Το ΚΙΝΑΛ, ο ρόλος μπαλαντέρ και ο εσωτερικός διχασμός του

Η μεταπολίτευση στο πολιτικό επίπεδο ήταν η περίοδος του δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αυτό συνέβαινε μέχρι την χρεοκοπία της Ελλάδας και την παράδοση  της σε πλήρη ευρωπαϊκή επιτροπεία και διεθνή έλεγχο. Όπως είναι γνωστό, το ΠΑΣΟΚ κατεστράφη πολιτικά-εκλογικά. Έχει σταθεροποιηθεί σε μονοψήφιο ποσοστό, παρά τη μετονομασία του σε ΚΙΝΑΛ.

Η σχέση του με τη ΝΔ μετά το 2012, εντός καθεστώτος Μνημονίου, έγινε από «μανιχαϊστική», συνεταιριστική. Ο κυβερνητικός συνασπισμός ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, με «εξαπτέρυγο» αρχικά το ΛΑΟΣ και μετά τη ΔΗΜΑΡ, καθόρισαν τις εξελίξεις και προδιέγραψαν την πορεία της χώρας, άσχετα με το ποιοι θα κυβερνούν.

Η μεγάλη ανατροπή για το κλασικό σύστημα διακυβέρνησης της μεταπολίτευσης προέκυψε με τις εκλογές του 2015, όταν σχημάτισαν ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ με τους αντιμνημονιακούς δεξιούς ΑΝΕΛ. Τα παλαιά κόμματα εξουσίας, που αυτοτοποθετούνται στον μεσαίο χώρο, όπως και τα μικρότερα κόμματα «Ποτάμι» και «Ένωση Κεντρώων», έχουν στην ιδεολογική-πολιτική σημαία τους την ευρωκεντρική μονομέρεια  και την μεταρρυθμιστική ιδιωτικότητα του μετά-εθνικού κράτους.

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Τσίπρα το 2015 δρομολόγησε διεργασίες στον μεσαίο χώρο. Η ΝΔ δοκίμασε το «άνοιγμα» στο Κέντρο  με την εκλογή του Μητσοτάκη στην ηγεσία της. Ουσιαστικά, η Κεντροδεξιά έχει κατακτήσει ηγετική θέση έναντι της Κεντροαριστεράς του πάλαι ποτέ ισχυρού ΠΑΣΟΚ. Ο ιδεολογικός «ιερός δεσμός» που ένωσε τους εταίρους στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έχει τις ρίζες του στην «εκσυγχρονιστική» θεώρηση που επικράτησε στο ΠΑΣΟΚ επί των ημερών του Σημίτη.

Αναζητώντας χώρο και ρόλο

Το ΠΑΣΟΚ, υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά, αναζητάει χώρο και ρόλο. Η φιλοδοξία του ήταν να επανέλθει σ’ αυτό που ήταν πριν, να ξαναγίνει πυλώνας (μαζί με τη ΝΔ) του πολιτικού συστήματος, εξωθώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο αριστερό περιθώριο που ήταν για δεκαετίες. Οι δημοσκοπήσεις διαψεύδουν κατηγορηματικά αυτές τις ελπίδες, οι οποίες είχαν αναζωπυρωθεί μετά τη συσπείρωση των δυνάμεων στο ενωτικό συνέδριο.

Η πραγματικότητα είναι ότι το ΚΙΝΑΛ εδραιώνεται ως κύρια δύναμη στον ενδιάμεσο χώρο (μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), ανεξαρτήτως εάν θα είναι τρίτο, τέταρτο, ή και πέμπτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή, ακόμα και εάν έχουν υψηλότερα ποσοστά από το ΚΙΝΑΛ, το καθένα για τους δικούς του λόγους είναι εκτός από το παιχνίδι του σχηματισμού κυβέρνησης. Κατά συνέπεια, εκ των πραγμάτων ο ρόλος του ΚΙΝΑΛ προσδιορίζεται ως ο ρόλος του αναγκαίου μικρού εταίρου ή της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί σήμερα η Φώφη Γεννηματά να αρνείται αυτό τον ρόλο, αλλά δεν υπάρχει άλλος γι’ αυτήν και την παράταξή της. Το ΚΙΝΑΛ προορίζεται να είναι ο αναγκαίος κρίκος για τον σχηματισμό αυριανής κυβέρνησης με κορμό πιθανότατα τη ΝΔ, αλλά και και μεθαυριανής με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός κι αν οι υπαρκτές και βαθιές εσωτερικές αντιθέσεις στο ΚΙΝΑΛ, λόγω ακριβώς του ρόλου “μικρού εταίρου” παροξυνθούν σε βαθμό που να μετατρέψουν τις αντίρροπες τάσεις σε φυγόκεντρες και τελικώς σε διάσπαση.