To δύσβατο μονοπάτι της Ελλάδος

Εισερχόμενοι στο εκλογικό έτος 2023, η στοιχειώδης αντικειμενική αποτύπωση της κατάστασης και της πορείας της Ελλάδος είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική για το παρόν και το μέλλον της. Αυτή, δε, η αποτίμηση υπερβαίνει τα φληναφήματα της κυβέρνησης της ΝΔ, που με επικοινωνιακό τρόπο προσπαθούν να επικαλύψουν την πραγματικότητα μέσω των συστημικών ΜΜΕ. Υπερβαίνει όμως και τον ρηχό αντιπολιτευτικό λόγο των υπολοίπων κομμάτων και ιδιαίτερα της μείζονος αντιπολίτευσης, του ΣΥΡΙΖΑ, που αδυνατεί να αρθρώσει ως σήμερα μια συνολική πειστική πρόταση αναδιάρθρωσης και αναγέννησης της χώρας και κινείται στα πλαίσια της διαχειριστικής λογικής. 

Η χώρα παρά το ισχυρό σοκ της χρεωκοπίας της το 2010, μετά την προηγηθείσα κίβδηλη ευημερία και του μνημονιακού οδοστρωτήρα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και της συνεχιζόμενης μεταμνημονιακής κηδεμονίας (που ανεστάλη προσωρινά λόγω της πανδημίας του Covid-19 και του συνεχιζόμενου Ρωσο-ουκρανικού πολέμου) φαίνεται ξεκάθαρα, ότι δεν εμφανίζει κανένα σημάδι αυτογνωσίας αφού πορεύεται στον αυτόματο πιλότο του ιδίου με πριν ληστρικού παρασιτικού μοντέλου, που με την πρώτη μεγάλη σοβαρή διεθνή κρίση θα την ρίξει ξανά στα βράχια.

Πλήρης μακαριότητα αλλά και κυνισμός, όσον αφορά την ενίσχυση των προνομίων του, επικρατεί στο πολιτικό προσωπικό, που σε συνδυασμό με το στοιχείο εξάρτησης, αλλά και της ανικανότητας του μέσω του διαμορφωμένου τοξικού νεοδικομματισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ), αδυνατεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις μεγάλες ευθύνες, που ορθώνονται για την προστασία της κοινωνίας, αλλά και του Ελληνισμού, που αντιμετωπίζει δομικό κίνδυνο από τον τουρκικό νέο-οθωμανισμό. Κανένα σχέδιο αλλαγής του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου, που οδηγεί στη χώρα σε νέα χρεωκοπία, υφίσταται, ακόμα και ως θεωρητική σκέψη στο δημόσιο πολιτικό λόγο, παρά το γεγονός ότι τα προβλεπόμενα κεφάλαια του Ταμείου Ανάκαμψης είναι η τελευταία ευκαιρία για κάτι τέτοιο.

Οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται δραματικά υπέρ μιας μικρής κάστας συμφερόντων που απαρτίζουν την ελληνική παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, η οποία συνεχίζει να αυξάνει προκλητικά τον πλούτο της. Η περιζήτητη εκλογικά μεσαία τάξη υφίσταται για μια ακόμα φορά την πλήρη απαξίωση λόγω της δραματικής αύξησης του πληθωρισμού και του ενεργειακού κόστους, που σταδιακά εισάγουν την ελληνική οικονομία σε ένα μόνιμο στασιμοπληθωρισμό, ιδιαίτερα υπονομευτικό για την ευάλωτη ελληνική οικονομία με το τεράστιο δημόσιο χρέος και τα μεγάλα ελλείμματα.

Γάγγραινα η κατάσταση

Ως προς τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα η κατάσταση έχει ξεφύγει πλήρως καθόσον οδηγούνται ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο, αναμένοντας όπως “οι ναρκομανείς τη δόση” των κυβερνητικών επιδομάτων, η μονιμότητα των οποίων ως βασική οικονομική πολιτική, πέραν του γεγονότος ότι καταρρίπτει κάθε οικονομική θεωρία, συνιστά ένα κυνικό χειραγωγικό μηχανισμό συνειδήσεων. Αν σε όλα αυτά υπολογίσει κανείς και το εκρηκτικό πρόβλημα των κόκκινων δανείων και της στέγης, που απειλείται από τα παραμονεύοντα οικονομικά funds, να επιπέσουν επ’ αυτής, γίνεται αντιληπτό ότι η κατάσταση τείνει να μετατραπεί σε γάγγραινα.

Κακή εξάλλου είναι μακροπρόθεσμα και η κατάσταση στον πρωτογενή τομέα, ο οποίος θα έπρεπε να ενισχύεται συστηματικά μέσα από οικονομικό σχεδιασμό έτσι ώστε να είναι σε θέση να είναι ανταγωνιστικός και να καλύπτει τις διατροφικές ανάγκες του ελληνικού λαού. Εξαιτίας, όμως, της ακολουθούμενης ανερμάτιστης και ταξικής οικονομικής πολιτικής η χώρα τα τελευταία χρόνια έχει απωλέσει το 30% περίπου του ζωικού κεφαλαίου της.

Το, δε, εμπορικό έλλειμμα αυξάνεται συνεχώς έχοντας τριπλασιαστεί αφού η αύξηση των εισαγωγών ανήλθε στο 55% περίπου. Πρόκειται για καταστρεπτικές συνέπειες, που συντελούνται στο σκληρό πυρήνα της ελληνικής οικονομίας. Το γεγονός ότι αυτά δεν αποκτούν την δέουσα δημοσιότητα, δεν σημαίνει ότι δεν ροκανίζουν συστηματικά τα θεμέλια της χώρας, αφού καλύπτονται πίσω από επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.

Δομικό το πρόβλημα

Πέραν όμως αυτών των εξελίξεων στην οικονομία, το σκάνδαλο των υποκλοπών του τελευταίου έτους και η συνειδητή άρνηση της κυβέρνησης της ΝΔ να συμβάλλει στοιχειωδώς στην αποκάλυψη του, λόγω προφανώς της άμεσης εμπλοκής της, προβάλλοντας το απόρρητο έναντι των πάντων, υπονομεύει βάναυσα το εναπομείναν κύρος των θεσμών της χώρας. Αυτή, δε, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο εσωτερικό της χώρας έχει ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες και στην απαιτούμενη κοινωνική ισορροπία και συνοχή που αποτελεί έναν εκ των σημαντικών όρων αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει δομικό πρόβλημα το οποίο επικαλύπτεται από τη ρηχή πολιτική αντιπαράθεση των υπαρχόντων κοινοβουλευτικών κομμάτων και του ελεγχόμενου συστήματος ενημέρωσης του λαού. Η πραγματικότητα είναι ότι βιώνει μια μακρά παρακμιακή πορεία που ξεκινά από την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, της μνημονιακής επώδυνης κηδεμονίας και της σημερινής μεταμνημονιακής εποπτείας με τεράστιες ρωγμές στο κοινωνικό της ιστό και τρομακτικές στρεβλώσεις στη αέανη παρασιτική της οικονομία.

Μια εκ των βασικών αιτίων αυτής της παρακμιακής πορείας της και ταυτόχρονα αποτέλεσμα αυτής είναι η δραματική υστέρηση των πολιτικών ηγεσιών και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και συνολικά η μετατροπή του πολιτικού συστήματος της ως παρεπόμενης θεραπαινίδας της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του διεθνούς παράγοντα.

Οι αιτίες αυτής της οπισθοδρόμησης της χώρας μας, που διετέλεσε επί χρόνια πειραματόζωο των δανειστών, οφείλεται στη φύση και τον χαρακτήρα του μνημονιακού καθεστώτος, αφού αυτό δεν αφορά μόνο τις σκληρές οικονομικές πολιτικές λιτότητας, αλλά παράλληλα αποτελεί σύστημα καθορισμού κανόνων, που μεταβάλλουν την ελληνική κοινωνία σε παθητικό αποδέκτη αυτής της μνημονιακής αποικιοποίησης, κατακερματίζοντας τα κοινωνικά στρώματα, υφαρπάζοντας τα περιουσιακά στοιχεία (δημόσια και ιδιωτικά) και ενισχύοντας τη μεταπρατικότητα και τον παρασιτισμό σε όλα τα επίπεδα.

Τί μας λέει η σκληρή πραγματικότητα

Κι αν οι παραπάνω διαπιστώσεις διακρίνονται από πεσιμισμό, όπως θα μπορούσε κάποιος καλόπιστος να αντιτείνει, η σκληρή πραγματικότητα, δεν αφήνει δυστυχώς πολλά περιθώρια για κάτι άλλο. Η κυριαρχία και η επανάληψη του τοξικού δικομματισμού και ενός υπονομευμένου κομματικού συστήματος, που κινείται μεταξύ της μετριοκρατίας, των χαμηλών προσδοκιών και της ατομικής ή συντεχνιακής εξυπηρέτησης, πλακώνει τα πάντα. Κανένα όραμα αναδημιουργίας, αυτογνωσίας και ισχυρού πλαισίου προστασίας του Ελληνισμού μέσα στις τελευταίες παγκόσμιες ανακατατάξεις δεν φαίνεται στο προσκήνιο.

Οι ραγδαίες εξελίξεις λόγω της ανάδυσης ενός πολύ-πολικού κόσμου στα πλαίσια του “φθινοπώρου της αμερικανικής ηγεμονίας”, ο επιθετικός αναθεωρητισμός της Τουρκίας, που δεν ορρωδεί προ ουδενός και κινείται μέσα στα πλαίσια που της παρέχει η σημερινή διεθνής ρευστότητα, ο συνεχιζόμενος Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος και η δραματική υστέρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημιουργούν ένα κυκεώνα αρνητικών επιπτώσεων, ιδιαίτερα για τα μείζονα εθνικά θέματα.

Ο δημόσιος λόγος χαρακτηρίζεται από ρηχή αντιπαλότητα, όπου πρωταγωνιστούν οι ασύνδετες και άναρθρες κραυγές εντυπωσιασμού, χωρίς την προοπτική οποιουδήποτε σχεδίου για το μέλλον της χώρας, κάτι που θα έπρεπε να είναι το πρώτιστο καθήκον της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη σημερινή ρευστή και κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα. Αντί αυτών κυριαρχούν η προχειρότητα, η επιδοματική λογική και ο πελατειασμός.
Πρόκειται για τοξικό δικομματισμό, ο οποίος επικεντρώνεται σε περιστασιακά ζητήματα και όχι στα κύρια και απειλεί, λόγω και των δύσκολων συνθηκών που έχει επιφέρει ο εγκλεισμός της κοινωνίας, να δημιουργήσει συνθήκες ενός νέου καταστροφικού εμφυλίου, που θα διαλύσει παντελώς τη χώρα.

Αλλά η ίδια ιδεολογική και πολιτική κρίση κυριαρχεί και στα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, τόσο στο απονευρωμένο και ιδεολογικά ρυτιδιασμένο ΚΙΝΑΛ, όσο και στο ΚΚΕ, το οποίο συνεχίζει την ιδεολογική του περιχαράκωση και την αταβιστική πολιτική του λειτουργία. Όσον αφορά τα υπόλοιπα πολιτικά συνονθυλεύματα του ΜΕΡΑ25 και της Ελληνικής Λύσης, παρέλκει η οποιαδήποτε περαιτέρω αναφορά.

Συνεχίζεται η κρίση… 

Πρόκειται για την συνέχιση και εμβάθυνση της κρίσης του πολιτικού συστήματος, που εμφανίστηκε έντονα στην περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, γιγαντώθηκε στη περίοδο των Μνημονίων και συνεχίζει στη σημερινή δύσκολη περίοδο να αποτελεί το εφιαλτικό βαρίδι για την μη λύση των προβλημάτων και αξιοποίηση των δυνατότητων της χώρας. Χαρακτηριστικό των παραπάνω αποτελεί το εύρημα της πρόσφατης δημοσκόπησης της Metron Analysis, σύμφωνα με την οποία μειώνεται ο δείκτης της θετικής αξιολόγησης της κυβέρνησης, με συντριπτικά ποσοστά στην νεολαία, αλλά ταυτόχρονα αυξάνεται ο δείκτης της δυσαρέσκειας για τη στάση της αντιπολίτευσης.

Αυτό το πολιτικό σύστημα της “άφρονης” και ανάξιας “κομματοκρατίας”, με κόμματα σχεδόν πανομοιότυπα ως προς την λειτουργία τους (αρχηγικά και χωρίς εσωτερική δημοκρατία), δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά λειτουργεί παράλληλα αποτρεπτικά για οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ανανέωσης, σε κεντρικό και ενδιάμεσο θεσμικό επίπεδο.

Από το σύνολο του υπάρχοντος κομματικού δυναμικού, προκύπτει η αδυναμία αξιοπρεπούς πολιτικής εκπροσώπησης, παραγωγής προγραμματικού λόγου και υλοποιήσιμου έργου. Έτσι, εμφανίζεται σήμερα ένα τεράστιο πολιτικό κενό και η ανάγκη δημιουργίας ενός δημοκρατικού πατριωτικού πολιτικού κινήματος από τις υγιείς διάσπαρτες κοινωνικές δυνάμεις, που δεν είναι εγκλωβισμένες στην κυριαρχούσα νοσηρή κομματοκρατία, που θα θέσει τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα της χώρας.

Όπως είναι για παράδειγμα η ενδογενής ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, η ουσιαστική εμβάθυνση και ανάταξη της παιδείας, η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού μέσω μιας νέας εθνικής στρατηγικής αποτροπής, η προστασία των μεσαίων και χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων, η ανακοπή της δημογραφικής κατάρρευσης και η εμβάθυνση και προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ατομικών και συλλογικών εγγυήσεων κάθε Έλληνα πολίτη.