής αποτελεί παραδοχή της παραδρομής (το είδαμε και με το δημοψήφισμα).

Έτσι, μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ της οικογένειας Παπανδρέου και του ΣΥΡΙΖΑ, για τον κ. Τσίπρα θα αποτελούσε μια προοπτική που θα αντίκριζε μια άλλη πολιτική διαδρομή. Κάτι τέτοιο θα συνέβαινε με την αποπομπή του κ. Κασσελάκη από προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ όλο αυτό δεν είναι αμέτοχες και οι πολιτικές ελίτ του τόπου. Έτσι τα μακελειά των «σωτήρων» των κομμάτων έχουν όλες τις ευκαιρίες να δράσουν. Προς το παρόν, βλέπουμε ότι στις κομματικές καμαρίλες έχουν βγει τα μαχαίρια. Όπως κρυφίως έχουν βγει και στο κόμμα της ΝΔ. Αυτές λοιπόν, οι παρασκηνιακές κινήσεις αποτελούν σήμερα και τα τενάγη  της πολιτικής.