Τι θα συμβεί αν πεθάνει ο Κουφοντίνας;

Αυτό το κείμενο, δεν εμπεριέχει κρίσεις για κανέναν. Ούτε λαμβάνει θέση για την αρχική ουσία της υπόθεσης, το εάν νομικά, θεωρητικά ο κρατούμενος έχει δίκιο, ή αν έχει δίκιο η κυβέρνηση. Ούτε αν τίθεται ζήτημα υποχώρησης της Δημοκρατίας εκ μέρους της κυβέρνησης, ή εκ μέρους των δικηγόρων του κρατουμένου. Ούτε το εάν έχει (και αν είχε) τη δυνατότητα να αποφασίσει με πλήρη καταλογισμό, ούτε αν όσα κάνει ή κάποια εξ’ αυτών είναι αυτοκτονικότητα ή όχι και πως τότε αλλάζει το πλαίσιο νοσηλείας.

Όλα αυτά, είναι σημαντικά, θεωρητικά ζητήματα, όμως υπάρχουν πρακτικά προβλήματα, τα οποία θέτουν τελικά και πιο σημαντικά ηθικά προβλήματα: Είναι το τι θα επακολουθήσει, αν ο κρατούμενος πεθάνει από την απεργία πείνας. Για τη διευκόλυνση της ανάλυσης, θα υποθέσω ότι η κυβέρνηση έχει δίκιο, ο κρατούμενος έχει άδικο και ότι πεθαίνει απόψε.

Ας ξεκινήσουμε από το θεμελιώδες: Στην Αττική, σημειώνεται, παρά το -πλημμελώς έστω εφαρμοζόμενο- lockdown, έξαρση των κρουσμάτων της πανδημίας και το 99% των διαθέσιμων για Covid κλινών ΜΕΘ θα έχει πιθανότατα καταληφθεί ως την Τετάρτη 7 Μαρτίου. Όπως είναι γνωστό, κατεξοχήν γεγονότα υπερμετάδοσης, συμβαίνουν σε μαζικές συγκεντρώσεις. Ειδικά μάλιστα σε γεγονότα, όπου οι άνθρωποι τραγουδούν, φωνάζουν και αναπνέουν με ένταση.

Ακριβώς αυτό που συμβαίνει συνεπώς σε μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, η οποία αναπόφευκτα θα διαλυθεί μέσα σε στενά δρομάκια και ισόγεια, μέσα σε καπνούς και χημικά αέρια. Διαδηλωτές οι οποίοι θα εισπνέουν και θα εκπνέουν θα συσσωρευτούν στα επείγοντα νοσοκομείων, σε κρατητήρια και σε κλούβες. Μαζί με άλλους απλούς πολίτες, αστυνομικούς, ασθενείς, γιατρούς και φροντιστές ασθενών και φυσικά με χιλιάδες άλλους διαδηλωτές. Πρόκειται για το ιδανικό γεγονός υπερμετάδοσης εν ώρα πανδημίας και ειδικά αν συνεχιστεί για περισσότερες από μία ημέρες.

Τι μας διδάσκει η πείρα

Ας πάμε πίσω τώρα, στο 2012, το Φεβρουάριο, όταν κάηκαν 45 κτίρια στο κέντρο της Αθήνας, από ομάδες των, πάντα ασύλληπτων, μάχιμων εκ των αντιεξουσιαστών. Έχει αλλάξει η σύνθεση της ελληνικής αστυνομίας με τρόπο που να αποτρέπει ένα ενδεχόμενο όπως αυτό; Μπορεί το διαλυμένο οικονομικά εμπορικό κέντρο, να υπομείνει και μια πλήρη καταστροφή του; Μπορεί να επιδιορθωθεί μια ζημιά αυτής της κλίμακας σε συνθήκες πανδημίας;

Ας πάμε ακόμη πιο πίσω, στη μαύρη μέρα της πυρπόλησης του κτιρίου της Marfin. Αυτό έγινε το 2012, όταν ακόμα οι περισσότερες οικογένειες στη χώρα, είχαν χρήματα, ακόμη και διεξόδους, για τα μέλη τους. Γιατί δεν θα επαναληφθεί τώρα επί δέκα, είκοσι, τριάντα, όταν υπάρχουν αυτά τα αδιέξοδα και η επιδεικτική απάθεια πολλών ισχυρών απέναντι στη δυστυχία πολλών πολιτών;

Ας μην ξεχνούμε, ότι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι ιδιωτικές κλινικές στη χώρα, αντίθετα από ότι π.χ. στη Γαλλία, έχουν αποσυνδεθεί στην ουσία από τον κρατικό σχεδιασμό για την πανδημία. Όσοι μπορούν να πληρώσουν, μπορούν να ελπίζουν σε μια ΜΕΘ. Στα δημόσια νοσοκομεία, έχουν σχεδόν τελειώσει για όλες τις παθήσεις. Πιστεύει κανείς ότι ο “πολύς λαός” το αγνοεί αυτό στην εποχή του Ίντερνετ ή ότι αδικίες που μας γυρίζουν στον 19ο αιώνα, παράγουν μίσος και εξέγερση λιγότερο από ότι σε εκείνον, με αφορμή, όχι με πρότυπο τον Κουφοντίνα;

Εφιαλτικά σενάρια

Ας συνεχίσουμε με το διεθνή παράγοντα: Στην Ελλάδα, ανάμεσα στα εκατομμύρια απέλπιδες, έχουν έρθει και στοιχεία των πρώην ισλαμιστικών ομάδων και των ομάδων μισθοφόρων στη Συρία. Ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να πέρασαν μέσα από την τουρκική επικράτεια και το τουρκικό κράτος να μην το χρησιμοποιεί. Τι θα συμβεί αν ένας εγκέφαλος στα γραφεία των μυστικών υπηρεσιών στην Άγκυρα, αποφασίσει ότι στην διαδήλωση για τον θάνατο του Κουφοντίνα θα ήταν χρήσιμο ελεγχόμενοι από τη ΜΙΤ μετανάστες-προβοκάτορες να πυροδοτήσουν εκτεταμένα επεισόδια; Τι θα συμβεί εάν όι προβοκάτσιες πάνε ακόμα πιο μακριά και έχουμε τοποθετήσεις βομβών σε στόχους που θα προκαλέσουν διεθνή θόρυβο;

Το δίκαιο της κυβέρνησης είναι τουλάχιστον 50% πιθανό να είναι μικρότερο από του κρατουμένου, νομικά πάντα, ενώ συγχρόνως κινδυνεύουμε να γίνουμε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη, εδώ και 35 χρόνια, με θάνατο απεργού πείνας. Τι εικόνα θα λάβουν οι οπαδοί του “μάρτυρα” Κουφοντίνα, αν τον δικαιώσει μια απόφαση της Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να μη μιλήσουμε για καταγγελίες της Διεθνούς Αμνηστίας;

Στο Διαδίκτυο “χάνονται” αναρτήσεις ανθρώπων που ζητούν μετριοπάθεια, σε μία συγκυρία που το ελληνικό κράτος δικαίου κρίνεται και στην υπόθεση Λιγνάδη. Υπολογιστής, σπίτι και κινητό του κατηγορούμενου είναι άθικτα, με επικύρωση από τα πλέον επίσημα χείλη στη Βουλή. Ανεξαρτήτως λόγου, ακόμη και απλού αιφνιδιασμού και διοικητικής ανεπάρκειας, στην Ευρώπη αποτελεί στίγμα για ένα κράτος η εικόνα αυτή. Ειδικά για κατηγορούμενους (δεν γράφω ενόχους) σε υποθέσεις κακοποίησης ανηλίκων.

Πόσο μάλλον αν γίνουν ριπή οφθαλμού φύλλο και φτερό υπολογιστές, σπίτια και κινητά συλληφθέντων διαδηλωτών. Πόσο μάλλον, αν όπως κινδύνεψε να γίνει το 2011, σκοτωθούν διαδηλωτές ή αθώοι περαστικοί. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν αν μια χώρα με ελάχιστες επενδύσεις, με ΜΜΕ υπό διεθνή επιτήρηση για την ακεραιότητά τους και με πάρα πολλούς εχθρούς, μπορεί να γίνει στόχος και ποιες θα είναι οι ηθικές και οικονομικές συνέπειες, πόσο μάλλον έναν συνδυασμό τους.

Και υπάρχουν πολλοί εχθροί μας, που ξέρουν πώς να επωφεληθούν από εκείνον. Ας ζητήσουμε ένα τέλος, πριν έρθουν γεγονότα που θα μας μάθουν από πρώτο χέρι ότι –παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς– τα γεγονότα αυτονομούνται από την αρχική αιτία και τελικά καταστρέφουν για τον εαυτό τους και μόνον, μέχρι να αυτοαναλωθούν.