To αλάθητο του Προέδρου!

του Κώστα Βενιζέλου  – 

Μπορεί στον Πάπα να αναγνωρίζουν αλάθητο, αλλά το αλάθητο του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη αποδεικνύεται ισχυρότερο. Ούτε για τη δήλωση περί χωριστής ΑΟΖ αναγνώρισε το λάθος του, ούτε για την αναφορά του ότι «δεν λύνονται τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια με τα λεφτά της μαμάς» (αιχμή εναντίον του Νικόλα Παπαδόπουλου) είπε mea culpa.

Η δήλωση που έγινε στη συνέχεια δεν διόρθωσε οτιδήποτε, μάλλον επιβεβαίωσε την πρώτη εντύπωση και ερμηνεία για το τι εννοούσε με τις υποδείξεις προς την Τουρκία και τις απειλές που εκτοξεύει. Μπορεί να θεωρηθεί διόρθωση η δήλωσή του πως «όχι μόνο σέβομαι, αλλά εκτιμώ ιδιαίτερα την κα Φωτεινή Παπαδοπούλου και πολύ περισσότερο είμαι ευγνώμων στον εθνικό ευεργέτη, τον αείμνηστο Λεβέντη. Δεν ήταν δυνατόν να ασκήσω κριτική».

Είναι σαφές πως όλοι οι υπόλοιποι κατάλαβαν πού πήγαιναν τα καρφιά, τι εννοούσε με την αναφορά του. Ο ίδιος, όταν αποφάσισε να δώσει άλλη ερμηνεία, επέλεξε να περάσει στην αντεπίθεση αφήνοντας και αιχμές: «Η προσπάθεια παρερμηνείας και οι ύβρεις που άκουσα αντανακλούν ένα επίπεδο που δεν αρμόζει». Φταίνε όλοι οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν. Δεν γνωρίζουν γνωμικά και λαϊκές ρήσεις.

Δεν γνωρίζουν την κυπριακή κουλτούρα! Ο Νίκος Αναστασιάδης, επειδή είναι παλιά καραβάνα στο πολιτικό κουρμπέτι, θα έπρεπε να γνωρίζει πως η αντιπαράθεση γίνεται με πολιτικούς όρους. Δεν εμπλέκονται άλλα ζητήματα και πρωτίστως δεν μπορεί να γίνονται αναφορές σε μέλη της οικογένειας αντιπάλου. Έστω και εμμέσως. Εάν ήθελε να κρίνει το Νικόλα Παπαδόπουλο θα μπορούσε να το πράξει και το πράττει, να επιχειρηματολογήσει για τις θέσεις του, για το πρόγραμμά του, για τη δική του πολιτική συμπεριφορά.

Την ώρα που και ο ίδιος είχε αντιδράσει –και σωστά– όταν κάποιοι επιχειρούσαν να εμπλέξουν μέλη της οικογένειάς του στις πολιτικές κόντρες, δεν μπορεί να ακολουθεί τον δρόμο αυτό. Και στις δυο περιπτώσεις θα μπορούσε να παραδεχθεί το λάθος του και το θέμα να κλείσει. Το «δεν εννοούσε αυτό αλλά εκείνο» και πως «φταίνε οι άλλοι», δεν αλλάζει τις εντυπώσεις. Δείχνει πως απουσιάζει η αυτοκριτική και η παραδοχή λάθους.

Στην πολιτική, η αλαζονεία είναι κακός σύμβουλος. Οι δημοσκοπήσεις και οι αυλοκόλακες δεν λένε πάντα την αλήθεια. Είναι συνδυασμός για να αποκοιμιούνται οι πολιτικοί και να εκπέμπουν αλαζονεία. Αυτό που μένει, τελικά, είναι πού τοποθετεί ο καθένας τον πήχη. Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είναι μόνο υποψήφιος αλλά και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι φορέας ενός θεσμού και κρίνεται για τα όσα λέει, εννοεί ή υπονοεί.