Το «ενυδρείο» του ΣΥΡΙΖΑ ή ένα μεγάλο-μικρό κόμμα

Σε μια πρωτοφανούς στα πολιτικά χρονικά εξέλιξη, οι Έλληνες ψηφοφόροι, βούτηξαν το 2015 από τον σβέρκο τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, που χάρη στον εκλογικό νόμο και την σύμπραξη των ΑΝΕΛ, έγιναν κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ άπειρος και εσωστρεφής, επιχείρησε να κυβερνήσει με σχήμα αναλογικό των τάσεων που υπήρχαν στον κομματικό μηχανισμό.

Παταγώδης αποτυχία. Συσσωρεύτηκε όμως εμπειρία και έγιναν σοβαρές διορθώσεις σε πρόσωπα. Και βέβαια, υπήρξε και η στήριξη των πολιτών στο δημοψήφισμα που άφησε άφωνη την Ευρώπη. Δίχως εκείνο το 62% ο Σόιμπλε θα τα είχε καταφέρει να ρίξει την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ΕΕ.

Εσωστρέφεια…

Όμως, παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτιμήθηκε από το 36% των ψηφοφόρων, ουδέποτε κατάφερε να ανοιχτεί στην κοινωνία. Περιορισμένες δυνάμεις στον συνδικαλιστικό τομέα, σχεδόν τίποτε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τίποτε και στη Νεολαία, στο τμήμα των ψηφοφόρων που έχει το υψηλότερο εκλογικό ποσοστό. Υπάρχουν, μάλιστα, πολλές περιπτώσεις που βγάζουν μάτι. Να έχει το κόμμα 35% σε ένα δήμο στις βουλευτικές εκλογές και στις εκλογές για τη δημοτική αρχή ο συνδυασμός που προτείνει το κόμμα να συγκεντρώνει μονοψήφιο ποσοστό!

Με αυτά τα μειονεκτήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βρεθεί με όλη την αντιπολίτευση, αριστερά και δεξιά του, να αγωνίζεται να τον ρίξει και με τα μεγαλύτερα ΜΜΕ να είναι φανατικά εναντίον του. Σε τέτοιες συνθήκες μόνο ο λαός μπορούσε να τον στηρίξει. Που, όμως, να τον βρει, όταν δεν έχει ισχυρές γειώσεις;

Το κόμμα κινείται ακόμα με συνιστώσες που όμως, δεν είναι μόνον ιδεολογικοπολιτικές τάσεις. Είναι παράλληλα και μηχανισμοί προώθησης των μικροσυμφερόντων της συνιστώσας και των μελών της. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα το Αριστερό Ρεύμα που αποχώρησε, δεν πρόκειται για συνιστώσες, αλλά για κόμμα μέσα στο κόμμα.

Κουλτούρα ισόβιας αντιπολίτευσης

Πώς εξηγούνται όλα αυτά; Ένα μεγάλο σε εκλογική δύναμη κόμμα να είναι  τόσο ανίσχυρο; Να μην έχει δυνάμεις να υπερασπιστούν μέσα στην κοινωνία την κυβερνητική πολιτική, όπως συμβαίνει σήμερα;

Δεν είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσεις. Αυτός ο πυρήνας που δημιουργήθηκε στην μετάβαση που επιχείρησε ο Αλέκος Αλαβάνος από τον Συνασπισμό στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα  μωσαϊκό, το οποίο συνέθεταν μεταξύ άλλων, Τροτσκιστές, πρώην Μαοϊκοί, Νεοκομμουνιστές, ακτιβιστές και κάθε είδους αλληλέγγυοι. Ούτε και περνούσε από το μυαλό τους ότι θα κληθούν να σώσουν τη χώρα.

Αρκετοί από όσους έχουν απομείνει σήμερα, κουβαλάνε ακόμα την κουλτούρα υπεράσπισης των αδυνάμων και της κάθε μειονότητας, με συνείδηση αντιπολίτευσης και μάλιστα ισόβιας. Ζητούν ανακατανομή εισοδημάτων και στροφή στο κοινωνικό κράτος, αγνοώντας παντελώς ότι αυτές οι πολιτικές χρειάζονται χρήματα και τα χρήματα πρέπει να παραχθούν από την εθνική οικονομία.

Η Ελλάδα, όμως, δεν έχει βγει ακόμα από την κατάσταση της χρεοκοπίας. Η παρατεταμένη άσκηση πολιτικής στην ασφάλεια του μικρού ενυδρείου της ισόβιας αντιπολίτευσης, τους εμπόδισε να έχουν την πραγματική εικόνα της απέραντης κοινωνίας. Ακόμα και σήμερα, κάποιοι ηδονίζονται να στριμώχνουν την κυβέρνηση και να νικούν τον καπιταλισμό με πύρινους λόγους. Αλλά μόνον με πύρινους λόγους και μάλιστα σε περιορισμένα ακροατήρια δεν πέφτει ο καπιταλισμός!

Νοοτροπία μικρομετόχου

Παρότι τα επίσημα κομματικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ ομιλούν για 30.000 μέλη, στην πραγματικότητα τα ενεργά μέλη δεν ξεπερνούν τις 10.000. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι  που δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να ανοίξουν τις οργανώσεις και να αναζητήσουν τα πλέον πρωτοπόρα στοιχεία από την κοινωνική και επαγγελματική δράση. Υπάρχει μια λογική μικρομετόχου που φοβάται ότι οι αυξήσεις  μετοχικού (ανθρώπινου) κεφαλαίου, θα μικρύνουν το δικό του ποσοστό και όσα προνόμια μπορεί να απορρέουν από αυτό.

Η αλλαγή που συνέβη στην Ελλάδα άντεξε και επηρέασε σημαντικά την Ευρώπη. Αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής λάμψης του ΣΥΡΙΖΑ, του πρώτου αριστερού κόμματος που τόλμησε να ζητήσει από τους πολίτες να συμμερισθούν τις κυβερνητικές ευθύνες και να κάνουν θυσίες. Ήταν κυρίως η εκδίκηση της κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν διαχρονικά την Ελλάδα χωρίς λογική και ευαισθησία, χωρίς αίσθημα πατριωτισμού, με αποτέλεσμα να την οδηγήσουν στη χρεοκοπία.

Και όσο οι δυνάμεις αυτές δεν τολμούν να κάνουν γενναία αυτοκριτική και να επιχειρήσουν, ριζική ανανέωση (όπως έκανε ο Κόρμπιν στο Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας), τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι απαραίτητος για ένα μεγάλο αριθμό Ελλήνων. Η πρώτη και μέγιστη προτεραιότητα που έχει είναι να γίνει πραγματικά μεγάλο κόμμα με αίσθηση της κοινωνίας και των προβλημάτων της. Μόνο έτσι θα κάνει βήματα για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό όλων των δομών της Πολιτείας. Εάν το καταφέρει αυτή θα είναι η συνεισφορά του στην Ελλάδα, αυτό που θα θυμηθεί η Ιστορία.