Την πολλαπλή κρίση της ΕΕ θα τη βρούμε στις ευρωεκλογές

Προσωπικές κόντρες, αντιπαραθέσεις, εσωτερική ατζέντα, ωραιοποίηση μιας θολής κατάστασης (στα όρια του τραγικού) για τη χώρα από την κυβέρνηση και ανέξοδες υποσχέσεις την ίδια στιγμή από την αξιωματική αντιπολίτευση, λαϊκίστικος λόγος και lifestyle τακτική, χωρίς καμία αναφορά για την ουσία της πολιτικής, αλλά και για τις προτάσεις επίλυσης των προβλημάτων που έχει η χώρα και η κοινωνία. Σε αυτό το κλίμα πολλοί αναρωτιούνται γιατί υπάρχει διάθεση αποχής από τις εκλογές, γιατί αυξάνεται το ποσοστό της ακροδεξιάς σε όλη την ΕΕ, αλλά και γιατί απογειώνεται ο ευρωσκεπτικισμός.

Κάτι δεν κάνει σωστά η ΕΕ

Η απάντηση στα προαναφερόμενα προφανώς δεν είναι δύσκολη, καθώς κατά γενική ομολογία η Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της, κάτι δεν κάνει σωστά και αυτό επιγραμματικά μπορεί να συνοψίζεται στα ακόλουθα θέματα:

Το οικοδόμημα της Ε.Ε. στηρίχθηκε στην αλληλεγγύη των λαών κάτι που σε κανένα ζήτημα δεν εμφαίνεται πια (εξωτερικά σύνορα, μεταναστευτικό, δημοσιονομικό- ευρωομόλογο κ.α.). Αντίθετα οι προμήθειες στρατιωτικού υλικού από χώρες της Ε.Ε. προς την Τουρκία που απειλεί συνεχώς τη χώρα μας και κατέχει τη μισή σχεδόν Κύπρο, συνεχίζουν ακάθεκτες.

• Οι λαοί των κρατών που συναποτελούν την Ε.Ε. προσδοκούσαν στην περαιτέρω ενοποίησή της, με στόχο την ομοσπονδιοποίηση, την κοινή εξωτερική και οικονομική πολιτική και την εγκαθίδρυση της διάνοιας του συν-ανήκειν. Αντί αυτού βλέπουμε μία αυξανόμενη τάση ανεξάρτητης πολιτικής και στρατηγικής, από τα μεγάλα κράτη (Γερμανία, Γαλλία), που βάλει απευθείας κατά των θεμελίων της Ένωσης.
• Οι οραματιστές της ενωμένης Ευρώπης, πάλεψαν για μία ανεξάρτητη Ήπειρο και αντί γι αυτό σήμερα βλέπουμε ένα υποχείριο στις θελήσεις, τα κελεύσματα και τα “συμφέροντα” των ΗΠΑ που κατευθύνουν απόλυτα τις επιλογές της (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Συρία, Λιβύη κ.α.), ακόμα και σε ζητήματα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε πυρηνικό ολοκαύτωμα ( χτυπήματα με όπλα της Δύσης στο εσωτερικό της Ρωσίας, η οποία προφανώς θα απαντήσει κι ελπίζουμε πια να διατηρήσει τουλάχιστον αυτή την ψυχραιμία της. Τραγική ειρωνεία. Να προσδοκούμε να είναι λογική η Ρωσία απέναντι στον ανορθολογισμό της Δύσης).

Οι αποτυχίες της ΕΕ

Παράλληλα, οι ανεκτικές κοινωνίες της Ευρώπης, μετά την αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου και της δημιουργίας τεράστιων- πολυπληθών γκέτο στις πρωτεύουσες, αλλά και στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης, επαναπροσδιορίζουν τη στάση τους απέναντι στο μεταναστευτικό και στον πολυπολιτισμό, οδηγούνται προς τη λογική του σκαντζόχοιρου, στην καλύτερη περίπτωση, αλλά ίσως και προς πιο δυναμικές αντιδράσεις (πχ Σουηδία) απέναντι σε κάθε “ξένο” στοιχείο.

• Οι προοδευτικές δυνάμεις που θα έπρεπε να είναι “επισπεύδοντες” για όλα αυτά τα θέματα, αλλά και οι θεματοφύλακες του μέτρου, της Δημοκρατίας και της προστασίας από κάθε άκρο, είτε ταυτίστηκαν με τις “δεξιές” και αδιέξοδες πολιτικές, είτε ξεχείλωσαν τα όρια (της ανεκτικότητας, της διαφορετικότητας, του δικαιωματισμού κλπ) λησμονώντας (ή αγνοώντας) την Αριστοτελική μεσότητα.
• Η περίφημη άρση των ανισοτήτων με την άσκηση περιφερειακής πολιτικής, εξαιτίας των λανθασμένων επιλογών και στον αγροτικό τομέα, αλλά και γενικά στο ελλιπές παραγωγικό –αναπτυξιακό πρότυπο, δεν οδήγησε στα επιθυμητά αποτελέσματα, με συνέπεια να παραμένουν και να αυξάνονται οι ανισότητες μεταξύ των περιφερειών και των κρατών αλλά και μεταξύ Βορά- Νότου.

Την ίδια στιγμή, η εμβάθυνση της Δημοκρατίας στα όργανα της Ε.Ε. που θα έδινε το σήμα της ενεργέστερης συμμετοχής (έστω έμμεσης) των πολιτών στη Διακυβέρνησή της, έμεινε στις διακηρύξεις, με συνέπεια ο κάθε πολίτης της Ευρώπης να νιώθει απομονωμένος, ανήμπορος και τελικά αδιάφορος για τα συμβαίνοντα στους κλειστούς διαδρόμους των Βρυξελλών όπου κυριαρχούν οι διάφορες “ομάδες πίεσης”, τα lobbies και τα κάθε λογής συμφέροντα.

Κάποια από τα προαναφερόμενα ή και όλα μαζί οδηγούν το Ευρωπαϊκό όραμα και οικοδόμημα σε αδιέξοδο. Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα και αυτή η αναποτελεσματική και δαιδαλώδης- γραφειοκρατική Ε.Ε., είναι το ύστατο αποκούμπι των κατατρεγμένων και υπό προϋποθέσεις ο θεματοφύλακας της Δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και της ευημερίας, αρκεί να κάνει τα αναγκαία βήματα εμπρός και να πορευτεί ανεξάρτητη, εμβαθύνοντας τη δημοκρατική της λειτουργία.