Το ανολοκλήρωτο της Επανάστασης του 1821

Ο φετινός εορτασμός της Επανάστασης του 1821, ένα χρόνο μετά την επέτειο των διακοσίων ετών, βρίσκει την Ελλάδα να πενθεί για την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών. Οι 57 νεκροί, στην πλειοψηφία τους νέοι, με την μετωπική σύγκρουση δύο τρένων σε διπλή γραμμή, διέλυσε ακαριαία τα επικοινωνιακά αφηγήματα περί ισχυρού επιτελικού κράτους, περί σταθερότητας της χώρας και περί ισχυρών μελλοντικών προοπτικών της. Το βίαιο άνοιγμα της “ντουλάπας με τους σκελετούς”, που έχουν σωρευθεί κατά την Μεταπολίτευση, την πιο ελπιδοφόρα ίσως, ιστορική περίοδο της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας, έφερε στο άμεσο προσκήνιο όλες τις στρεβλώσεις και της παθογένειες της χώρας μας.

Από το κράτος, που χαρακτηρίζεται από έντονο πελατειασμό, γραφειοκρατία και δραματική υστέρηση, το πολιτικό σύστημα που ξεκίνησε μετά την πτώση της χούντας με την ενεργή και δυναμική συμμετοχή των κομμάτων ως κρίσιμων πυλώνων στο δημοκρατικό πολίτευμα και κατέληξε σήμερα σε μια βαριά νοσηρή κομματοκρατία, την αέναη παρασιτική οικονομική ολιγαρχία με κύριο χαρακτηριστικό την έλλειψη εθνικής συνείδησης, τη διαπλοκή με το κράτος και τέλος την κοινωνία που από την έντονη ριζοσπαστικοποίηση της μετά την πτώση της Χούντας και την ολόπλευρη συμμετοχή στα κοινά με στόχο την αναβάθμιση της χώρας, μετατράπηκε σταδιακά σε ένα κατακερματισμένο άθροισμα εξυπηρέτησης των συμφερόντων της κομματικής εξουσίας με κύρια χαρακτηριστικά τον ιδιότυπο “μιθριδατισμό”.

Συνυπάρχουν δηλαδή και αλληλοσυμπλέκονται όλες οι διαχρονικές δομικές ελλείψεις και στρεβλώσεις του ιδιότυπου, “νόθου” περιφερειακού ελληνικού καπιταλισμού, που ένα “αόρατο νήμα” τις διατηρεί αναλλοίωτες, από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους το 1830, έως σήμερα.

Το κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα παρά το ισχυρό σοκ της χρεωκοπίας της το 2010, μετά την προηγηθείσα κίβδηλη ευημερία και του μνημονιακού οδοστρωτήρα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και της συνεχιζόμενης μεταμνημονιακής κηδεμονίας, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι δεν εμφανίζει κανένα σημάδι αυτογνωσίας αφού πορεύεται στον αυτόματο πιλότο του ιδίου με πριν ληστρικού παρασιτικού μοντέλου. Κανένα σχέδιο αλλαγής αυτού, που οδηγεί στη χώρα σε νέα χρεωκοπία, υφίσταται, ακόμα και ως θεωρητική σκέψη στο δημόσιο πολιτικό λόγο. Οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται δραματικά υπέρ μιας μικρής κάστας συμφερόντων που απαρτίζουν την ελληνική παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, η οποία συνεχίζει να αυξάνει προκλητικά τον πλούτο της, τη στιγμή που συρρικνώνονται απαραδέκτως κρίσιμες και απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες για την επαρκή λειτουργία των βασικών υποδομών της χώρας (τρένα, πλοία, αεροπλάνα κλπ).

Η χώρα αντιμετωπίζει δομικό πρόβλημα το οποίο επικαλύπτεται από τη ρηχή πολιτική αντιπαράθεση των υπαρχόντων κοινοβουλευτικών κομμάτων και του ελεγχόμενου συστήματος ενημέρωσης του λαού. Η πραγματικότητα είναι ότι βιώνει μια μακρά παρακμιακή πορεία που ξεκινά από την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, της μνημονιακής επώδυνης κηδεμονίας και της σημερινής μεταμνημονιακής εποπτείας με τεράστιες ρωγμές στο κοινωνικό της ιστό και τρομακτικές στρεβλώσεις στη αέανη παρασιτική της οικονομία. Μια εκ των βασικών αιτίων αυτής της παρακμιακής πορείας της και ταυτόχρονα αποτέλεσμα αυτής είναι η δραματική υστέρηση των πολιτικών ηγεσιών και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και συνολικά η μετατροπή του πολιτικού συστήματος της ως παρεπόμενης θεραπαινίδας της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του διεθνούς παράγοντα.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος

Πρόκειται για την συνέχιση και εμβάθυνση της κρίσης του πολιτικού συστήματος, που εμφανίστηκε έντονα στην περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, γιγαντώθηκε στη περίοδο των Μνημονίων και συνεχίζει στη σημερινή δύσκολη περίοδο να αποτελεί το εφιαλτικό βαρίδι για την μη λύση των προβλημάτων και αξιοποίηση των δυνατότητων της χώρας. Αυτό το πολιτικό σύστημα της “άφρονης” και ανάξιας “κομματοκρατίας”, με κόμματα σχεδόν πανομοιότυπα ως προς την λειτουργία τους (αρχηγικά και χωρίς εσωτερική δημοκρατία), δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά λειτουργεί παράλληλα αποτρεπτικά για οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ανανέωσης, σε κεντρικό και ενδιάμεσο θεσμικό επίπεδο.

Τα τεράστια προβλήματα της οικονομίας εξαιτίας του κυρίαρχου παρασιτισμού συνέχονται με τα μείζονα εθνικά θέματα, εξαιτίας της επιθετικότητας των νεο-Οθωμανών, που βρίσκονται σε προσωρινή κάμψη λόγω των συνεπειών από τους καταστροφικούς σεισμούς. Αυτά σε συνδυασμό με τον εθνομηδενισμό, που κυριαρχεί σε  μεγάλα τμήματα του πολιτικού συστήματος, τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα, και τη γιγάντωση του δημογραφικού προβλήματος συνιστούν βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια του Ελληνισμού.

Συνέπεια της χρεωκοπίας και της παρακμής της  ήταν συνδυαστικά, αφενός, η μεγάλη ήττα του πολιτικού συστήματος εξουσίας και της οικονομικής ολιγαρχίας, που για να περισώσουν τα προνόμιά τους, παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας στους ξένους δανειστές και, αφετέρου, η υπονόμευση της αποτρεπτικής δύναμης και η μείωση των αντιστασιακών αντανακλαστικών του ελληνικού λαού που έχει επιδείξει αυτός στη διαχρονική του πορεία, όπως εύστοχα προσδιορίστηκε από τον Νίκο Σβορώνο, ως την «προσπάθειά του να διαφυλάξει την ιδιαίτερη προσωπικότητά του σαν λαός». Η διαδικασία σταδιακής ανάπτυξης της εθνικής συνείδησης και συγκρότησης των μικρότερων ιστορικών λαών, προϋπέθετε την διεκδίκηση της πολιτικής τους ανεξαρτησίας και της οικονομικής και πολιτικής τους αυτονόμησης, μέσα από την πάλη, ενάντια σε υπερεθνικές Αυτοκρατορίες στην αρχή και, στη συνέχεια, ενάντια σε υπερεθνικά ιμπεριαλιστικά συγκροτήματα. Η αντιστασιακή αυτή διαδικασία των Ελλήνων ξεκίνησε από την Τουρκοκρατία, εκφραζόμενη από την Επανάσταση του 1821, συνέχισε όλο τον 19^ο αιώνα εναντίον των εξω-ελλαδικών δυνάμεων, που έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στην μοίρα του Ελληνισμού και κορυφώθηκε με το Έπος του ’40 και την ΕΑΜική Αντίσταση.

Η πορεία της χώρας στο μονοπάτι της παρακμής συνδυάζεται και με την επικράτηση ενός ιδιότυπου νεοραγιαδισμού. Αυτός μάλιστα, εμφανίζεται από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα εξουσίας ως δήθεν προοδευτική θεώρηση των πραγμάτων και ως προοδευτική στάση έναντι του εθνικισμού, ο οποίος εξομοιώνεται δολίως με τον πατριωτισμό!!! Πρόκειται για την σύμπτυξη του νεοφιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού της δεξιάς αντίληψης και του μεταφυσικού διεθνισμού τμήματος της Αριστεράς. Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της εθνομηδενιστικής αντίληψης είναι η αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας της Ελλάδος σε ιστορικό και πολιτισμικό επίπεδο και η διακήρυξη της ασυνέχειας του Ελληνικού Έθνους, μέσω της αποδοχής των ιδεολογικών φληναφημάτων της ψευδο-νεωτερικότητας, περί αποκλειστικής καπιταλιστικής κατασκευής των εθνών, ταυτίζοντας αυτά με την εμφάνιση των σύγχρονων κρατών. Σημειωτέον ότι η στρεβλή αυτή αντίληψη έχει καταρριφθεί από τους σοβαρότερους σύγχρονους μαρξιστές φιλόσοφους, με προεξέχοντα τον Κονστάντσο Πρέβε «Το εθνικό ζήτημα στο κατώφλι του 21ου αιώνα».

Ένα νέο πολιτικό υποκείμενο αλλαγής

Η αντιμετώπιση της σημερινής σοβαρής κρίσης και έντονης ρευστότητας στο πολιτικό πεδίο, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την αναζήτηση της οδού προς την ελληνική αυτοσυνείδηση, από ένα νέο Πολιτικό Υποκείμενο Αλλαγής, που θα εκφράζει πραγματικά την ελληνική κοινωνία, την οργή, αλλά και τις χαμένες ελπίδες της και θα αποτελείται από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα έχει σχέσεις με συμφέροντα του Κράτους και πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και προσωπικό – κομματικό “λάφυρο”.

Ενόψει αυτών των καταιγιστικών εξελίξεων απαιτείται η ενεργοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και του κάθε ενεργού Έλληνα πολίτη για την δημιουργία ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου με πατριωτικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά, συνδυάζοντας εξίσου το εθνικό με  το κοινωνικό και το πολιτικό στοιχείο, για την διαφύλαξη και ενδυνάμωση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού, των εθνικών δικαιωμάτων και δυνατοτήτων της χώρας μας στον διεθνή χώρο, και εν τέλει την κατοχύρωση της εθνικής της ανεξαρτησίας.

Για αυτόν τον λόγο, η Επανάσταση του 1821, που αποτελεί σημείο αναφοράς του ελληνικού έθνους, κάθε φορά, που οι συνθήκες απαιτούν τον επανακαθορισμό της πορείας του και την αναζήτηση τρόπων για την διόρθωση αυτής, πρέπει να παίξει σήμερα τον ρόλο του καταλύτη για την αναγκαία εθνική αφύπνιση. Και αυτό γιατί, αυτή ανέδειξε όλα τα ουσιαστικά προβλήματα, που είχε να αντιμετωπίσει ο Ελληνισμός ως σύγχρονο κράτος, πολλά εκ των οποίων, 201 χρόνια μετά, παραμένουν άλυτα, δίνοντας έτσι τον χαρακτήρα του ανολοκλήρωτου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, που ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821.