Το διάγγελμα Μητσοτάκη για 25η Μαρτίου – Πίσω από τον κορονοϊό η σκιά του εθνομηδενισμού

Αυτές τις ημέρες έγιναν πολλές αναφορές στις προσπάθειες του Καποδίστρια να αντιμετωπίσει μια επιδημία πανώλης, που είχε ξεσπάσει την άνοιξη του 1828, ανάμεσά τους και το αυτονόητο εκείνη την εποχή κλείσιμο των εκκλησιών. Έγιναν δε πολλές αναφορές και συγκρίσεις με τη σημερινή στάση του Μητσοτάκη. Μάλιστα κάποιοι, “αφελώς”, έφθασαν να αναρωτηθούν αν υπάρχει κάποια σύγκριση ανάμεσα στους δύο.

Προφανώς, μια τέτοια σύγκριση είναι εντελώς αδόκιμη και για κάποιους φαντάζει ακόμα και ως ιεροσυλία. Κατ’ αρχάς, η εποχή δεν είναι ίδια -την εποχή του Καποδίστρια ο ελληνισμός βρισκόταν σε ακμή, παρότι χωρίς κρατική υπόσταση, και παρήγαγε σημαντικές προσωπικότητες. Σήμερα βιώνουμε αντίθετα την έσχατη παρακμή, οπότε και οι πιθανώς εξαίρετοι ή μεγαλοφυείς άνθρωποι χάνονται και επιπλέουν οι “φελλοί” ή, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριοι.

Κατά δεύτερο λόγο, σε ό,τι αφορά τις προσωπικότητες και εδώ δεν μπορεί να υπάρχει καμία σύγκριση. Ο Καποδίστριας ήταν έναν κολοσσός πανευρωπαϊκών διαστάσεων με τεράστια εμπειρία, αφοσιωμένος ψυχή και σώματι στην Ελλάδα και τη μοίρα της. Αντίθετα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως οι περισσότεροι της γενιάς του, προέρχεται από ένα εθνομηδενιστικό περιβάλλον και μάλλον δεν φαίνεται να έχει συνείδηση των ιστορικών διακυβευμάτων του Ελληνισμού.

“Ανάγκα και οι θεοί πείθονται”

Βέβαια, έχει δείξει πως διαθέτει μια δυνατότητα προσαρμογής, σε αντίθεση με τις ίδιες τις ιδέες του, έτσι τουλάχιστον όπως τις είχε εκφράσει μέχρι πρότινος. Αρχικώς, μετέβαλε την θέση του σε σχέση με τη Συμφωνία των Πρεσπών, με αποτέλεσμα να μεταφέρει την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ και να την ελαχιστοποιήσει για τη ΝΔ. Εν συνεχεία, ενάντια στις ίδιες τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του περιβάλλοντός του, εφάρμοσε μια οικονομική-κοινωνική πολιτική που ο Κώστας Καραμανλής θα χαρακτήριζε μάλλον πολιτική του “κοινωνικού φιλελευθερισμού”.

Στα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό, υποχρεώθηκε να ανακρούσει πρύμναν. Ξεκίνησε μειώνοντας τον προϋπολογισμό του 2020 για την Άμυνα και βρέθηκε μπροστά στην ανάγκη νέων εξοπλισμών μετά την τουρκική επιθετικότητα. Κατήργησε το Υπουργείο Μετανάστευσης και κατέληξε στα σύνορα του Έβρου, ενώ στράφηκε ακόμα και εναντίον κάποιων ΜΚΟ, παρότι είναι ιδεολογικά και οικογενειακά συνδεδεμένος μαζί τους. Και τέλος, μπροστά στον κορονοϊό, αν και οπαδός ενός “κράτους νυκτοφύλακα” του ιδιωτικού τομέα, κατέληξε “παρεμβατιστής” σε όλα τα πεδία.

“Ανάγκα και οι θεοί πείθονται” λοιπόν; Δυστυχώς, όμως, όποιος πείθεται εξ ανάγκης, κινδυνεύει πάντα να επιστρέψει στο “χούι” του. Διότι αυτές οι “στοχαστικές προσαρμογές”, τόσο από τον Μητσοτάκη όσο και από εκείνους που τον περιστοιχίζουν, δεν αλλάζουν το ιδεολογικό τους υπόβαθρο και παρεμπιπτόντως τη βαθιά ιστορική τους άγνοια…

Το σκανδαλώδες διάγγελμα

Χαρακτηριστικά και σκανδαλωδώς, στο διάγγελμά του για την 25η Μαρτίου δεν αναφέρθηκε καθόλου στο γιατί και ενάντια σε ποιους ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες. Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε Τούρκους, Οθωμανούς, ούτε καν στην καταπίεση των Ελλήνων. Μοιάζει να συναγωνίζεται επάξια τα αντίστοιχα μηνύματα του Τσίπρα, του Μπαλτά ή του Φίλη στις εθνικές επετείους: Οι Έλληνες με την Επανάσταση απλώς από “υπήκοοι” έγιναν “πολίτες”!

Επιπλέον, δε, διαβάζουμε πως με την Επανάσταση «Συγκρότησαν Έθνος. Και ίδρυσαν κράτος Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης». Εδώ, λοιπόν, ο πρωθυπουργός της χώρας δείχνει να αναπαράγει σε διάγγελμά για την εθνική επέτειο αμάσητες τις ουρανομήκεις βλακείες των Φαλμεράυερ, Λιάκου, Χομπσμπάουμ και Καλύβα, για το «νεοφανές ελληνικό έθνος», το οποίο δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση.

Συντάσσεται με αυτούς και όχι με αυτό που ξέρουν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, για την απελευθέρωση του έθνους τους, μετά από εκατοντάδες χρόνων αιματηρούς αγώνες. Και προφανώς, καμία αναφορά σε Βελεστινλή, Κολοκοτρώνη, Καποδίστρια, ή στις αναρίθμητες μάχες του Ελληνισμού που ακολούθησαν το ’21 για την έστω κολοβή εθνική μας ολοκλήρωση.

Καμία αναφορά στις ένοπλες δυνάμεις

Σημαντικότερο, ίσως, το ότι δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη αναφορά στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η πατρίδα, εκτός από τον κορονοϊό. Καμία αναφορά στους “ήρωες” των ενόπλων τμημάτων του έθνους που φυλάνε τα σύνορά μας και θα κληθούν αύριο, ίσως, να δώσουν ακόμα σκληρότερους αγώνες. “Ήρωες” είναι μόνο οι όντως ηρωικοί γιατροί και νοσηλευτές μας. Έτσι, μέσα στη σύγχυση των δύσκολων συνθηκών που περνάμε, η 25η Μαρτίου συρρικνώνεται αποκλειστικά σε μάχη εναντίον του “κορονοϊού”!

Ο τουρκικός επεκτατισμός κρύφτηκε πίσω από τον κορονοϊό ώστε να παραχαραχθεί για άλλη μια φορά η πραγματικότητα και να επιβεβαιωθεί η στρουθοκαμηλική πολιτική των εθνομηδενιστικών ελίτ. Την ίδια ακριβώς στιγμή που οι Τούρκοι παραβίαζαν, ξεδιάντροπα, τον εναέριο χώρο των νησιών μας. Το μήνυμα Μητσοτάκη είναι ένα μήνυμα βαθιά διχαστικό, γιατί αντιπαραθέτει –έμμεσα και δια της παραλείψεως– το ιατρικό προσωπικό, που δίνει τη μάχη στα νοσοκομεία, με τους Έλληνες αεροπόρους που αναχαιτίζουν τις καθημερινές επιδρομές του νέου σουλτάνου.

Ο Μητσοτάκης παραμένει επικίνδυνος

Σε μια στιγμή που οι Έλληνες νιώθουν την ανάγκη της εθνικής ενότητας, για να αντιμετωπιστεί η τρομερή δοκιμασία που περνάμε, ο Μητσοτάκης παρά τις εκκλήσεις του, με ένα τέτοιο μήνυμα επί της ουσίας υπονομεύει αυτή την ενότητα, έστω κι αν ενδεχομένως δεν το συνειδητοποιεί. Και καταδεικνύει εντέλει πως, όταν κάποιος σύρεται διαρκώς από την πραγματικότητα σε θέσεις, τις οποίες δεν ενστερνίζεται αλλά παραμένει σταθερά ριζωμένος στον εθνομηδενιστικό του κόσμο, αργά ή γρήγορα θα έρθει σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, κινδυνεύοντας να καταστεί επικίνδυνος.

Μέσα από τη στάση του στον Έβρο και τις επιλογές του για την αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού, φάνηκε να υποτάσσεται στην ανάγκη της εθνικής ενότητας και να θέλει να λειτουργήσει ως ηγέτης της χώρας του. Με το διάγγελμά του, όμως, μας κάνει να θυμόμαστε ότι αυτός και οι στενοί του συνεργάτες παραμένουν επικίνδυνοι και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να τους έχει υπό διαρκή “επιτήρηση”.

Μόνο η λαϊκή βούληση μπορεί να τους επιβάλει κατευθύνσεις σύμφωνες με τις ανάγκες του έθνους και όχι βέβαια η εθνομηδενιστική τους ιδεολογία. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, για να αλλάξει τη θέση του για τις Πρέσπες, έπρεπε να προηγηθεί η πάνδημη κινητοποίηση των Ελλήνων, ενώ για το μεταναστευτικό να προηγηθούν οι κινητοποιήσεις των κατοίκων της Χίου και της Λέσβου. Πόσο λοιπόν μπορούμε να τον εμπιστευόμαστε τυφλά;