Το ύφος και το ήθος του επιτελικού κράτους!

Σε αυτά θα προσέθετα και την αλαζονεία της εξουσίας, τον δεσποτισμό, την υποχώρηση της πολιτικής (που αντικαθίσταται φανερά πλέον από τα οικονομικά συμφέροντα), τα ψέματα και την ευκαμψία – προσαρμοστικότητα ανάλογα τις εξελίξεις, την ανικανότητα, την αδιαφορία για τις ζωές των πολιτών, για την κοινωνία αλλά και τη χώρα στο σύνολό της.

Σε μία ομιλία πρόσφατα πρώην υψηλός πολιτειακός παράγων (ο οποίος δεν υπήρξε φυσικά ποτέ κομμουνιστής ή αριστερός) καυτηριάζοντας την πολιτική που ασκείται στη Δύση εδώ και δεκαετίες, η οποία έχει οδηγήσει στο περιθώριο την ίδια την πολιτική, τους πολιτικούς και την κοινωνία κι έχει βάλει στη θέση του οδηγού, τους ολιγάρχες του πλούτου, επισήμανε ότι «η αλαζονεία της νίκης μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, οδήγησε σταδιακά σε κατάρρευση και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία».

Εκεί λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα: Στην κατάρρευση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, στην αποψίλωση της κατ’ ευφημισμό δημοκρατίας, η οποία παραλληλίζεται τελευταία, (λόγω και της έλλειψης των θεσμικών αντιβάρων) όλο και πιο φωναχτά, με τη συνταγματική μοναρχία, ακόμα και την απολυταρχία, κάτι που διαλαλείται πλέον και επίσημα από τους “καλύτερους” εκπροσώπους ενός συστήματος που αποδομείται.

Οι περισσότεροι ξεχνούν ότι σήμερα με την κυριαρχία των μέσων είναι πολύ εύκολο να γίνει αντιπαραβολή των λεγομένων των εκπροσώπων της εξουσίας, πριν ή αμέσως μετά από ένα (συνήθως τραγικό) γεγονός, με αυτά που τεχνηέντως ψιθυρίζουν απολογητικά, μόλις η πραγματικότητα ή τα στοιχεία τους διαψεύσουν.

Έτσι το «αποκλείεται να υπήρχαν επικίνδυνα υλικά στο τραίνο», γίνεται χωρίς αιδώ «μπορεί και να υπήρχαν», δύο χρόνια μετά το τραγικό συμβάν των Τεμπών κι ακόμα χειρότερα με το «έτσι με είχαν πληροφορήσει», καταδεικνύεται η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ακόμα και μια τραγωδία με δεκάδες νεκρούς (κυρίως παιδιά) από τον κορυφαίο πολιτικό παράγοντα της χώρας.
Θα αφήσω ασχολίαστα τα όσα “είπαν- ξείπαν”, “δημοσιογράφοι”, φανατικοί οπαδοί (κάθε ιδεολογικής προέλευσης – δεξιών, κεντρώων, “αριστερών;”) ακόμα και λαλίστατοι κατά τ άλλα υπουργοί, αυτής της “ενός ανδρός αρχή” κυβέρνησης, που όπως φαίνεται θα καταγραφεί με μελανά χρώματα από τον ιστορικό του μέλλοντος.

Δεσποτικό το ύφος και το ήθος… 

Τις παθογένειες και τις αντιθεσμικές λειτουργίες τις έχουμε πολλάκις καταγράψει (αντισυνταγματικός νόμος για τους ΟΤΑ, αλλαγή νόμου για διορισμό στη διοίκηση της ΕΥΠ ατόμου χωρίς πτυχίο, υποκλοπές, πελατειασμός – όπως του σταθμάρχη, και πολλά άλλα). Αυτό όμως που έχει αξία τούτη την ώρα να δει κανείς, είναι ο χαμαιλεοντισμός, οι πολλαπλές κυβιστήσεις και η ευκολία με την οποία οι κεφαλές υποτίθεται της χώρας, παρασυρμένες από τα αδυσώπητα γεγονότα και τα αποτελέσματα ερευνών, αλλά κυρίως μετά από την αντίδραση του κόσμου, σχεδιάζουν και εφαρμόζουν την υπερασπιστική τους γραμμή (από το καταγγελτικό ύφος χιλίων καρδιναλίων κατά των “συνωμοσιολόγων” πριν λίγο καιρό ), με άξονα το άδειασμα σιγά-σιγά, όσους υπερασπίζονταν μέχρι πρόσφατα.

Σε αυτήν την “Εικονιστική” αντιπροσώπευση και λειτουργία της δημοκρατίας, ίσως τελικά ο μόνος τρόπος να αντισταθεί κανείς είναι η αντίδραση των πολιτών σε κάθε αδικία.

Προσοχή όμως: Όχι με την μηδενιστική λογική που εξετράφη την προηγούμενη δεκαπενταετία με τις πάνω και κάτω πλατείες, αλλά με τη λογική του “Εξεγερμένου ανθρώπου” του Albert Camus (κι όχι φυσικά του “επαναστατημένου” όπως έχει μεταφραστεί), όπως καλή ώρα έγινε με τις ειρηνικές και ουδόλως κατευθυνόμενες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα για την τραγωδία των Τεμπών. Οι ψυχές των θυμάτων των Τεμπών θέλουν δικαίωση, όπως και των άλλων τραγωδιών που συνέβησαν τελευταία στη χώρα και η δικαίωση περνά μέσα από την ακέραιη απόδοση ευθυνών σε πρόσωπα, “όσο ψηλά κι αν βρίσκονται”.

Η αντίστροφη μέτρηση για τη Δημοκρατία έχει προ πολλού αρχίσει. Ας της δώσουμε έστω ένα απελπισμένο φιλί ζωής κατ’ αρχήν με την οριστική (οικειοθελή;) αποχώρηση από το πολιτικό προσκήνιο όσων διαχρονικά την πλήγωσαν βαθύτατα, την πρόδωσαν και διέψευσαν τις ελπίδες του λαού.