Το γερμανικό οικονομικό imperium σχεδιάζει την άλωση της Ευρώπης

Την ώρα που το οικοδόμημα της ΕΕ τρίζει εξαιτίας των έντονων αντιθέσεων Βορρά-Νότου για τον τρόπο αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας του κορωνοϊού (πρωτοφανής έλλειψη αλληλεγγύης, δυστοκία στη λήψη γενναίων χρηματοδοτικών προγραμμάτων) εξεδόθη η απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας, σχετικά με το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ (ποσοτική χαλάρωση).

Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν η απόφαση αυτή λήφθηκε με καθαρά νομικά κριτήρια ή αποτελεί κατά βάθος μια έμμεση πολιτική απόφαση για την επίτευξη της επικυριαρχίας του Βερολίνου στην ευρωζώνη. Η αποτύπωση της πραγματικότητας, η φωτογράφιση των προθέσεων και ο χρόνος δημοσιοποίησής της, που συμπίπτει με τις διαπραγματεύσεις για τον μηχανισμό της χρηματοδότησης εξόδου της ΕΕ από την πανδημία του κορωνοϊού καταδεικνύουν ότι πρόκειται για το δεύτερο.

Το ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, με την απόφαση του αμφισβήτησε τη νομιμότητα του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης με το οποίο η ΕΚΤ, διατηρεί χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού στις υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ, που στην πλειοψηφία τους είναι αυτές του Νότου. Σημειώνεται ότι η Ελλάδα που χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο καθ’ όλη την μνημονιακή περίοδο μετά την κρίση των τοξικών ομολόγων το 2008, εισήχθη σε αυτό το πρόγραμμα πρόσφατα λόγω της επελθούσας πανδημίας του κορωνοϊού.

Είναι αλήθεια ότι το ελλιπές και γεμάτο αντιθέσεις ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα και των γερμανικών στοχεύσεων μέσω των θεσμών της γερμανικής δεσποτείας, που έχουν εμφιλοχωρήσει εντός της ΕΕ, προσφέρει νομικά επιχειρήματα στο σνώτατο γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο να επιδοθεί σε αυτόν τον ιδιότυπο νομικό ακτιβισμό, αμφισβητώντας την αρχή της υπεροχής του δικαίου της ΕΕ έναντι του εθνικού δικαίου. Πλην όμως, η απόφαση αυτή είναι εντελώς επιλεκτική, αφορώντας ένα κρίσιμο θέμα για την γερμανική κυριαρχία εντός της ΕΕ: Από ποιο ευρωπαϊκό θεσμό θα δανείζονται οι υπερχρεωμένες χώρες του Νότου.

Εγκαθίδρυση της γερμανικής επικυριαρχίας

Από την ΕΚΤ μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης, κάτι που τους επιτρέπει το χαμηλό δανεισμό και την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές ή από τον ESM (ευρωπαϊκό “ΔΝΤ”), ο οποίος δημιουργήθηκε στη βάση των προγραμμάτων διάσωσης της Ελλάδος, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας, που δανείζει με υψηλότερα επιτόκια και με όρους επικυριαρχίας; Η Ελλάδα, έχει μετατραπεί, μέσω του δανεισμού της από αυτόν, σε ιδιότυπη αποικία χρέους του Βερολίνου, αφού πρόκειται για γερμανικής εμπνεύσεως και συμφερόντων μηχανισμό.

Είναι προφανές ότι αν πληγεί η δυνατότητα της ΕΚΤ να προβαίνει σε προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης, που ουσιαστικά είναι έμμεσο τύπωμα χρήματος, κάτι που αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως για το γερμανικό κατεστημένο, η μοναδική δυνατότητα των ευρωπαϊκών χωρών, θα είναι να ενταχθούν στον ESM. Κάτι τέτοιο θα εγκαθιδρύσει την πλήρη γερμανική χρηματοπιστωτική κυριαρχία στην ευρωζώνη.

Περαιτέρω, με την απόφαση αυτή δίνεται η δυνατότητα στον γνώριμό μας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πρόεδρο της γερμανικής ομοσπονδιακής βουλής να εμπλακεί μέσω αυτού του προβλήματος, ως σκιά της Μέρκελ, στη κρίσιμη διαπραγμάτευση, που αφορά στις απαιτούμενες οικονομικές παρεμβάσεις για την ύφεση, που θα επέλθει από την πανδημία. Που αφορά δηλαδή στο μεγάλο πρόβλημα της χρηματοδότησης του ταμείου Ανάκαμψης.

Το ταμείο αποτελεί τη συμβιβαστική γαλλική πρόταση ενόψει της κάθετης άρνησης της Γερμανίας και των βορείων εξαπτερύγων της, για την έκδοση ευρωομολόγου, που θα έδινε την δυνατότητα σ’ όλες στις χώρες της ΕΕ να δανειστούν τα απαιτούμενα κεφάλαια για την αντιμετώπιση της κρίσης αυτής, με χαμηλό επιτόκιο, αποτρέποντας έτσι, μια νέα κρίση χρέους. Αντίθετα η πρόταση της Γερμανίας ήταν να υπάρξει δανεισμός και για τις επιπτώσεις του κορωνοϊού από τον ESM με όρους επικυριαρχίας! Αλλά και εν σχέσει με την γαλλική πρόταση για το ταμείο Ανάκαμψης, παραμένει ως σήμερα μετέωρος ο τρόπος χρηματοδότησής του, λόγω της κωλυσιεργίας των βορείων χωρών.

Είναι προφανές ότι το μέλλον και η μορφή που θα λάβει η Ευρώπη, μετά την καταστροφική πανδημία του κορωνοϊού, εξαρτάται άμεσα από αυτά τα ζητήματα, όπως το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, τη χρηματοδότηση του ταμείου Ανάκαμψης, τον προϋπολογισμό της ΕΕ και κυρίως τη χρήση του ESM από τις υπερχρεωμένες χώρες. Η φανερή επιδίωξη του Βερολίνου είναι να επικρατήσει ως κυρίαρχο εργαλείο χρηματοδότησης ο ESM, έτσι ώστε να ενισχυθούν οι μηχανισμοί, που έχουν επιβληθεί με την νομισματική ένωση για την κυριαρχία της Γερμανίας στην ευρωζώνη.

Η “ωρολογιακή βόμβα”

Πρώτιστος στόχος της Γερμανίας είναι η αφαίρεση της δυνατότητας της ΕΚΤ να προβαίνει σε προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης, που αποτελούν το οικονομικό οξυγόνο στις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου. Εδώ ακριβώς στοχεύει η απόφαση του γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου με την οποία αμφισβητήθηκε η κρίση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που είχε αποφανθεί υπέρ της προηγούμενης ποσοτικής χαλάρωσης, με το επιχείρημα της υπέρβασης της αρμοδιότητας ως οργάνου της ΕΕ (ultra vires). Αυτό συνιστά “ωρολογιακή βόμβα” στα θεμέλια της ευρωπαϊκής έννομης τάξης και δούρειο ίππο για την επίτευξη του στρατηγικού σχεδίου της Γερμανίας για την ολοκληρωτική άλωση της ΕΕ από το γερμανικό οικονομικό imperium.

Η πολιτική αυτή του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού είναι καταστροφική όχι μόνο για τις άλλες χώρες, αλλά και για την ίδια τη Γερμανία, αφού τα σημερινά πλεονάσματά της οφείλονται μεταξύ άλλων και στην άδικη και ανισομερή σχέση, μέσω της ΟΝΕ, με τις χώρες του Νότου, στις οποίες εξάγει σημαντικά βιομηχανικά και άλλα προϊόντα. Εάν οι τελευταίες αποδομηθούν οικονομικά και κοινωνικά, τότε εκτός των λαών τους που θα αντιμετωπίσουν την έκρηξη της ανεργίας και της έντονης φτώχειας, πρόβλημα θα προκύψει και για την οικονομία της Γερμανίας αυτοτελώς, διότι θα χάσει έναν εκ των ζωτικών χώρων όπου εξάγει τα προϊόντα της και διατηρεί τη σημερινή κοινωνική της ισορροπία.

Ήδη η μείωση των γερμανικών εξαγωγών ξεπέρασε το ποσοστό του 12%, με τάσεις διεύρυνσης, κάτι που αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για την γερμανική οικονομία, εξού και η πρόσφατη αλλαγή στάσης της ένωσης των Γερμανών βιομηχάνων, που ζητούν να υπάρξει άμεση λύση στην ουσιαστική χρηματοδότηση των χωρών του Νότου.

Απέναντι σ’ αυτόν τον μέγιστο κίνδυνο, επιβάλλεται ισχυρή συμμαχία όλων των χωρών του Νότου, αλλά και των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα της Γερμανίας, προκειμένου να ανατραπεί αυτή η αυτοκτονική για την Ευρώπη πολιτική, που θα καταστρέψει τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, το όραμα της “Ευρώπης των Λαών” και όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις, που δομήθηκαν στον χώρο της Ευρώπης, από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του ευρωπαϊκού λαϊκού κινήματος, μετά την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.