Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το ευρωιερατείο

Η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν πρωτοφανής. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη είχε υπάρξει προηγούμενο αριστεροδεξιάς σύμπραξης. Ωστόσο στην Αθήνα οι αντιδράσεις δεν ξεπέρασαν την κουτσομπολίστικη θορυβώδη φλυαρία που υποκαθιστά συνήθως το πολιτικό σχόλιο και στην Ευρώπη ούτε γέλιο ούτε δάκρυ. Η Ουάσιγκτον επίσης έμεινε ψύχραιμη δεδομένου ότι πριν να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας είχε επισκεφθεί τις ΗΠΑ όπου είχαν αξιολογηθεί τα καθησυχαστικά διαπιστευτήριά του. Τον Καμένο τον ήξεραν.

Στην Ιταλία, οι κομματικές συνεργασίες έχουν προϊστορία. Έχει περάσει βέβαια πάνω από μισός αιώνας από την εποχή που οι ηγέτες του ΚΚ Ιταλίας έτρεχαν (ιεροκρυφίως) στις ΗΠΑ να πείσουν ότι ήταν, πλέον, απολύτως νομιμόφρονες και ουδείς κίνδυνος αν έμπαιναν στην κυβέρνηση. Ο Κίσσινγκερ τους έδιωξε αν και φυσικά ήξερε ότι έλεγαν την αλήθεια. Μετά δολοφονήθηκε ο Μόρο, οπαδός της συγκυβέρνησης με τους κομμουνιστές, το ΚΚΙ τελικά διαλύθηκε, ήρθε η κρίση, η λιτότητα, η αποπομπή του δεξιού, πλην ρωσόφιλου, Μπερλουσκόνι.

Ώσπου φτάσαμε στη σύμπραξη της υποτίθεται «ακροδεξιάς» Λέγκας με το ακαθορίστου χρώματος αντισυστημικό κόμμα των 5 Αστέρων. Και στις δυο χώρες ο κόσμος ήταν θετικός στη συνεργασία αλλά οι ηγεσίες είχαν διαφορετική αντίδραση. Στην Ελλάδα έκαναν κανονική αποδοχή κληρονομιάς των Μνημονίων διαψεύδοντας τις υποσχέσεις τους. Στην Ιταλία ανατράπηκε ο Ρέντσι, alter ego του Τσίπρα, αλλά οι νικητές τηρούν το πρόγραμμά τους παρά την οργή του ευρωιερατείου/Βερολίνου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ συγκρότησαν, για να λέμε τα σύκα-σύκα, μια σύμπραξη στερημένη από κάθε πολιτικό ή ιδεολογικό περιεχόμενο. Να γίνουν κυβέρνηση όπως-όπως ήθελαν οι άνθρωποι και με αυτή τη μοναδική φιλοδοξία μέτρησαν τα κουκιά και συνέπραξαν. Και για τους δυο οι ιδεολογίες (τους) άξιζαν όσο ο αέρας κοπανιστός, οι ξένοι το ήξεραν, ουδείς ανησύχησε, από τον Γιώργο Παπανδρέου στον Παπαδήμο, στους Σαμαροβενιζέλους και να ‘μαστε. Ούτε τα Μνημόνια, ούτε τα δημοψηφίσματα, ούτε καν τα σκοπιανά τους πτόησαν. Ακόμα και την «ανωμαλία Κοτζιά», μια μπουκιά στο επιδόρπιο την έκαναν. Έτσι έγινε, έτσι έμεινε κι έτσι θα συνεχίσει ως τις εκλογές.

Οι Δαναοί δώρα φέροντες

Οι κακόπιστοι τις βλέπουν το Γενάρη, πριν να φανεί, λένε, ότι οι υποσχέσεις είναι κενό γράμμα. Εκλογές αργότερα, λένε άλλοι, ελπίζοντας ότι «οι Δαναοί δώρα φέροντες» κερδίζουν, παρά τη χαώδη διαφορά από τη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Οι μικροί της αντιπολίτευσης, μελετούν τους οιωνούς, (δημοσκοπήσεις, δηλώσεις, γλώσσα του σώματος), μήπως τα άστρα τους δώσουν ελπίδες που δεν τις βρίσκουν στους ψηφοφόρους. Η ΝΔ, εν δυνάμει κυβέρνηση, έχει επιλέξει να αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της καταστροφής επειδή είναι αριστερό κόμμα, δήθεν. Γιατί, λέει, μόνο ένα αριστερό κόμμα μπορεί να είναι τόσο πωρωμένο, τόσο παρωχημένο και τόσο βλαπτικό ώστε πχ να κάνει τόσους διορισμούς, επιβαρυντικούς για την υγεία του δημοσίου. Προφανώς, το Δημόσιο ήταν, προ-ΣΥΡΙΖΑ, άμωμο, λιγνό και υποσιτισμένο στη στελέχωσή του.

Η Λέγκα και οι 5 Αστέρες δέχονται τα πυρά του ευρωιερατείου. Το πρόγραμμα της ιταλικής κυβέρνησης, όμως, είναι εντός των ευρωπαϊκών προδιαγραφών π.χ. έλλειμμα μόλις 2,4% έναντι 3% που προβλέπει η ΕΕ. Οι αριθμοί είναι πρόσχημα. Το ευρωιερατείο απαιτεί την υποταγή στους Γερμανούς αφέντες. Κοντολογίς είναι ζήτημα εξουσίας.  Η σύμπραξη Λέγκας/5 Αστέρων κάτι θυμίζει αλλά κανείς δεν θέλει να το αγγίξει επειδή φέρνει στο νου λαϊκό μέτωπο. Σε νέα, πειραματική έκδοση, ανατρεπτική και ρηξικέλευθη. Η συγκυβέρνηση Λέγκας – 5 Αστέρων έχει την έγκριση του κόσμου.

Ενοχλεί ιδιαιτέρως τις ελίτ επειδή, σωστά, βλέπουν ένα σοβαρό κίνδυνο: να συσπειρωθεί (και όχι απλώς να συμπαραταχθεί) η πλειοψηφία για να ανατραπεί η κυριαρχία των συστημικών δυνάμεων, όπως με τον Τραμπ στις ΗΠΑ. Και να απαλλαγεί η Ιταλία από τη δικτατορία των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Η σύμπραξη θυμίζει, λοιπόν, λαϊκό μέτωπο. Το ότι τώρα ηγούνται αποκλειστικά αστικές δυνάμεις δεν αφαιρεί διόλου το λαϊκό τους χαρακτήρα. Οι πληβείοι είναι παρόντες (άνευ τούτων ουδέν) και ο αντίπαλος είναι στο βάθος ο ίδιος: οι αναλλοίωτες κυβερνώσες ελίτ, υποστηρικτικές τότε του φασισμού/ναζισμού, τώρα του εθνομηδενισμού.

Έκλειψη της αριστεράς

Η έκλειψη της (ιστορικής) αριστεράς είναι απόλυτη. Ο αστικός χώρος αφέθηκε μόνος, χωρίς αντίπαλο, να αναδιαμορφώσει τον εαυτό του και μόλις είκοσι χρόνια μετά την πτώση της ΕΣΣΔ διχάζεται αθεράπευτα. Το «τραύμα Τραμπ» είναι βαθύ και δεν είναι ιάσιμο με ασπιρίνες, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκλογές. Με την παλιά ορολογία η «κύρια αντίθεση» της εποχής μας διαχωρίζει την «υπερελίτ», (λιγότερο και από το 1% των υπερπλούσιων στις Δυτικές χώρες), αγγλοσαξωνικής καταγωγής και υπόστασης, από όλους τους άλλους, μεγαλοαστούς, μικρομεσαίους, πληβείους.

Στην Ιταλία οι αλλοιώσεις στους δυο πρωταγωνιστές, Λέγκα-5Αστέρες, είναι ήδη προφανείς: Οι θολά κεντρώοι 5Αστέρες υπό τη λαϊκή πίεση οδηγούνται σε σαφέστερες θέσεις αντίστασης στο ευρωιερατείο. Η Λέγκα, από μια ταξική σέχτα των πλούσιων του Ιταλικού Βορρά, εξελίσσεται σε κόμμα με εθνική συνείδηση. Προφανώς το πλούσιο Μιλάνο κατάλαβε ότι είναι μια χαψιά στον διεθνή ανταγωνισμό χωρίς την ιστορική Ρώμη και τη λαϊκή Νάπολη. Η Ιταλία είναι επίκεντρο διαφανών αλλά και αφανών διεργασιών, όπου αντιπαρατίθενται Αμερικάνοι και το ευρωιερατείο/Βερολίνο. O Τραμπ στηρίζει και δημοσίως την κυβέρνηση. Όπου και αν καταλήξουν είναι πολύ νωρίς για να γραφεί η λέξη τέλος.

Υ.Γ. Ο Τσίπρας εντός και ο Τσίπρας εκτός Ελλάδας δεν είναι ακριβώς ο ίδιος. Οι Ευρωπαίοι συνηθίζουν επιπόλαιες κινήσεις, όπως όταν υποδέχθηκαν θριαμβευτικά τον Ερντογάν ως «Ευρωπαίο πολιτικό». Λέτε να το επαναλάβουν αναδεικνύοντας τον Τσίπρα κορυφαίο Ευρωπαίο με την ελπίδα ότι θα κάνουν διάνα;