Το “εφτάψυχο” ΠΑΣΟΚ και η μεγάλη πρόκληση

του Ελευθέριου Τζιόλα  – 

Η κυρίαρχη θέση του ΠΑΣΟΚ στον χώρο της Κεντροαριστεράς, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, παρά τις καταστροφικές συνέπειες των προηγούμενων χρόνων,  ήταν γνωστή και στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου του νέου φορέα επιβεβαιώθηκε. Δεν πρόκειται για στημένο παιχνίδι παγίδευσης των υπολοίπων. Και ήταν επακόλουθο να επικρατήσει η πρόεδρος του Φώφη Γεννηματά, ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν στο σώμα των εκλογέων κυριαρχούσαν οι δυνάμεις της ιστορικής διαδρομής του ΠΑΣΟΚ με τα αντίστοιχα κομματικά συναισθηματικά βιώματα.

Η θέση του ΠΑΣΟΚ ως δύναμης-κορμού, στο πλαίσιο μίας ώριμης σκέψης και σταθμισμένης  συμπεριφοράς από το στελεχιακό δυναμικό του, θα μπορούσε να κρατήσει σε θετική πορεία το εγχείρημα. Να του προσδώσει περιεχόμενο και να το διευρύνει κοινωνικά. Αυτό είναι το πραγματικό στοίχημα για το ΠΑΣΟΚ. Τα στελέχη του θα κριθούν όχι από την επίδειξη συναισθηματικού ”κομματικού πατριωτισμού”, αλλά από την υπηρέτηση της αποστολής να συγκροτήσουν νέα προοδευτική σοσιαλιστική παράταξη, υπερβαίνοντας  γραφειοκρατικά μοντέλα και πελατειακές νοοτροπίες του παρελθόντος.

Η πρό(σ)κληση για τα ικανότερα από αυτά τα στελέχη είναι μέσα από τη νέα φόρμα να διαχυθούν οι ιδέες και οι πολιτικές του σύγχρονου δημοκρατικού σοσιαλισμού, να καταστούν κυρίαρχες και νικηφόρες. Η  άποψη που αυτάρεσκα εκφράσθηκε μετά από την επικράτηση στον πρώτο γύρο της Γεννηματά και του Ανδρουλάκη περί εκτεταμένης ισχύος και ”εφτάψυχου ΠΑΣΟΚ”, αντηχεί ηγεμονίστικα. Αντιβαίνει τη συμφωνία για το νέο μεγάλο ενοποιητικό, ανασυνθετικό εγχείρημα και δείχνει ότι δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί σ’ αυτά τα νέα καθήκοντα.

Η αλληλουχία των σταδίων

Κανείς από όσους τώρα ανακαλύπτουν ένα ”παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ” δεν είχε εκφράσει ούτε διαφωνία, ούτε ένσταση, ούτε άλλη πρόταση όταν βρισκόταν σε εξέλιξη η διαμόρφωση της συμφωνίας για το συγκεκριμένο εγχείρημα. Το αντίθετο, είτε άμεσα, είτε παρασκηνιακά, ενθάρρυναν τη διαδικασία του εγχειρήματος, υπολογίζοντας ότι αποτελεί και δρόμο και για την  επιβίωση και ανάκαμψη του.

Κάποιοι είχαν διατυπώσει ενστάσεις και κριτική, κυρίως για την ταυτότητα, το πολιτικό περιεχόμενο και την αντιφατικότητα στην αλληλουχία των σταδίων του εγχειρήματος. Είχαν τονίσει ότι η σειρά έπρεπε να είναι αντίστροφη από αυτήν που τώρα ακολουθείται: εκλογή προέδρου, συνέδριο Κεντροαριστεράς, συνέδριο ΠΑΣΟΚ, μανιφέστο πολιτικής. Αυτοί δεν συμμετείχαν στα επιτελεία που αποφάσισαν τον τρόπο με τον οποίο πορεύονται τα πράγματα.

Το δίλημμα για το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς, έως την καθαρή επίλυσή του, θα επανέρχεται: Είναι μια απόφαση για την αναγέννηση, τον μετασχηματισμό και την ανόρθωση του πλειοψηφικού προοδευτικού χώρου, ή μια αναγκαστική επιλογή αξιοπρεπούς επιβίωσης και βελτίωσης, έστω οριακής, των εκλογικών ποσοστών μπροστά στον κίνδυνο μόνιμης περιθωριοποίησης; Περιττό να προσθέσουμε ότι τακτοποιήσεις φιλοδοξιών, συμφωνίες προσωπικών θέσεων και ρόλων επιβαρύνουν τα πράγματα και καταστρέφουν την ελπίδα.