Το έλλειμμα αντιπολίτευσης βλάπτει σοβαρά τη δημοκρατία

Η συζήτηση για την κύρωση της ελληνογαλλικής συμφωνίας για την προμήθεια των φρεγατών Belharra και του συμφώνου αμυντικής συνδρομής ανέδειξε το οξύτατο έλλειμα σοβαρής αντιπολίτευσης στη σημερινή κυβέρνηση, η οποία παρά τις χαμηλές πτήσεις της κυβερνά χωρίς ιδιαίτερη πίεση. Η καταψήφιση της αμυντικής συμφωνίας Ελλάδος-Γαλλίας από ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜέΡΑ25 επαναφέρει στο προσκήνιο το έλλειμα αντιπολίτευσης και την έλλειψη σοβαρής πολιτικής πρότασης των κομμάτων αυτών εν σχέσει με τους υπαρκτούς κινδύνους που απειλούν τον Ελληνισμό μέσω της υποτίμησης του.

Η ξεπερασμένη αταβιστική πολιτική αντίληψη ότι το ζήτημα των ελληνοτουρκικών διαφορών προέρχεται από τις διαφορές των αστικών τάξεων των δύο χωρών, και δεν αφορούν τους λαούς, συνεχίζει και παραμένει κραταία, ενώ κατά καιρούς αποκτά νέες προεκτάσεις. Επί παραδείγματι ότι οι λαοί μπορούν και πρέπει να βρουν ελληνική λύση, καθώς και ότι η αναγκαία εξοπλιστική ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, που παρέμειναν γυμνές στη δεκαετή μνημονιακή περίοδο δεν αποτελεί απαραίτητο όρο για την απόκρουση της τουρκικής επιθετικότητας, αλλά εξυπηρετεί την εμπλοκή της χώρας στους επιθετικούς και ιμπεριαλιστικούς στόχους του ΝΑΤΟ.

Αυτό το δογματικό σχήμα που χρησιμοποιείται εμφανώς από το ΚΚΕ και εμμέσως από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25 έρχεται σε αντίθεση με την σκληρή πραγματικότητα και τους υπαρκτούς κινδύνους για τη συρρίκνωση του Ελληνισμού και των δύο κρατικών οντοτήτων του, την Ελλάδα και τη Κύπρο, από τον επιθετικό νεο-οθωμανικό ιμπεριαλισμό. Αντί η αντιπολίτευση να προτάξει ως κριτική τις σοβαρές αβελτηρίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα εθνικά θέματα εν σχέσει με τη συγκρότηση συνεκτικής στρατηγικής αποτροπής της χώρας, προσφέρει επικοινωνιακά και πολιτικά “δώρα” σε αυτήν την ελλιποβαρή κυβέρνηση.

Η λάθος αντιπολιτευτική κριτική

Αντί η κριτική να επικεντρωθεί στη τεράστια καθυστέρηση της υπογραφής της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία, που είχε ωριμάσει από τις αρχές του 2020, έχοντας ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος, αφού είναι γνωστό στους πάντες, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη καθυστερούσε την παραγγελία των φρεγατών, διότι είχε καταλήξει να παραγγείλει τις αμερικάνικες φρεγάτες MMCC, σε πλήρη αντίθεση με την ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού, που πρότεινε τις Βelharra, τα κρίσιμα αυτά ζητήματα έχουν πλήρως αποσιωπηθεί από το δημόσιο διάλογο.

Και μόνο η τριμερής αγγλοσαξωνική συμφωνία AUKUS, που δημιούργησε τεράστιες εντάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Γαλλίας, οδήγησε τις ΗΠΑ προκειμένου να θωπεύσουν τη Γαλλία, στο να σπρώξουν την Ελλάδα στη σύναψη της ελληνογαλλικής αμυντικής συμφωνίας. Είναι βέβαιο, ότι αν δεν είχε μεσολαβήσει αυτό το γεγονός η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα επέλεγε τις ακατάλληλες αμερικανικές φρεγάτες MMCC, επιδιδόμενη σε ένα ακόμα εθνικό φιάσκο.

Αντί να υπάρχει σοβαρός κριτικός και ορθολογικός αντίλογος απέναντι στον παραπλανητικό λόγο της σημερινής κυβέρνησης, ότι μέσω αυτής της συμφωνίας εξασφαλίζονται πλήρως και αυτομάτως τα ελληνικά κυριαρχικά συμφέροντα, διότι δήθεν η Γαλλία θα στείλει τον στόλο της για να αποκρούσει τυχόν τουρκική επέμβαση, εκπέμπεται και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ο ίδιος επικοινωνιακός αντίλαλος, με το να ζητούν περισσότερες και συγκεκριμένες εγγυήσεις, ότι η Γαλλία θα αναλάβει την άμυνα της χώρας.

Πρόκειται για ένα κρίσιμο ζήτημα, που αφορά όλο το κομματικό σύστημα, το οποίο δείχνει όχι μόνο να μην έχει εθνική στρατηγική πολιτική, αλλά και να μην αντιλαμβάνεται στοιχειωδώς τις σημερινές ρευστές και χαοτικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, και τον ρόλο που επιφυλάσσει για τον εαυτό του το τουρκικό κατεστημένο ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή με στόχο τη φιλανδοποίηση της Ελλάδος και της Κύπρου.

Δεν αρκεί η συμφωνία

Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η χώρα μας προκειμένου να προστατέψει την εθνική της ανεξαρτησία και τα εθνικά της κυριαρχικά δικαιώματα, πρωτίστως θα πρέπει να βασιστεί στις δικές της δυνάμεις και δευτερευόντως στις απαραίτητες διμερείς και πολυμερείς συμμαχίες, που λειτουργούν ενισχυτικά μόνο αν υπάρχει η πρώτη προϋπόθεση της αντικειμενικής εθνικής αποτροπής.

Είναι δεδομένο ότι τις πρώτες κρίσιμες ώρες τυχόν τουρκική επίθεση, θα αποκρουστεί αποκλειστικά από τις ελληνικές Ένοπλές Δυνάμεις. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο με την ενίσχυση τους, αλλά απαιτείται σοβαρή πολύπλευρη και ενεργητική εξωτερική πολιτική και παράλληλα σοβαρή ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση, τμήμα της οποίας είναι η ενίσχυση της παραπαίουσας αμυντικής βιομηχανίας, καθώς και διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και ισορροπίας της ελληνικής κοινωνίας, που έχει καταδυναστευτεί από το δεκαετή μνημονιακό οδοστρωτήρα και απειλείται άμεσα από τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις, που τελούν απλώς σε αναστολή λόγω των δραματικών συνεπειών της πανδημίας του Covid-19.

Επιγραμματικά, η ελληνογαλλική αμυντική συνεργασία, που έγινε από καραμπόλα και όχι από αυτόβουλη πολιτική βούληση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, παρά τις ελλείψεις της, όπως για παράδειγμα η απουσία εμπλοκής των ελληνικών ναυπηγείων στην κατασκευή και συντήρηση των φρεγατών, αποτελεί θετική εξέλιξη. Κυρίως λόγω της συμφωνίας των ελληνικών και γαλλικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Πλην όμως, δεν αποτελεί πανάκεια για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας κατά της Ελλάδος και της Κύπρου.

Περαιτέρω, τα κόμματα εξουσίας (κυβέρνηση-αντιπολίτευση), που συγκροτούν το κομματικό σύστημα της χώρας, αποδεικνύεται ότι δε διαθέτουν μακροπρόθεσμη επιθετική στρατηγική, που να δίνει απαντήσεις στα μεγάλα εθνικά θέματα, που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός στις σημερινές ιδιαίτερα ρευστές συνθήκες, διακατεχόμενα από το φοβικό σύνδρομο, που επικαλύπτεται πίσω από λεκτικές και ανούσιες ακροβασίες μεγεθύνοντας έτσι την κρίση του σημερινού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.